Το ‘χουμε ξαναπιάσει μ’ άλλη αφορμή: στην Ελλάδα -δικαιολογημένα- η ρετσινιά του ρουφιάνου είναι βαριά. Το σημάδι του χαφιέ. Η φήμη του προδότη. Μόνο που η λέξη, λίγο επειδή την πιπιλάμε για ψύλλου πήδημα (ως Έλληνες), λίγο επειδή μετά τις επαναστάσεις έκανε μεγάλη καριέρα σε ταινίες με οικογένειες μαφιόζων, έχει ξεχειλώσει πια επικίνδυνα. Και δυστυχώς, αυτό το επικίνδυνα δεν είναι μεταφορικό.

Αφήνω στη μπάντα τα υπόλοιπα στραβά αυτής της ιστορίας. Ότι μπορεί να πας στην αστυνομία, στο διευθυντή του σχολείου, στον εισαγγελέα, στις αρχές, και κανείς να μη μπορεί (ή να μη θέλει) να προστατέψει το παιδί σου. Πιάνομαι απ’ το πρώτο, απ’ το βασικό που πρέπει ν’ αλλάξει. Η βία του τραμπούκου δεν είναι κανονικότητα. Ούτε μαγκιά. Κι η καταγγελία του επ’ ουδενί δεν είναι (για το Θεό δηλαδή, τι φτάσαμε να συζητάμε) ρουφιανιά.

Φυσικά, η συνεπαγωγή εδώ είναι προς το παρόν αδιάσπαστη: εγώ το γράφω, εσύ το διαβάζεις, εμείς συμφωνούμε, αυτό δεν αλλάζει. Και δεν αλλάζει μέχρι να το πάρουμε στα σοβαρά. Μέχρι να θεραπεύσουμε, ο καθένας στον εαυτό του κι όλοι μαζί στην κοινωνία, τις εφηβικές μας ασθένειες. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Φτάνει να βάλει πλάτη ο καλός γονιός, ο εμπνευστικός δάσκαλος, ο επιδραστικός καλλιτέχνης. Φτάνει να βάλουμε κάτω τις βασικές αρχές της ανθρωπιάς, κι επιτέλους, κόντρα σε κωλοπαιδισμούς, κόντρα στο στυλιζάρισμα της μάτσο βαρβατίλας, κόντρα στη σαγήνη του ψευτοπαλικαρά, να (ξανα)κάνουμε γοητευτική την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, την αλληλοβοήθεια. Χοντρά και άκομψα (αλλά δεν είναι ώρα για καθωσπρεπισμούς): Ν’ ανταλλάξουμε τις καύλες της τοξικής συμπεριφοράς με καύλα για την ευαισθησία και την αγάπη.

Όχι, εσύ που θα καταγγείλεις τον ξυλοδαρμό δεν είσαι ρουφιάνος. Είσαι ήρωας! Περισσότερο ήρωας κι οπωσδήποτε περισσότερο ευφυής απ’ αυτόν που θα ψάξει με τα χέρια του οφθαλμό για οφθαλμό. Εσύ που θα μιλήσεις για την κακοποίηση, δεν είσαι προδότης. Είσαι γενναίος. Και πάνω απ’ όλα, εσύ που είσαι το θύμα μιας κατάστασης, δεν είσαι ούτε χαφιές, ούτε αδύναμος, ούτε κότα αν αναζητήσεις βοήθεια. Είσαι ο άνθρωπος που επιβιώνει, που πιάνεται απ’ το σωσίβιο στην τρικυμία. Και θέλει μεγάλο θράσος να σου ζητάει τα ρέστα η θάλασσα που βρήκες τρόπο να επιπλεύσεις.

Στο φινάλε, θέλει μεγάλο θράσος να ζητάει τα ρέστα η θάλασσα γενικώς. Δεν χρωστάς και δεν χρωστάμε στον τραμπούκο την ομερτά μας. Χρωστάμε στο θύμα τη φωνή μας. Αυτό είναι μαγκιά, αυτό θέλει κότσια, αυτό αξίζει να βλέπεις σ’ έναν άνθρωπο και να σ' αρέσει. Ο καταδικασμένος σ' αιώνια γραφικότητα καλός Σαμαρείτης ήταν ο πιο ωραίος τύπος ολάκερης της Βίβλου. Κι εμείς ακόμα ψαχνόμαστε με πειρατές, ληστές και ήρωες του κόσμου των σπηλαίων…