Ο Τούρκος πρόεδρος ήρθε με λευκή σημαία, κλαδιά ελιάς κι ίσως καλές προθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, όπως ο ίδιος είπε, ήρθε με όρεξη να δει το ποτήρι μισογεμάτο. Αυτό βεβαίως, μη με παραξηγείτε το γρουσούζη, είναι καλό. Πολύ καλό, ναι. Φτάνει να μπορούμε ακόμα εμείς να βλέπουμε το μισοάδειο.

Δεν θέλει να 'χεις καμιά μεγάλη πονηράδα για να σταθείς καχύποπτος μπροστά στη νέα στάση του παλιού σουλτάνου. Αρκεί μια μέτρια μνήμη. Μια μνήμη που τον θυμάται να στέλνει στη φυλακή δημοσιογράφους και καλλιτέχνες, ν' απειλεί δημοσίως αθλητές, να λογοκρίνει νομπελίστες, να "προειδοποιεί" πως θα 'ρθει νύχτα και να συγκαλύπτει αριστοτεχνικά ένα ολόδικό του σκάνδαλο που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους στον πρόσφατο σεισμό. Ναι, αυτός ο γλυκούλης κύριος, ο γλυκομίλητος γείτονας, είναι μαζί κι ο νταής της γειτονιάς στην ανατολική Μεσόγειο. Θυμάσαι;

Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, μηδέ την γνώμην άλλαξε, μηδέ την κεφαλή του. Έτσι λέει ο λαός κι ο Ερντογάν είναι ακριβώς ο λύκος που δεν αλλάζει κεφάλι. Μ' αλάνθαστο ένστικτο επιβίωσης ωστόσο, ξέρει ότι κλείνοντας το μάτι στη Χαμάς, κάνοντας επίδειξη δύναμης μέσα στο Βερολίνο κι έχοντας παγωμένες τις συνομιλίες με τις ΗΠΑ, έπρεπε κάποια πληγή να γλείψει. Κάποια δυτική στροφή να πάρει, κι η Ελλάδα ήταν το κατάλληλο στενό για να βγει ξανά σε κατεύθυνση προς τ' αριστερά του χάρτη. Κρατώντας κάτω απ' το ραντάρ το κόκκινο φανάρι της Κύπρου, τη ΛΕΑ της ΑΟΖ, την υφαλοκρηπίδα και τη συνθήκη της Λωζάνης. Δυτικός. Παλιά του τέχνη. Κόσκινο.

Κι η Ελλάδα; Διάφοροι γεωστρατηγικοί αναλυτές του κοινωνικού δικτύου, απ' το πρωί τσακώνονται αν έπρεπε ν' αρνηθούμε την επίσκεψη ή να στριμώξουμε στον τοίχο το σουλτάνο. Ακροδεξιές ονειρώξεις ανθρώπων έτοιμων να πολεμήσουν σε πολέμους αποκλειστικά φανταστικούς. Η Ελλάδα πρέπει να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία, πρέπει να πατήσει πάνω στη σημερινή στάση της Τουρκίας, πρέπει να διεκδικήσει. Να διεκδικήσει όση αλλαγή μπορεί στην τουρκική ρητορική, όσο μπορεί και περισσότερη εξαφάνιση αφηγημάτων, να χτίσει το έδαφος μιας ευρωπαϊκής αντιμετώπισης ή έστω να διατηρεί μια όσο γίνεται ουσιαστική ειρήνη στη Μεσόγειο. Όμως αυτό ζητάει προσοχή κι υπομονή. Προσοχή κι υπομονή. Όχι τα δυνατότερα χαρτιά μας...

Πάνω απ' όλα ωστόσο, η Ελλάδα πρέπει να προσέξει. Να μην αποκοιμηθεί απ' τα γλυκόλογα του γερόλυκου. Να μην πιαστεί στα πράσα. Ας το παραδεχτούμε, αυτή ήταν πάντα, έτσι κι αλλιώς, η μεγάλη αδυναμία μια χώρας που έδειχνε παλικάρια σε μάχες, μα όχι και τρομερή διαύγεια στη διπλωματία της. Ήμασταν πάντα "πολύ έξυπνοι" για κουτόφραγκους και μπουνταλάδες, και πάντα εκείνοι κέρδιζαν κι εμείς τα βάζαμε με τα έρμα που ψοφούν...