Το αστειάκι από χθες κάνει το γύρο του διαδικτύου. Όχι άδικα. Μπορεί η σαπουνόπερα του ΣΥΡΙΖΑ να κλέβει την τηλεθέαση, όμως την ίδια ώρα, στο αθλητικό κανάλι, η δεύτερη τετραετία της ΝΔ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’ τις χειρότερες σεζόν του Ολυμπιακού. Κι αν, τέλος πάντων, ο νεοφιλελεύθερος ψηφοφόρος δεν έχει παράπονο απ’ την επίθεση της ομάδας (φορολογικό, ιδιωτικά πανεπιστήμια, ελληνοτουρκικές αγκαλιές κτλ), πίσω το καράβι μπάζει νερά. Η ασφάλεια δεν εμπνέει ασφάλεια. Ε, όπως διδάσκει το παλιό ανέκδοτο λοιπόν, τι κάνει ο Έλληνας όταν η βάρκα έχει τρύπες και το πλήρωμα βαριέται να τραβάει κουπί; Αλλάζει καπετάνιους.

Ο Μιχάλης ο Χρυσοχοΐδης λοιπόν, σαν άλλος Τάκης Λεμονής, είναι πάντα εκεί όταν τον έχει ανάγκη το ΠΡΟ.ΠΟ. Κάτι σαν Μπάτμαν που είδε το σύμβολο της νυχτερίδας να φωτίζει ξανά τον ουρανό της Γκόθαμ. Από κοντά κι ο Ρόμπιν Άδωνις στο Υγείας, η Δόμνα στο Εργασίας (κι άντε να δούμε πότε θα βρει ευκαιρία να μάς θυμίσει ότι οι απλήρωτες υπερωρίες κάνουν καλό στην υγεία του εργάτη), κι ο Μαρινάκης κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ούτως ειπείν, χαιρέτισε και χειροκρότα: είναι η νέα, παλιά κυβέρνηση!

Αυτός ακριβώς είναι κι ο προβληματισμός με τούτον τον ανασχηματισμό. Ότι η ομάδα (μιας που το πήραμε το πράγμα ποδοσφαιρικά) έχει ο,τι κάθε ομάδα καταδικασμένη ν’ αποτύχει: μεγάλο ρόστερ αλλά μικρό ροτέισον. Πολλούς παίκτες αλλά λίγους που εμπιστεύεται. Πολλά στόματα μα ελάχιστες φωνές. Και τελικά, μπροστά στην ανασφάλεια του Οικονόμου, επιστροφή στην ασφάλεια της τσάμπα μαγκιάς του αιώνιου υπουργού της τάξης.

Δεν θα κρίνω τον ίδιο το Χρυσοχοΐδη, ούτε κάποιο από τ’ άλλα τούβλα στο ντόμινο των αλλαγών. Είναι γνωστοί, πασίγνωστοι για να μπορεί να σχηματίσει άποψη ως κι ο πιο ανέμελος απολιτίκ. Εγώ θα κρίνω αυτό ακριβώς που κρύβει τη βαριά ασθένεια πίσω απ’ το σύμπτωμα των παλιών γνώριμων: σε μια κυβέρνηση 158 ανθρώπων, δεν υπάρχει άλλος άξιος εμπιστοσύνης παρά μονάχα η ίδια ντουζίνα που διαχειρίζεται τα πράγματα (όπως τα διαχειρίζεται) εδώ και δύο δεκαετίες. Σε μια κυβέρνηση με 41%, συν μπόνους, συν ενίσχυση, μ’ όλη την ισχυρή πλειοψηφία της Βουλής, και δεν υπήρξαν λίγα ονόματα πιο αξιόπιστα απ’ του Μηταράκη, πιο ασφαλή απ’ του Οικονόμου, τελικά πιο φρέσκα απ’ του Χρυσοχοΐδη;

Θα μου πεις, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Που πάει να πει: ο “έμπειρος” Μιχάλης στην καρέκλα, για να μη θρηνήσουν άλλο Μιχάλη οι Φιλαδέλφειες, οι Λεωφόροι και τα Φάληρα. Για να εξαρθρωθούν οι τρομοκρατικές φωλιές του αθλητισμού. Για να πάψει το ανήλικο μπούλινγκ στις πλατείες και τα σχολεία. Για να τελειώσει το εμπόριο ναρκωτικών μέσα στην ίδια την αστυνομία. Εντάξει. Πολύ αισιόδοξο το σκεπτικό, στα όρια της αφέλειας, όμως ακόμα κι αν σ’ αυτό τα συμφωνήσουμε, ένα συμπέρασμα δεν γίνεται να τ’ αρνηθείς: Ελλάδα 2.0 με τεχνολογία Windows ‘98, ε, δεν κουμπώνει. Πρέπει να διαλέξουμε. Μέλλον ή παρελθόν, μεταγραφή ή ρεζέρβα. Φαίνεται βέβαια να ‘χει γίνει ερήμην η επιλογή, κι έχω πετάξει όλα τ’ ακουστικά με το καλώδιο – άντε τώρα να συνδέσεις τ’ ασύρματα στο walkman…