Αυτό σημαίνει ότι όλα ξαφνικά θα λυθούν; Κομπλεξικέ, ανευχαρίστητε και ιδεοληπτικέ μικρόψυχε, θα πει κάποιος. Δε χαίρεσαι με τίποτα. Κι όμως, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Υπάρχει ακόμα γύρω μας ομοφοβία και τρανσφοβία. Κάτω από το μαξιλάρι μας. Μες στο σπίτι μας. Μες στη δουλειά μας. Μες στην Εκκλησία. Παντού. Απόδειξη τα πολλαπλά και σαρωτικά μέτωπα κυμάτων ομοφοβίας που μας χτυπάνε τους τελευταίους μήνες, με το που βγήκε το θέμα στον αφρό. Βλέπουμε ότι το επικείμενο νομοσχέδιο συζητιέται με όρους κανονικότητας και όχι με όρους ισότητας. Κι αυτό, αγαπητοί, θα είναι ένας ακόμη λόγος για να παλέψουμε.

Όσα βήματα μπροστά κι αν θέλει να κάνει ο πρωθυπουργός, κλέβοντας κατά τον ίδιο το τυράκι μέσα από τα χέρια της Προοδευτικής Αριστεράς (λες και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ζήτημα πολιτικοιδεολογικής κόντρας) και κομπάζοντας με μία παραφορά εαυτολατρείας για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που τάχα προέρχονται ανέκαθεν από τον χώρο της Κεντροδεξιάς, άλλα τόσα βήματα κάνει προς τα πίσω, όταν αποδέχεται εις επήκοον όλων ότι η συζήτηση για τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων είναι ένα θέμα που χρειάζεται χρόνο για να ωριμάσει εντός του κοινοβουλίου.

Γιατί να πρέπει να ωριμάσει κάτι αυτονόητο; Από πότε τα ανθρώπινα δικαιώματα εντάσσονται σε μια πορεία ωρίμανσης; Γιατί να πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή ολόκληρη επιχείρηση πειθούς προς τους διαφωνούντες βουλευτές; Γιατί η συζήτηση να πρέπει να είναι τόσο αναίσχυντα κατευθυνόμενη, ώστε να «επιβληθεί» κάτι τόσο σπουδαίο μέσω της πλειοψηφίας, αντί να αποτελεί ένα ζήτημα συνείδησης για όλους τους εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό βουλευτές; Γιατί να είναι ζήτημα συνείδησης η διαφωνία κι όχι η συμφωνία; Γιατί να μιλάμε για διαφωνία και όχι για μια οπισθοδρομική εμμονή σε μια «άποψη» που δεν υποστηρίζεται από πουθενά; Γιατί μια εμμονή στα όρια του βαμπίρ, που ντύνεται με τα κουρέλια της ακλόνητης πυρηνικής ελληνικής οικογένειας να διχάζει μια ολόκληρη χώρα; Σας έχει πιάσει όλους μια ευαισθησία για την ελληνική οικογένεια, που την έχετε εμπορευματοποιήσει. Στη δημοκρατία που ζούμε, όμως, με τους κάθε λογής πολιτικούς και πολιτικάντηδες, θα πρέπει δυστυχώς να αποδεχθούμε πως πάντα ένα σεβαστό ποσοστό θα επιλέγει να λέει όχι. Όχι στην πρόοδο, όχι στο αύριο, όχι στην ελευθερία και στην ισότητα για όλους. Όχι στην ανθρωπιά.

Σκέφτομαι ότι ο πρωθυπουργός αισθάνεται όλο και περισσότερο εκτεθειμένος, κι αυτό διότι θέλει όσο τίποτα να ευθυγραμμιστεί με την προοδευτική κουλτούρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και του κόμματος το οποίο εκπροσωπεί, δυστυχώς ζέχνουν από τον σκοταδισμό. Και αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά στη στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η άρση της υποχρέωσης της κομματικής πειθαρχίας για την επικείμενη ψηφοφορία του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια, δεν συνιστά απαραίτητα ρητή υποστήριξη της ισότητας, πόσω μάλλον την ενεργό χάραξη ρηξικέλευθης πολιτικής. Γιατί; Γιατί ο πρωθυπουργός έχει προχωρήσει μόνο όσο έπρεπε. Τόσο όσο. Γιατί άνοιξε διάπλατα τις πόρτες, ώστε όλο το ακροδεξιό μπουλούκι να κράξει υπέρ της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών. Προσπαθεί να ευχαριστήσει τους πάντες. Και το κάνει γεωμετρημένα, ζυγίζοντας πολιτικά το κάθε του βήμα, αποφεύγοντας να αποξενωθεί αφενός με τους συντηρητικούς ψηφοφόρους του κι αφετέρου με τα μέλη του κόμματός του. Το καταφέρνει, όμως;

Παράδειγμα αποξένωσης είναι, ας πούμε, ο Αντώνης Σαμαράς κι ο Μάκης Βορίδης, για τον οποίο συγκεκριμένα είναι ζήτημα αρχών να τεθεί ενάντια σ’ αυτό παντί τιμίματι. Όπου ζήτημα αρχών εννοούμε μια πολιτική καριέρα αφιερωμένη ολόκληρη στο προκλητικό βλεφάρισμα προς τους ψηφοφόρους της Ακροδεξιάς. Ο ίδιος, μάλιστα δεν δίστασε να αφήσει ανοιχτό το παράθυρο παραίτησης του, προβάλλοντας και… νομικά επιχειρήματα για να υποστηρίξει τη θέση του. Για να μην τα σπάσει με τους ψηφοφόρους του, με την Εκκλησία, με την Ακροδεξιά. Κυρίως με τη συνείδησή του. Εντάξει. Και θα το πω, δεν αντέχω, οποίος κλαυσίγελος να βλέπουμε να κάνει «πολιτικό μασάζ» ο Άδωνις Γεωργιάδης, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να κάνει σεμινάρια πειθαρχίας στους διαφωνούντες, ή να κατηγορεί τον βουλευτή του ΚΙΝΑΛ, Παναγιώτη Παρασκευαΐδη για ομοφοβία.

Και για εμάς ζήτημα αρχών είναι, κύριε Βορίδη. Και οι αρχές μας αυτές είναι ο αμυντικός μας μηχανισμός ενάντια σε έναν κόσμο εχθρικό, σε έναν κόσμο σκοτεινό. Εσείς έχετε επιλέξει προ πολλού το σκοτάδι σας και κάνετε μια σεμνότατη ζωή με την ομοφοβία και τη μισανθρωπία σας. Μπράβο σας. Σας πηγαίνει, άλλωστε. Στο τέλος της ημέρας, όμως, οι μονομαχίες που έχετε κηρύξει είναι μόνο προσωπικές και, δυστυχώς, όσα τούβλα πολιτισμού κι αν πέσουν στο κεφάλι σας, το μίσος που το καλύπτει δεν θα σπάσει με τίποτα. Λυπηρό.

Το νομοσχέδιο έρχεται και θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα υπερψηφιστεί. Και δεν θα αποτελεί απλώς ένα μήνυμα προς την ελληνική κοινωνία που προχωράει, αλλά ένα ακόμα πιο στοχευμένο μήνυμα προς όλους εσάς, τους υπερσυντηρητικούς και δεξιούς λαϊκιστές, οι οποίοι επιδιώκετε να δηλητηριάζετε τον κόσμο.