Η Παλαιστίνη χάθηκε, νέο χθεσινό, χωνεύτηκε απ’ το τέρας της καινούριας είδησης. Το ίδιο που χώνεψε Συρία, Ιράν και Ουκρανία, το ίδιο που χωνεύει πάντα όσα κατασπαράζει. Κι είναι αυτό, ταυτόχρονα, και λογικό κι απαίσιο. Δικαιολογημένο – μαζί κι αδικιολόγητο. Ανθρώπινο, μα κι εντελώς απάνθρωπο.

Έγραφα κάποτε στιχάκια για ένα φίλο, κι έλεγε κάπου προς το τέλος: “…η Παλαιστίνη ένα φουλάρι στο λαιμό σου, κι η Αφρική λόγος να τρως το φαγητό σου…”. Ανάλγητα έρχεται να μ’ επιβεβαιώσει το παρόν. Η Παλαιστίνη ήρθε στη μόδα κι έφυγε. Όμως δεν είν’ ένα φουλάρι, δεν είναι μια ταινία που ανάψανε τα φώτα και τελείωσε. Στην Παλαιστίνη ακόμα συντελείται το έγκλημα. Ακόμα κόσμος χάνεται, πεθαίνουν άνθρωποι, καινούριοι κάθε μέρα. Αθώοι νεκροί για το χατήρι μιας κυβέρνησης και μιας τρομοκρατίας. Και θα μου πεις: “Τι φταίμε;”. Όμως το συμφωνήσαμε ήδη: Τους ξεχάσαμε…

Ποιος ΟΗΕ και ποια Ευρώπη θες να πάρουν θέση, όταν εμείς έχουμε χάσει τη δική μας; Ποιος να πιέσει, να φωνάξει, να ζητήσει παρεμβάσεις και ψηφίσματα, όταν εμείς κοιτάμε αδιάφορα βομβαρδισμούς νοσοκομείων; Διαπραγματεύσεις, διαιτησίες, λύσεις που λένε για δύο κράτη – ποιος συζητάει όταν μπορεί να επιβληθεί με βία; Μονάχα ο κόσμος όλος θα τον αναγκάσει να καθίσει στο τραπέζι, μα ο κόσμος όλος ξέχασε, κοιτάει αλλού, του πέρασε η συμπόνια. Έμειναν καλλιτέχνες, στοχαστές και γραφικοί επαναστάτες να φωνάζουν μες στην έρημο.

Η Παλαιστίνη πια μετράει 15.000 νεκρούς. Και συνεχίζει. Κι όσο βουλιάζουμε, καθείς μες στο δικό του πρόβλημα, θα συνεχίζει αβοήθητη να αιμορραγεί μέχρι που να στερέψει. Όμως στ’ αλήθεια, πώς θα μπορέσεις ν’ απαντήσεις αύριο στην ερώτηση; Πώς θα μπορέσω να σταθώ απέναντι στο ερωτηματικό του μέλλοντος που θα μαρκάρει το ποιόν της εποχής μας; “Τι έκανες;” θα μας ρωτάνε, και θα λέμε τι; Μισές αλήθειες για πορείες, για φωνές, για διαμαρτυρίες και για κείμενα, που κράτησαν κάποιο καιρό κι ύστερα πάψανε. Μα ο πόλεμος δεν έπαψε. Πνίγηκε απλώς μες στο ποτάμι μας.

Μην την ξεχνάς την Παλαιστίνη. Να ‘σουν στη θέση της δεν θα ‘ταν τόσο δύσκολο. Δεν είναι μόδα ο πόλεμος, ούτε και γίνεται να φεύγει απ’ την επικαιρότητα. Αλλιώς πήγανε στράφι τόσος πολιτισμός και τόση επανάσταση, διαφωτισμένος κόσμος αλλ’ ακόμα κυνικός κι αδιάφορος. Κι αλίμονο σ’ αυτόν που δέχεται το ρόλο, αλίμονο σ’ αυτόν που παίρνει μέρος, αλίμονο σ’ αυτόν που δεν φοβάται τέτοιους κόσμους. Κόσμους που βλέπουνε πολέμους να περνούν, και περιμένουνε ν’ αλλάξει η μόδα και το χρώμα στο φουλάρι τους…