Γράφει ο Κώστας Πλιάκος

Το «δράμα» του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη δεν έχει κορυφωθεί, αλλά το πρόβλημά του και το πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα (γιατί αλλού μπορεί και βρίσκει ακόμη ερείσματα) είναι πολύ πιο βαθύ από το αν αρχηγός της είναι κάποιος Κασσελάκης ή αν τα παλιά πρωτοκλασάτα στελέχη αποχώρησαν κι έφτιαξαν νέο κόμμα. 

Το σύστημα  και λέγοντας σύστημα ας βάλουμε μέσα την οικονομική ελίτ, τον ξένο παράγοντα κ.ο.κ δεν μπορούσε να ρισκάρει δεύτερη φορά Αριστερά. Η διάσπασή της είναι ευχής έργον για αυτή και από αυτό το δράμα αργά ή γρήγορα θα προκύψει κάτι καινούργιο πολύ πιο συστημικό, εκσυγχρονιστικό  με την έννοια του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού που γνωρίσαμε πριν δυο δεκαετίες σε Ελλάδα και Ευρώπη. 

Όμως υπάρχει κάτι ακόμη πιο βαθύ

Ο Κασσελάκης εκλέχθηκε. Εκλέχθηκε από το σώμα των ψηφοφόρων που θέλει μια δεύτερη φορά Αριστερά. Ή που τέλος πάντων θεωρεί τον εαυτό του αριστερό. Και εκεί είναι το πρόβλημα της Αριστεράς συνολικά. Αυτό το σώμα που τον εξέλεξε θέλει μια Αριστερά, λαμπερή, να μιλά καλά αγγλικά, να είναι woke να μην είναι πολύ αριστερή, να μην σηκώνει γροθιές, να  μην δαιμονοποιεί το κεφάλαιο. Σκεφτείτε λοιπόν τι ιδέα έχει το εκλογικό σώμα για την Αριστερά ή για το τί είναι Αριστερό στις μέρες μας.

Η εκλογή Κασσελάκη μας δείχνει ότι η κυρίαρχη ιδεολογία, ο νεοφιλελευθερισμός δηλαδή, έχει γίνει ακόμη πιο κυρίαρχη. Ένα κόμμα με αίσθημα αυτοσυντήρησης δεν μπορούσε να πάει κόντρα σε αυτό το δεδομένο. Θα πρέπει να πάει με το ρεύμα αν θέλει να ξαναδεί εξουσία και φυσικά να ακολουθήσει γιακωβίνικες μεθόδους με την παλιά φρουρά. Θα πει κανείς ότι ρόλος ενός κόμματος είναι να προσπαθεί να εδραιώσει την ιδεολογία του, να αντιπαλέψει την κυρίαρχη ιδεολογία με όλους τους τρόπους που μπορεί. Επειδή λοιπόν σε αυτό το επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε αποφάσισε να ακολουθήσει τον άλλο δρόμο. 

Ωστόσο από τη στιγμή που εκλέχθηκε ο Κασσελάκης και σιγά σιγά εδραιώνει την ηγεσία του θα έπρεπε όσοι έμειναν αλλά και ο κόσμος που θα συνεχίσει να ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ έστω και με βαριά καρδιά, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ένα εκσυγχρονιστικό κόμμα που θα αποτελέσει τον ένα πόλο από το νέο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που θα δημιουργηθεί για να γίνει το αντίβαρο στην κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας.

Το ανακάτεμα της τράπουλας δεν έχει τελειώσει ακόμη. Όσο για τα παλιά στελέχη που έφυγαν για να κάνουν τη Νέα Αριστερά πολύ φοβάμαι ότι τα περιμένει μαύρο σκοτάδι. Μπορεί να είναι ειλικρινείς όταν μιλούν για πίστη στην ιδεολογία και στις αρχές του ΣΥΡΙΖΑ όπως ήταν μέχρι σήμερα αλλά το πρόβλημα τους είναι ότι δεν θέλει αυτό πια το εκλογικό σώμα. Το εκλογικό σώμα μετακινήθηκε δεξιότερα, στο χώρο που πάει να πιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, το ΠΑΣΟΚ ή το υβρίδιο που θα προκύψει από την πιθανή ένωσή τους. 

Το μέλλον της Νέας Αριστεράς διαγράφεται μάλλον σκοτεινό. Θα βρεθούν τώρα σε ένα πολιτικό περιβάλλον που έχει μετακινηθεί δεξιότερα, θα έχουν την ταμπέλα του αποστάτη, χωρίς δικά τους μέσα ενημέρωσης, χωρίς χρήματα, και με ολόκληρο το μιντιακό σύστημα απέναντί τους. Τί μέλλον μπορεί να έχουν. Ίσως να σκέφτονται κάποιοι ότι έπεσαν στην παγίδα του συστήματος για το οποίο λέγαμε παραπάνω το οποίο ήθελε να βγάλει εκτός παιχνιδιού το αριστερότερο, λέμε τώρα,  κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ αν παρέμεναν στο κόμμα θα είχαν ίσως και τη δύναμη να επηρεάσουν καταστάσεις και αποφάσεις και ίσως κάποια στιγμή έκαναν και τη ρελάνς. Τώρα είναι αργά. Κρίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχασε στελέχη ικανά, με εμπειρία σε κυβερνητικές θέσεις και με εμπειρία στα τερτίπια της εξουσίας. Κρίμα για τα ίδια αυτά τα στελέχη γιατί μάλλον αργά ή γρήγορα θα πάνε στα σπίτια τους.