Η Ελλάδα είναι ξεχωριστή. Είναι ξεχωριστή γιατί έχει ανάγκη να είναι. Η επανάστασή της πρέπει να είναι η πιο σημαντική της ανθρώπινης ιστορίας. Κι η σημαία της η πιο ιερή. Όμως δεν πρόκειται να κρίνω την ανάγκη μας για μοναδικότητα (ένα μικρό κόμπλεξ που, τέλος πάντων, κάθε κράτος μ’ ελάχιστη προσφορά κι αξία στο παρόν, το νιώθει). Εδώ το ζήτημα είναι λίγο πιο καλά κρυμμένο, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Και μας λερώνει.

Η ροζ σημαία ενόχλησε το μέσο συντηρητικό Έλληνα. Η ροζ σημαία εκνεύρισε το “δασκαλάκο” της Νίκης που σε ρόλο Πατροκοσμά έχει βαλθεί να πολεμήσει τον εχθρό του διαφωτισμένου σατανά. Η ροζ σημαία πρόσβαλε την εθνική υπερηφάνεια του κυρίου Γεραπετρίτη – την ίδια περηφάνια που καθόλου δεν ενοχλήθηκε να υποκλιθεί (έξοχο δείγμα σύγχρονου ραγιαδισμού) μπροστά στον Τούρκο πρόεδρο. Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι ότι ενόχλησε. Είναι γιατί ενόχλησε.

“Κανείς δεν έχει το δικαίωμα ν’ αφαιρεί, να προσβάλλει, να ρυπαίνει ή να εμπαίζει το εθνικό σύμβολο” παπαγάλισαν πρόχειρα το γράμμα του συντάγματος οι αυστηροί προστάτες του ελληνισμού. “Έστω και για καλό σκοπό…” φρόντισαν να προσθέσουν οι περισσότερο πονηροί, σαν έμαθαν το σκεπτικό πίσω από τη σημαία με τα σεντόνια. Πολύ ωραία λοιπόν, ας δούμε πρώτα μερικά στοιχεία.

Ενδεικτικά σταχυολογώ:

• O γλύπτης Νίκος Φλώρος κατασκευάζει τρισδιάστατη μεταλλική σημαία της Ελλάδας από κουτάκια αναψυκτικών (η μισή περίπου εμφανίζεται ξεφτισμένη, λες και πέρασε από καταστροφέα εγγράφων). Έργο και δημιουργός βραβεύονται απ’ τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ.
• Η Εκκλησία της Ελλάδος χρησιμοποιεί την ελληνική σημαία ως φόντο για εικόνες αγίων, συμβόλων και ιερών προσώπων. Κανείς, ποτέ δεν παραπονέθηκε.
• Μετά το δυστύχημα των Τεμπών, το Beetroot δημιουργεί μια ελληνική σημαία με τις λευκές γραμμές συμβολικά εκτροχιασμένες. Όλοι αγκαλιάζουν την εικόνα και την αναρτούν στη μνήμη των θυμάτων.
• Στην Καλντέρα της Σαντορίνης, σχετική έκθεση παρουσιάζει τη γαλανόλευκη κομματιασμένη. Δεν το έμαθες ποτέ γιατί κανείς δεν σήκωσε κουρνιαχτό διαμαρτυρίας.
• Ο Άκης Πετρετζίκης παρουσιάζει στον προσωπικό του ιστότοπο μια σαλάτα “ελληνική σημαία” από ελιές και φέτα. Κανείς δεν τον ανάγκασε, ως σήμερα, να την κατεβάσει.

Επιτρέψτε μου τώρα να κάνω και μερικές υποθέσεις:

• Θα είχε πρόβλημα ο κύριος Νατσιός αν κάποιος καλλιτέχνης έβαφε μαύρο το γαλάζιο της σημαίας στη μνήμη της γενοκτονίας των Ποντίων;
• Θα γινόταν θέμα από τον κύριο Γεραπετρίτη αν σε κάποια έκθεση βλέπαμε σκισμένη και ματωμένη τη σημαία προς τιμήν της επανάστασης του ‘21 ή του αλβανικού έπους;
• Θα σόκαρε κανέναν μια γαλανόλευκη σε λευκό και… κόκκινο, ως πρόσκληση για δωρεά αίματος;
• Θα συζητούσαμε αν επέλεγε μια ποδοσφαιρική ομάδα ν’ απεικονίσει στη φανέλα της τη σημαία, προφανώς (για αισθητικούς λόγους) με τα χρώματα της ομάδας;
• Στο φινάλε, θα το κάναμε τόσο μεγάλο ζήτημα αν τα σεντόνια των γυναικών στον έργο τέχνης ήτανε μπλε, γαλάζια, θαλασσί;

Η απάντηση που δίνω ζώντας 30 χρόνια στην Ελλάδα είναι όχι. Στις περισσότερες απ’ τις πιο πάνω περιπτώσεις, ακόμα κι ο πιο ακριβολόγος συντηρητικός θα χειροκροτούσε.

Τότε όμως, ποιο είναι το πρόβλημα στο έργο της Γεωργίας Λαλέ; Γιατί διαφέρει τόσο απ’ τα παραπάνω; Τρεις πιθανές απαντήσεις έρχονται να οδηγήσουν στη μοναδική που στέκει:

1. Η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών.
2. Η Ελλάδα βλέπει στη σημαία κιτς και ενοχλείται.
3. Η Ελλάδα έχει πρόβλημα με το ροζ.

Η πιο γελοία απάντηση (οφείλει να) είναι και η σωστή.

Η αισθητική δεν ήταν ποτέ μεγάλη ανάγκη της σύγχρονης βερσιόν του ελληνισμού μας. Κι αν είναι αλήθεια πως, πατριαρχία και συντηρητισμός πάνε χεράκι-χεράκι, παραμένει ωστόσο μάλλον ασφαλής εκτίμηση πως, μ’ όποια αιτία, σ’ όποιο πλαίσιο, η σημαία της Λαλέ θα ενοχλούσε το ίδιο. Γιατί; Μα τι ερώτηση, γιατί είναι ροζ!

Είναι κακό το ροζ; Όχι, το ροζ είναι χρώμα. Όμως, στο μυαλό του προβληματικά αδιάλλακτου αρνητή της μόρφωσης: το ροζ είναι γκέι χρώμα και το γκέι είναι κακό. Πόσο μάλλον μια γκέι σημαία, φτιαγμένη από γυναικωτά σεντόνια, που ανταλλάσουν τα περήφανα ελληνικά φυσεκλίκια με ντροπιαστικά γυναικεία δάκρυα. Όχι, δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλουνε. Μια ροζ Ελλάδα είναι μια Ελλάδα ευαίσθητη, αλληλέγγυα, (θου Κύριε!) ανοιχτόμυαλη. Κι αν πάρει ν’ ανοίγει το μυαλό, αυτό μπορεί να οδηγήσει τη συντήρηση σε πρόοδο και την ακροδεξιά σ' εξαφάνιση.

Ως πότε ωστόσο, αναρωτιέμαι, θα επιτρέπουμε στους εθνοκάπηλους να στήνουν μαγαζί πάνω σε σύμβολα ελευθερίας, εξέγερσης κι αγώνα; Ναι, αλήθεια είναι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Κι η τέχνη μιας ροζ σημαίας έχει την αρετή του συμβολισμού, κι έχει την τόλμη να σταθεί απέναντι σ’ όσους πουλάνε πατρίδα για ν’ αγοράσουν Νίκη. Άλλη μια Νίκη της αμορφωσιάς και της μιζέριας. Ε, κι αν οι δουλειές πάνε καλά, έπειτα ρίχνουν άμα λάχει κι ένα μπερντάχι στη γυναίκα…

Σκίτσο: Μαρία Γεροντοπούλου