Από τη μια ένας αστυνομικός χαροπαλεύει. Να ‘ναι καλά το παλικάρι, ζωή να ‘χει κι άλλο κακό να μην το βρει. Γιατί, ναι μεν ο κίνδυνος είναι μες στη δουλειά που διάλεξε, όμως αυτό δεν πάει να πει πως δεν υπάρχει μια οικογένεια που ανησυχεί και μια ζωή που κινδυνεύει. ΜΑΤατζής ή όχι, εγώ οπαδικά εδώ δεν βλέπω. Αλίμονο αν αρχίσουν να ‘ναι ντάξει φωτοβολίδες σε μηριαίες αρτηρίες. Αλίμονο αν θα ‘ναι ντάξει να σκοτώνοντ’ εργαζόμενοι στη βάρδια τους από αλήτες με κασκόλ ομάδας και πολεμικές διαθέσεις. Αλίμονο…

Από την άλλη, κοντά πεντακόσιοι άνθρωποι ταλαιπωρούνται στο μεταγωγών, καταθέτουν κι εξετάζονται ως ύποπτοι απόπειρας ανθρωποκτονίας. Χούλιγκανς; Χα! Καημένε μου, πού ζεις; Στη χώρα του αναπάντεχου. Οικογενειάρχες που πήγανε να δούνε… βόλεϊ! Κι ενώ θα συμφωνήσουμε, στο βόλεϊ τελευταία συμβαίνουν τα χειρότερα, θα πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε πως το να βρεθώ στο τμήμα, ύποπτος γι’ ανθρωποκτονία (μαζί μ’ όσους ακόμα θεατές αρσενικούς υπήρχαν μες στο γήπεδο!), ε όχι, δεν το λες κι ακριβώς επιτυχημένη αστυνομική επιχείρηση.

Χρονικό: Μια ομάδα χούλιγκανς βγήκαν απ’ το κλειστό Μελίνα Μερκούρη κι άρχισαν να πυροβολούν σ’ ευθεία βολή τους αστυνομικούς. [Φωτοβολίδες, μα όσοι θυμόμαστε το Μπλιόνα, ξέρουμε.] Ύστερα μπήκαν πάλι μέσα. Κι άρα, όσοι άντρες βρίσκονταν στο γήπεδο πήγαν τσουβάλι στην ασφάλεια. Είπαμε, τσουβάλιασμα. Παράνομο τσουβάλιασμα; Ίσως. Παράλογο τσουβάλιασμα; Οπωσδήποτε! Προτού λοιπόν να “ξεψαχνίσει” ο νόμος κι ο εισαγγελέας την υπόθεση, ας κάνουμε οι αδαείς τις χοντρές ερωτήσεις:

• Οι χούλιγκανς βγήκαν, και τα ‘σπασαν, και πυροβόλησαν, και ξαναμπήκαν στο γήπεδο. Πώς ξαναμπήκαν; Δεν υπήρχε αστυνομία μες στο γήπεδο; Δεν υπήρχε επικοινωνία των δυνάμεων εντός κι εκτός γηπέδου;
• Βρέθηκαν λέει αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί και σουγιάδες στις κερκίδες. Πώς πέρασαν μέσα εξ αρχής; Είναι κανονικό να εισέρχονται ανεξέλεγκτοι σ’ αγωνιστικούς χώρους άνθρωποι οπλισμένοι;
• Αν την επόμενη φορά δεν είναι γήπεδο; Ας πούμε ότι δεν πάνε πια οι άνθρωποι στο γήπεδο, το κόβουνε μαχαίρι (που έτσι θα γίνει), και τ’ ανθρωποειδή αποφασίσουνε να βρουν τη νέα κάλυψή τους στο Μέγαρο Μουσικής, τι θα γίνει; Θα τσουβαλιάσουμε μια πεντακοσαριά κουστουμαρισμένους για εξακρίβωση στοιχείων κι έρευνα για πυρίτιδα;

Τραβηγμένο το τελευταίο σενάριο, ναι, όμως η απάντηση έχει σημασία. Γιατί αν πούμε όχι για το Μέγαρο, τότε η δράση της αστυνομίας πέρα από παντελώς ανεύθυνη κι ανοργάνωτη, είναι και ταξική. Το γήπεδο παραμένει ένας χώρος καθημερινών ανθρώπων. Κι αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους δεν μας πειράζει να ταλαιπωρήσουμε. Αυτοί και πάλι θα βραχούν στ’ απόνερα της ανοργανωσιάς και της ερασιτεχνικής αντιμετώπισης του εγκληματία.

Να ‘μαι σαφής, πρώτα και κύρια πληρωμές και ρέστα θα χρωστάνε πάντα οι διοικήσεις των ομάδων. Όχι ο αδύναμος ερασιτέχνης, μα οι διοικούντες τα μεγάλα ψάρια: το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ. Οι ίδιοι οπαδοί που συγκαλύπτονται, που αγκαλιάζονται, που χαϊδεύονται ή έστω που δρουν χωρίς έλεγχο απ’ τις ομάδες των μεγάλων σπορ, οι ίδιοι χώνουν τη βρωμιά τους στα μικρά. Ναι, πρώτα και κύρια φταίνε ο Ολυμπιακός, κι ο Παναθηναϊκός, κι η ΑΕΚ, κι ο ΠΑΟΚ, κι ο κάθε σύλλογος όταν συμβαίνουν έκτροπα στο σπίτι του. Μόνο που αυτούς δεν τους εκλέγω, δεν τους πληρώνω, κι αν πρόκειται ν’ αλλάξουν, πάλι το κράτος οφείλει να τους αναγκάσει. Δεν θα το κάνει. Κι αυτή είναι η πιο θλιβερή παραδοχή απ’ όλες.

Ζούμε σ’ ένα κράτος που άλλα φωνάζει, μα σιωπηλά το παραδέχεται πως θα υπάρξουν κι άλλοι Άλκηδες, κι άλλοι Μιχάληδες, κι άλλες ταλαιπωρίες και κίνδυνοι γι’ αθώους. Σ’ ένα κράτος που δεν εγγυάται καν πως μια βραδιά που ξεκινάει στο γήπεδο, θα ολοκληρωθεί μ' εσένα στο κρεβάτι σου. Ως πότε; Ώσπου να το αναγκάσεις να γίνει κράτος. Κι αν με ρωτήσεις πώς, κοίτα τ’ αποτελέσματα των εκλογών σε δήμους, περιφέρειες κι επικράτεια. Αν με ρωτήσεις πώς, ας συμφωνήσουμε ότι έχουμε πολλή δουλειά ακόμα…

Cover photo: Στιγμιότυπο από ρεπορτάζ της εκπομπής "Αταίριαστοι"