Ο Νταλάρας φταίει. Όχι επειδή τα έβαλε με το κουτσομπολιό, αλλά επειδή πολέμησε το πιόνι. Δεν στάθηκε μ’ όλο του το τεράστιο εκτόπισμα μπροστά σε μια Τατιάνα, σε μια Σκορδά, σ’ ένα Λιάγκα για να τους βάλει στη θέση τους. Έκανε μαθήματα ηθικής, πρόσφερε γραφικό διδακτισμό σε πιτσιρίκια. Εύκολο. Ασφαλές. Κάπου τσάμπα μαγκιά, κάπου ανώδυνο ξέσπασμα, κάπου άδικο ισοζύγιο και λίγος σεξισμός για πασπάλισμα. Όμως οι ευθύνες του Νταλάρα σταματούν εδώ. Κι η γωνία του Νταλάρα είναι η μικρότερη στο τρίγωνο.

Τα παιδιά που κάνουν μια δουλειά για να πληρώσουν το νοίκι, έχουν ευθύνη. Κι έχουν ελαφρυντικά. Ο κόσμος της δημοσιογραφίας (πόσο μάλλον των τηλεοπτικών μίντια) διδάσκει κολύμπι στο βούρκο. Τ’ όνειρο, για πολλούς, περνάει μέσ’ απ’ τη λάσπη. Ο τρόπος ωστόσο που θα επιλέξεις να κάνεις τη δουλειά σου, είναι μια επιλογή. Ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξεις να χτίσεις τον εαυτό σου, να μεγαλώσεις τον πνεύμα σου και να πατήσεις με δύναμη στα πόδια σου, είναι μια επιλογή. Τελικά, αν όλα πάνε στραβά, θα βρεθείς απέναντι στο μεγάλο σταυροδρόμι: να είσαι αξιοπρεπής, ή ν’ αλλάξεις δουλειά. Κι αυτό επίσης, θα είναι μια επιλογή. Κανείς δεν σε υποχρεώνει να υπηρετείς τη φτηνή, την ανόητη, τη θλιβερή πλευρά της δημοσιογραφίας. Ζυγίζεις. Κι όπως ζυγίζεις, έτσι θα ζυγίζεσαι.

Το συγχωροχάρτι της δουλειάς που απαιτεί για να πληρώσει, είναι προβληματικό. Κι είναι το ίδιο που διαγράφει την αμαρτία των ρεπόρτερ όταν αυτοί στήνονται μπρος στα σπίτια θυτών και θυμάτων, όταν κάνουν δύσκολη τη ζωή ανθρώπων που ήδη ζουν μια κόλαση. Αν το όχι στο πρώτο είναι δύσκολο, στο δεύτερο είναι άθλος. Βλέπεις, οι δηλώσεις του Νταλάρα για τον Αργυρό θα ‘ταν άλλη μια μέρα στη δουλειά. Οι δηλώσεις του δολοφόνου ή της κοπέλας που βιάσανε θα ‘ναι η επιτυχία της χρονιάς. Αν δεν μπορείς να βάλεις όρια στο καθημερινό, θα βάλεις στο λαβράκι; Κι όσοι σήμερα σε δικαιολογούν το πρώτο, πώς καταδικάζουν ύστερα το δεύτερο;

Η μεγάλη γωνία ευθύνης βέβαια, εκ των πραγμάτων δεν είναι ούτε στα παιδιά. Η βαριά ευθύνη βρίσκεται πάντα στον πελάτη. Αν εσύ, εγώ, εμείς δεν κατεβάζαμε με τόση απόλαυση κουτσομπολιά, κόντρες, και ίντριγκα, κανείς δεν θα ‘στελνε μικρόφωνα να τις ψαρέψουν. Αν εμείς νοιαζόμασταν για τον Τσιτσάνη, θα ‘ταν εκείνος ύλη στις εξετάσεις της καθημερινής είδησης. Κι αν η καριέρα του δημοσιογράφου σήμερα είχε για πρότυπο κάτι διαφορετικό απ’ τον εκβιασμό του συναισθήματος και τα λαμπερά πάνελ της βλακείας, ίσως να μην υπήρχε λόγος να ξανάρθει στην επικαιρότητα ο Νταλάρας, παρά μονάχα ως ερμηνευτής.

Ο μπαμπάς κι ο θείος, η μάνα κι η ξαδέρφη, εκεί που ο Νταλάρας έψαξε πλάτες για πατρονάρισμα, εκεί βρίσκεται η αιτία της κατάντιας. Όμως αναρωτιέμαι, σ' αυτούς, στον κόσμο που δημιουργεί διασημότητες, ποιος θα τολμήσει να τα πει;