Το φιτίλι έκαψε με την αναγγελία ενός θανάτου. Ο Βασίλης Καρράς είχε φύγει απ' τη ζωή, και γύρω του άναψε καυγάς που ο ίδιος ποτέ του δεν τον έστησε, ποτέ του δεν τον άνοιξε, ποτέ του δεν τον υπηρέτησε. Βλέπεις, για κάποιους ο Καρράς ήταν σκυλάδικος. Γι' άλλους ήταν μεγάλος, ήταν σπουδαίος, ήταν πρίγκιπας. Αν ρωτούσες τον ίδιο, μάλλον θ' απέρριπτε και τις δυο όψεις. Ψιλά γράμματα. Κι αυτό γιατί είναι νόμος: όταν τσακώνεσαι, ποτέ δεν τσακώνεσαι για την ιδέα, την ομάδα, τον καλλιτέχνη ή το Θεό. Ποτέ. Πάντα τσακώνεσαι για σένα.

Τ' ομολογώ, βρήκα γελοίο το λαϊκό προσκύνημα στη σορό ενός τραγουδιστή της πίστας. Ίσως γελοίο θα 'βρισκα (μα όχι αντίστοιχα) το λαϊκό προσκύνημα γι' ανθρώπους που εγώ θεωρώ σπουδαίους: το Θάνο Μικρούτσικο, το Μάνο Χατζιδάκι, τον Κηλαηδόνη, το Γραμματικάκη, τον Αλκαίο, το Βασιλικό, ή (για να το στρίψουμε σε μονοπάτια λαϊκά) το Μητροπάνο. Από την άλλη βέβαια, ποιος είμαι που θα ορίσω στο λαό τον τρόπο που 'χει να εκφράζει την πίκρα του; Εγώ γράφω κουβέντες με τις πιτζάμες και καφέ, άλλοι φορούν τα πένθιμα και χτυπούν μαλακά το φέρετρο. Κι ως εδώ, ας πούμε, όλα καλά.

Εκείνος ο καυγάς ωστόσο, κάθεται άσχημα στο λαιμό. Οι μεν που αρνούνται το φαινόμενο Καρράς λες και μπορούν να καθορίσουν το λαϊκό συναίσθημα, κι οι δε που μόνοι τους καθορίζουν την έκφραση στο δικό σου συναίσθημα, αφού: "Καρρά, αν λες ότι δεν άκουσες στην καψούρα σου, είσαι ψεύτης!". Λοιπόν, με κάθε ειλικρίνεια, δεν άκουσα. Εμένα η καψούρα μου χόρευε τη "διπλή γραμμή του δρόμου", τον "κούκο μονό", και δάκρυζε με "αφού δεν μ' αγαπάς" και με τον "πασατέμπο". Και καθαρά το λέω, είναι περήφανη η καψούρα μου που 'χε ανάγκη, ως και στα ζόρια της, την ποίηση, το μεράκι, τη μουσική. Όμως άσε κι εμένα, άσε τις τέχνες, άσε τους ποιητές, τους τραγουδιάρηδες, τους πρίγκιπες. Άλλο το ζήτημα. Ετούτος ο καυγάς, που αρχίζει απ' τον Καρρά (όπως αρχίζει απ' το ΠΑΣΟΚ, τον Ολυμπιακό ή την Ορθοδοξία), δεν είναι σεβασμός, είναι μονάχα νεύρο μισαλλόδοξο. Δεν σ' ενοχλεί που εγώ σνομπάρω πίστες, αδερφέ, ούτε κι εμένα μ' ενοχλεί που δεν σ' αρέσουν οι "ψαγμένοι" στίχοι. Σ' ενοχλεί που εκφράζω την ανάγκη μου με τρόπο διάφορο, και μ' ενοχλεί που προτιμάς το δικό σου απ' το δικό μου. Μας ενοχλεί που 'ναι λογιών-λογιών ο κόσμος. Μας ενοχλεί που το δικό μας, δεν είναι υποχρέωση για όλους.

Όχι, τώρα που στο γράφω εδώ, κι εγώ δεν το 'χω μέσα μου λυμένο. Με τρώει, με χαλάει, με τσούζει που δεν έχει ο κόσμος όλος το δικό μου το κριτήριο, όμως τουλάχιστον τ' αναγνωρίζω ετούτο το μικρό γλυκούλι κόμπλεξ. Και τ' αφήνω στη μπάντα. Συνειδητά τ' αφήνω. Κι αυτό ζητάω από σένα. Ασ' το στη μπάντα. Θ' αναπνέεις καλύτερα. Θα οξυγονώνεσαι. Θα πάψεις και να ροχαλίζεις.

Δεν αλλάζει ο κόσμος, Κεμάλ μου, αν όλοι ακούσουμε Καρρά επειδή το θες, ούτε αν πάψουν όλοι ν' ακούν γιατί το θέλω. Ο κόσμος θα 'χε ήδη αλλάξει άμα μπορούσαμε να συζητήσουμε τα "γιατί" χωρίς να τσακωνόμαστε. Άμα μπορούσαμε να συζητάμε, να σκεφτόμαστε, ν' αποδεχόμαστε. Κι αν θες τη γνώμη μου, τότε σιγά-σιγά, το πρόχειρο απ' τη μια, το δήθεν απ' την άλλη, θ' αφήνανε τη θέση τους σε μουσικη με ειλικρίνεια και ταλέντο. Σε ποίηση με ταλέντο κι ειλικρίνεια. Σε τέχνη δηλαδή κανονική. Όχι σε πρόχειρες αλήθειες, ούτε σε καλογραμμένες ψευτιές. Βλέπεις, οι άνθρωποι που 'ναι ικανοί να συζητούν και ν' αλληλεπιδρούν, σκοτώνουνε τα σύνδρομα κι αποκτούν μεράκια. Βλέπουν τον κόσμο μ' ένα μέτρο που όλο ανοίγει, κι όχι με το στενούτσικο δικό τους. Και συμφωνούν. Και διαφωνούν. Κι όλα καλά. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει θέσφατα μες στο κεφάλι τους.

Μέχρι τότε όμως, μοιραία θα 'μαστε κάπως εύθυμα γελοίοι, σαν τους Γαλάτες του Αστερίξ. Έτοιμοι για καβγάδες με μπουνιές και ψάρια, μόλις κανένας θ' αρνηθεί την αρτιότητα σ' αυτό που μας αρέσει. Λες κι είναι το προσωπικό μας γούστο, χωρίς επιχείρημα, μόνο με το εσωτερικό συναίσθημα της δικής μας ύπαρξης, ο μετρητής ποιότητας. Ο μετρητής αξίας. Καυγάς λοιπόν, καημένοι μου Γαλάτες, και προσοχή όπως θα τρέχετε να μη χτυπήσει στο κατώφλι το κεφάλι του αρχηγού!

Κι ύστερα, πάλι για τα μπετά θα δουλεύουμε. Άλλοι με του Καρρά την άμμο, κι άλλοι με του Μάλαμα. Όλοι για τα μπετά, που όλο μπαζώνουν τα παράθυρα που θα μας δίναν λίγο αέρα παραπάνω...

Cover Photo: Wikimedia Commons