Για ν’ απαντήσει κανείς στην ερώτηση του τίτλου, πρώτα και κύρια πρέπει ν’ απαντήσει σε μιαν άλλη, πιο βασική και μάλλον δυσκολότερη: Τι είναι γάμος;

Για το Μητροπολίτη Λαρίσης και Τιρνάβου (του οποίου οι συχνά λογικοφανείς παραλογισμοί μου προκαλούν μια ενόχληση παραπάνω λόγω… εντοπιότητας!), ο γάμος είναι μια ένωση που οδηγεί στην τεκνοποίηση. Φυσικά, ο συγκεκριμένος ορισμός μπορεί να έχει μια ιστορική ακρίβεια, όμως είναι παντελώς εκ των πραγμάτων λανθασμένος. Αν ο γάμος έβρισκε την ουσία του στη δημιουργία τέκνων, τότε κάθε άνθρωπος ανίκανος να τεκνοποιήσει θα ‘πρεπε να χάνει το δικαίωμά του να παντρευτεί. Και κάθε γάμος που δεν θα οδηγούσε στη διαιώνιση (είτε λόγω απόφασης, είτε λόγω αδυναμίας) θα ‘πρεπε να κηρύσσεται αμέσως άκυρος. Σταματώ εδώ μια συζήτηση που φλερτάρει έντονα με το γκροτέσκο. Αν όμως ο γάμος δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη τη φυσική δημιουργία παιδιού, τότε τι σημαίνει;

Ο γάμος είναι μια συμφωνία. Ή μάλλον, η νομική κατοχύρωση μιας συμφωνίας. Της συμφωνίας δύο ανθρώπων για κοινή συμβίωση, μ’ απαραίτητη αφορμή την ερωτική πράξη (που για τον άνθρωπο δεν είναι απλώς ένα μέσο γονιμοποίησης αλλά πολύ περισσότερα πράγματα), και κύριο συνδετικό κρίκο το ενδιαφέρον, την αφοσίωση, τελικά την αγάπη που αναμένουν να δημιουργηθεί ανάμεσά τους. Κάτω από έναν τέτοιο ορισμό, ο γάμος είναι προφανές πως δεν κοιτάει φύλα. Όμως τα φύλα τον κοιτούν, τον θέλουν και τον ζητάνε. Γιατί;

Λοιπόν, αν βγάλουμε απ’ έξω τα θρησκευτικά πιστεύω και τις πρακτικές διευκολύνσεις (ρυθμιστικές, φορολογικές, τεκνοθετικές κτλ) που παρέχονται σε δύο συζύγους – μα όχι και σε δύο συντρόφους, τότε κι εγώ δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι. Ή μάλλον, μπορώ, όμως αυτό που αντιλαμβάνομαι δεν μ’ αρέσει. Οι άνθρωποι παντρεύονται για να δεθούν. Για να ‘ναι δύσκολο να χωρίσουν. Για να μη ζουν με την ανάγκη της εγρήγορσης, της συνεχούς βελτίωσης που θα κρατήσει ευτυχισμένο το σύντροφό τους. Επιθυμούν μια ένωση που, σπάει μεν, αλλά το σπάσιμό της είναι μπελάς. Κι αυτός ο μπελάς λειτουργεί ως μια επιπλέον ενίσχυση πως, ο δικός μου θα παραμένει δικός μου ακόμα κι αν δεν περνάει όμορφα στην κοινή μας ζωή. Πως η δική μου δεν θα πάψει να ‘ναι δική μου απλώς γεμίζοντας μια βαλίτσα με ρούχα. Αυτός είναι κι ένας ακόμα λόγος που, το σύμφωνο συμβίωσης δεν ισοφαρίζει τη δέσμευση του γάμου σ' επίπεδο κοινωνικό.

Προσωπικά, τ’ ομολογώ, την παραπάνω διάσταση του γάμου την απεχθάνομαι και την απορρίπτω. Όχι απλώς γιατί είναι μικροαστική με τη χειρότερη έννοια της φράσης, αλλά κυρίως γιατί είναι μειωτική προς την ίδια την έννοια της σχέσης δύο ανθρώπων. Όμως, για ν’ απαντήσω επιτέλους στην ερώτηση του τίτλου, την απορρίπτω γιατί μπορώ να την έχω!

Ανεξαρτήτως των δικών μου απορρίψεων βέβαια, η ίδια η ερώτηση του τίτλου κάνει μια σειρά από γραφικές γενικεύσεις. Ερμηνεύει το γάμο ως μια συντηρητική ένωση (δεν είναι απαραίτητα), αλλά κυρίως ερμηνεύει τον ομοφυλόφιλο ως μια ακτιβιστική καρικατούρα. Όμως οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι χίπηδες που ζουν στο περιθώριο, δεν είναι επαναστάτες μιας ουτοπικής ελπίδας, ούτε κι ελπίζουν στην ανατροπή της αστικής ζωής. Οι ομοφυλόφιλοι είναι κανονικοί άνθρωποι, με κανονικές ανάγκες, κι ανήκουν σ’ όλο (σχεδόν) το φάσμα των ανθρώπινων επιλογών. Υπάρχουν δεξιοί κι αριστεροί ομοφυλόφιλοι, πιστοί και άπιστοι, αστοί κι αναρχικοί, πεζοί κι ονειροβάτες… Υπάρχουν δηλαδή ομοφυλόφιλοι που δίνουν αξία και τιμούν την έννοια του γάμου για λόγους παραδοσιακούς, εθνικούς, ηθικούς, για λόγους κουλτούρας και ταυτότητας. Με ποιο δικαίωμα τους επιβάλλεις ν' ανήκουν εκεί που εσύ θέλεις, απλώς και μόνο για να ‘χεις ένα επιπλέον επιχείρημα ενάντια στο γάμο τους;

Όλ’ αυτά βέβαια, είναι ψιλά γράμματα. Το νομοσχέδιο θα κατατεθεί, θα ψηφιστεί, θα περάσει. Και δεν θ’ ανατραπεί προτού προλάβει η κοινωνία να το μεταβολίσει. Μα εγώ συνεχίζω κόντρα σε δεινόσαυρους που εκ των πραγμάτων θα ηττηθούν, είπαμε, για να γλιτώσω τη χλεύη των γενιών που έρχονται. Και να μπορώ να κοιτάω τους πιτσιρικάδες χωρίς να ντρέπομαι…