Ο κ. Αλέξης Τσίπρας έσπασε τη σιωπή του και, λίγες ώρες πριν από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε και έκανε άνω-κάτω τον χώρο του. Ελάχιστοι πια  ασχολούνται στο  στάδιο του Tae Kwon Do με τα θέματα για τα οποία συγκλήθηκε το συνέδριο. Οι άδειες κερκίδες το μαρτυρούν. Οι ίντριγκες, οι μηχανορραφίες, η ιδιοτέλεια, οι φανερές και κρυφές φιλοδοξίες, οι κάθε λογής ομαδάρχες και οι υπόγειες διεργασίες κυριαρχούν. Η όλη εικόνα ανέδειξε για μια ακόμη φορά τις παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες ο κ. Τσίπρας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Μια ακόμη διάσπαση βρίσκεται προ των πυλών. Αν αποφευχθεί ή όχι, θα φανεί τους επόμενους μήνες.

Ο κ. Τσίπρας είναι η αλήθεια ότι παρενέβη μετά τις δύο πολύωρες συνεδριάσεις του πολιτικού συμβουλίου και αφού στελέχη που βρίσκονται στον κύκλο του και συνομιλούν μαζί του ήρθαν σε σύγκρουση με τον κ. Κασσελάκη. Μια παρέμβαση ηχηρή, η οποία υπαγόρευσε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τι ακριβώς έπρεπε να κάνει: να προσφύγει και πάλι στη βάση, για να επαναβεβαιώσει  ότι έχει τη στήριξη των μελών του κόμματος του. Υπέδειξε ουσιαστικά την επανάληψη μιας εκλογικής διαδικασίας, η οποία είχε γίνει πριν από πέντε περίπου μήνες, όταν  πρόεδρος αναδείχτηκε  ένας σόουμαν της πολιτικής,  ο κ. Κασσελάκης.  

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας παρενέβη αργά, πολύ αργά. Με τη δήλωσή του αναφέρθηκε σχεδόν σε όλα, εκτός από τις δικές του ευθύνες. Ας με συγχωρήσουν όσοι πίνουν νερό στο όνομά του, αλλά στο κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής. Καμία αναφορά στη διαδικασία που επέτρεψε στον κ. Κασσελάκη να αναδειχθεί στην ηγεσία, στο όνομα μιας επίπλαστης άμεσης δημοκρατίας. Τότε  που με δύο ευρώ, όποιος ήθελε γινόταν μέλος και εξέλεγε πρόεδρο. Φαίνεται ότι το πάθημα δεν έγινε μάθημα και ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να στηρίζει ξανά αυτόν τον προβληματικό τρόπο εκλογής προέδρου.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αλήθεια, πού ήταν ο κ.  Τσίπρας, ο εγγυητής της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτοαναγορεύτηκε, τότε που ο κ. Κασσελάκης μιλούσε εξ ονόματός του και εμφανιζόταν ως συνεχιστής του; Τότε που ισχυριζόταν ότι εκείνος τον «φύτεψε» στην πολιτική; Γιατί σιώπησε όταν διάφοροι καλοθελητές πετούσαν λάσπη, διαρρέοντας πληροφορίες για ένα SMS - τελεσίγραφο  που, τάχα, του έστειλε η κ. Αχτσιόγλου ζητώντας του να παραιτηθεί; Γιατί, λοιπόν, με την αλαλία του και, πιθανώς, υπογείως στήριξε την εκλογή του κ. Κασσελάκη; Οι εξελίξεις που ακολούθησαν αυτό απέδειξαν περίτρανα. Εξάλλου, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν τόσο ευχαριστημένος με  τον νέο αρχηγό, που  δήλωνε περιχαρής ότι μαθαίνει εύκολα;

Ο κ. Τσίπρας οφείλει απέναντι στην υστεροφημία του να απαντήσει γιατί δε μίλησε, όταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούσε να φιμώσει κάθε φωνή που του ασκούσε κριτική. Όταν εξώθησε τους διαφωνούντες να αποχωρήσουν από το κόμμα. Τότε που καταργούσε τα όργανα και αποφάσιζε μόνος του. Όταν επιχειρούσε να κάνει ένα προσωποπαγές και αρχηγικό κόμμα, στο οποίο η κυρίαρχη πολιτική λειτουργία θα είναι η αδιαπραγμάτευτη σχέση που θα έχει ο πρόεδρός του με τη βάση. Γιατί δεν έβαλε νωρίτερα ένα φρένο σε αυτήν την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ που μεθοδικά και σταθερά επεδίωκε ο κ. Κασσελάκης;

Η παρέμβαση του κ. Τσίπρα θα είχε ακόμη και τώρα κάποια  αξία, σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει τη δημοσκοπική κατηφόρα και οδηγείται σε διάλυση, αν συνοδευόταν από ισχυρή αυτοκριτική, πρωτίστως, για τα δικά του λάθη και τις ευθύνες του.  Δεν είναι δυνατόν ο «εγγυητής της ενότητας» να αφήνει για πέντε μήνες το κόμμα του να σέρνεται, να αλληλοσπαράζεται, να μεταλλάσσεται, να απαξιώνεται και τελικά να αποσυντίθενται και να σιωπά. Είναι επίκαιρο το ακόλουθο γνωμικό  που αποδίδεται στον Αισχύλο: Ἐπαινῶ γλῶτταν εὔφημον φέρειν, σιγᾶν ὅπου δεῖ καί λέγειν τά καίρια (Μου αρέσει αυτός που μιλάει ωραία, που σωπαίνει όπου χρειάζεται και μιλάει σωστά όταν πρέπει.) Ένα ρητό που υποδεικνύει μια στάση ζωής, την οποία, μάλλον, δεν υιοθέτησε ο κ. Τσίπρας. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

*ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας