6 Δεκεμβρίου 2008. 15 χρόνια πριν, ο παιδικός μου εαυτός ακούει για ένα παιδί που κάποιος το σκότωσε, επειδή ήταν πολύ μικρό για να βρίσκεται εκεί που βρισκόταν.

Μαμά, γιατί τον σκότωσαν; Δεν έπρεπε να τον σκοτώσουν. Είναι παιδί. Τα παιδιά τα παίρνουνε αγκαλιά, τα φροντίζουνε, τα προστατεύουνε. Αυτός δεν ήταν παιδί;

Λέγανε, μα τι έκανε νύχτα στα Εξάρχεια. Μα δεν απαγορεύεται. Μα αν ήταν κάπου αλλού; Τον σκοτώνεις επειδή ήταν εκεί και όχι αλλού; Η μαμά του θα τον ψάχνει. Είναι μικρό παιδί.

Οι δολοφόνοι του πάτησαν την σκανδάλη και έφυγαν. Έτσι απλά. Δεν είχε συμβεί τίποτα; Για αυτούς δεν είχε συμβεί τίποτα. Εκείνη η νύχτα του Δεκέμβρη του 2008 σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Η οργή έγινε η εξέγερση του Δεκέμβρη και μας άλλαξε για πάντα.

Ήταν 15 χρόνων. Την ιστορία του την ξέρουμε. Το όνομα του είναι Αλέξης Γρηγορόπουλος και για μας ακόμα ζει. Ζει για να μας θυμίζει ότι το κράτος είναι σκληρό, αιμοβόρο, αδιάλακτο. Πατάει την σκανδάλη και πυροβολεί. Πάντα θα το κάνει.

Ζει για να μας θυμίζει ότι το κράτος δεν φταίει ποτέ για τίποτα. Πάντα θα φταίω εσυ, εσύ, ο Αλέξης, ο Ζακ, ο Βασίλης, ο Κώστας. Πάντα θα φταίει η εφηβική αφέλεια ή η παραβατική συμπεριφορά. Πάντα θα φταίει αυτός που δεν καλουπώνεται στο πρότυπο του καλού πολίτη. Πάντα θα φταίει αυτός που δεν ακολουθεί πίστα και τύφλα αυτά που αλαζονικά ζητάει το κράτος.

Ο Αλέξης ήταν 15 χρόνων όταν ένας μπάτσος τον πυροβόλησε. Ήταν 15 χρόνων. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται περισσότερη εξήγηση. Δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε να βρούμε το γιατί. Γιατί, ο αστυνομικός είχε την εξουσία και την έκανε ό,τι ήθελε. Χωρίς να υπολογίσει. Ποτέ δεν υπολογίζει. Αυτή θα έπρεπε η μοναδική αποδεχτή απάντηση στο γιατί.

Ο Αλέξης είναι ο φίλος, ο συμμαθητής, ο αδελφός σου. Ο Αλέξης είναι ένας από μας και σήμερα λείπει. Ήδη 15 χρόνια. Δολοφονημένος από το κράτος. Του χρωστάμε.

Γιατί όσο αδιαφορούν για τις ζωές μας, τόσο θα δυναμώνουν οι φωνές μας και θα γίνονται θηλιά που θα τους πνίγει πάντα.

Ραντεβού στο δρόμο. Για τον Αλέξη. Για όλα τα δολοφονημένα παιδιά αυτού του κόσμου.

Γιατί ακόμα τα σωθικά μας καίγονται, όπως η Αθήνα του '08. Γιατί ακόμα το αγκάθι μέσα μας δεν λέει να φύγει. Γιατί από τότε τα νιάτα μας ποτίστηκαν με δάκρυα και οργή. Γιατί τότε τα παιδιά έπαψαν να είναι παιδιά.