Από τότε που μας έλεγε περιχαρής πως «είναι ωραίο να έχεις το δικό σου σπίτι» διαφημίζοντας στεγαστικά δάνεια της Millenium Bank. Μετά ακολούθησαν κι άλλες μεγάλες πατάτες, που έχουν καταφέρει να σηκώνεται σκόνη στην αναφορά του ονόματός της, όπως η κινητή συναυλία της πάνω σε ένα φορτηγό, αλλά και η πρόσφατη αλλοίωση των στίχων στο τραγούδι «Ο Άδωνις». Και η σύντομη υπουργοποίησή της το 2015 ήταν ένα λάθος.

Θα αναρωτηθεί τώρα εύλογα κάποιος: «Είναι κακό που η Πρωτοψάλτη έχει πάρε-δώσε με την εξουσία; Και μάλιστα με μια δεξιά εξουσία; Δεν έχει αυτό το δικαίωμα; Γιατί ξεσηκωνόμαστε;». Το πρόβλημα είναι πως τώρα η πηγή της ενόχλησης δεν αφορά στο ότι η Πρωτοψάλτη συναναστρέφεται με την δεξιά εξουσία, που το κάνει ούτως ή άλλως ακραιφνώς τα τελευταία χρόνια, αλλά στο ότι δίνει τη συναίνεσή της στην ασέβεια και στη βία.

Η σπουδαία κατά τα άλλα ερμηνεύτρια βρέθηκε πρόσφατα σε χριστουγεννιάτικη εκδήλωση, στο ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρου Βόλου, απ΄όπου κυκλοφόρησε μια φωτογραφία της με τον Δήμαρχο Βόλου, Αχιλλέα Μπέο. Τι συμβαίνει με την κυρία Πρωτοψάλτη; Τι σημαίνουν όλες αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις; Μπορούμε να προσπαθήσουμε να της καταλογίσουμε όσο το δυνατόν αγαθές προθέσεις. Ναι. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αδύνατο. Είναι πάνω από όλα ζήτημα ηθικής. Αυτή η φωτογραφία δεν θα έπρεπε να είχε βγει, πολύ περισσότερο να φτάσει στις οθόνες μας.

Ο Αχιλλέας Μπέος δεν είναι παρά ένας άξεστος νταής που ολοφάνερα δεν μεγάλωσε ποτέ και καταφεύγει σε ακραία ξεσπάσματα για να πάρει ή να πει αυτό που θέλει. Και, μάλλον, έχει εργαστεί σκληρά για να καλλιεργήσει αυτήν την απεχθή εικόνα του μπουζουκόβιου ντιλαδόρου-πολιτικού, φτάνοντας στο στόχο του μέσα από το ατέλειωτο ατενσιοχοριλίκι. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από τα αισχρολογήματά του. Την ίδια ώρα στερείται ορισμένων ιδιοτήτων, οι οποίες εκτιμώνται ιδιαίτερα στην εποχή μας. Δεν φαίνεται να διακρίνεται, για παράδειγμα, από ψυχραιμία, συμπόνια για τον διπλανό του, ευαισθησία και αυτογνωσία. Ο Μπέος είναι, με μια λέξη, ένα λούμπεν τρολ. Και ως τρολ δεν μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά. Μόνο γιουχάρει, κοροϊδεύει, απειλεί. Ο λόγος του κυριαρχείται από ωμές, χυδαίες προσβολές, ένας αλγόριθμος μικροπροκαταλήψεων και αηδίας. Αυτά που απομένουν είναι η αντρίλα, το νταηλίκι.

Απέναντι σε όλα αυτά τα ωραία επέλεξε να σταθεί όρθια και περήφανη η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Θα πρέπει, λοιπόν, για άλλη μια φορά και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να δεχτεί την κριτική που υφίσταται μέσα από την πολιτική της αυτή δήλωση. Γιατί αυτό συνιστά η πράξη της. Ακόμα κι αν στην κοινή τους φωτογραφία που δημοσιεύτηκε μοιάζει κάπως «πιεσμένη» και αμήχανη. Ακόμα κι αν δεν χαμογελάει πλατιά, όπως την έχουμε συνηθίσει. Όφειλε να αρνηθεί να φωτογραφηθεί. Όφειλε να λάβει θέση απέναντι σε έναν άνθρωπο που λασπολογεί κατά καλλιτεχνών, όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και καταφεύγει σε ομοφοβικά σχόλια κατά του Στέφανου Κασσελάκη. Να πάρει θέση στην ασχήμια, όχι να εξομοιωθεί μαζί της. Αντίθετα, επέλεξε να γίνει η ξεφτισμένη παρκετέζα, που δεν καθαρίζει, αλλά πασαλείφει τις φτυσιές στο διάδρομο του Μπέου.

Είναι με αφόρητα μεγάλη λύπη, πικρία και… ενοχή που καταλήγω σε αυτή τη διαπίστωση, καθώς η Πρωτοψάλτη είναι προσωπικά μία από τις αγαπημένες μου Ελληνίδες ερμηνεύτριες. Μια τρομερή, εξώκοσμη και αναλλοίωτη στο χρόνο φωνή, ένα ρεπερτόριο που πολλοί θα ζήλευαν, μια πορεία που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Μη φοβάστε, όμως, η μουσική κληρονομιά που πιστεύετε πως αμαυρώνεται με τις επιλογές της δεν παθαίνει τίποτα. Θα συνεχίσει να στέκεται όπως στάθηκε τόσα χρόνια. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να δικαστεί. Η τέχνη του, όμως, όχι. Ακόμα κι αν η ίδια κατέληξε να συμφωνεί με αυτό που μέχρι χθες -φαινομενικά- απέρριπτε, στο τέλος της ημέρας, είναι ένα ελεύθερο άτομο και ως τέτοιο μπορεί να επιλέγει μόνη της τις αλυσίδες της. Είναι, άραγε, τόσο γλυκιά η αυτοκαταστροφή, κυρία Πρωτοψάλτη; Υποθέτω πως ναι.