Hasta la justicia siempre
«Η Δικαιοσύνη θα λάμψει». Το πιστέψαμε. Το πιστεύουμε. Όχι ως κοινωνικό παρηγορητικό ευφημισμό, αλλά ως οργισμένο αίτημα. 365 μέρες φανήκαν για όλους μας αιώνας, από εκείνη τη νύχτα που σαν μαύρη, κατάμαυρη θάλασσα, ρούφηξε μέσα της 57 ψυχές και μαζί με αυτές, ό,τι είχε μείνει όρθιο μέσα μας. Μες στο μυαλό μας κάθε μέρα, κάθε ώρα. Παγιδευμένοι όλοι σε μια κατάσταση που ονομάζεται «μετά», μέσα στο οποίο δεν μπορούμε να τα νιώσουμε όλα. Νιώθουμε μόνο την καταστροφή. Βλέπουμε μόνο το σκοτάδι. Μυρίζουμε τη στάχτη.
Ίσως είναι πιο εύκολο μετά τον πρώτο χρόνο. Τα Χριστούγεννα που πέρασαν μπορεί να ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς, όμως αυτά που έρχονται μπορεί επιτέλους να γίνουν απλά Χριστούγεννα. Όχι. Ποτέ. Για τους ανθρώπους που βιώνουν αυτόν τον πόνο, η ζωή δεν συνεχίζεται, παρά χτυπά συνεχώς αντίστροφα σ’ ένα φριχτό ρημαδιασμένο ρολόι που μετράει μόνο 12 λεπτά. Τα 12 λεπτά της καταδίκης.
Η φυλακή, στην οποία μας έστειλαν είναι μέσα μας. Οι κραυγές μας σήμερα έχουν γίνει το πιο ηχηρό, συλλογικό κλάμα ελπίδας. Η δολοφονία, το έγκλημα των Τεμπών, εκτός από μια σιχαμερή επιχείρηση συγκάλυψης, συντελέστηκε πάνω σε έναν επικοινωνιακό σκουπιδότοπο, όπου όλοι εμείς μετατραπήκαμε σε τίποτα. Μπορεί να φαίνεται πολύ πικρή αυτή η φράση, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία αποδεικνύει πως οι 57 νεκροί χρησιμοποιούνται για να παραλύσουν κάθε κύτταρο που θέλει να αντισταθεί. Ξεχνούν, όμως, πως για να αντισταθείς χρειάζεται και ένα συναίσθημα συγκλονιστικό, το οποίο δεν έχει σβήσει ακόμα.
Σκυλιά. Ανθρωποφάγοι. Χυδαίοι ψεύτες. Μας ζητήσατε υποδούλωση για επιβίωση. Σε έναν πόλεμο με απαραίτητες «παράπλευρες απώλειες». Για να πουλάτε και να αγοράζετε μια κοινωνία καταδικασμένη να διαμελίζεται και να περισυλλέγεται σε σάκους. Για να παίζονται οι ψυχές των νέων παιδιών στα ζάρια της φριχτής πραγματικότητας. Για να μπαζώνετε το αίμα μας, φρέσκο ακόμα, με το τσιμέντο της συγκάλυψης. Μας περιμένατε γελώντας χαιρέκακα. Τα δεμένα ζώα στις ράγες του θανάτου. Η κοινωνία ξύπνησε, αλλά δεν σηκώθηκε ακόμα. Τώρα σας περιμένουμε εμείς.
Hasta la justicia siempre
Είναι οι παλάμες τους πλέον
σβησμένες
από γραμμές ζωής
και προχωρά η ιστορία τους αόριστα
ή, μάλλον,
σε ορισμένο χρόνο
σα να προσπαθούν να ισορροπήσουν
πάνω στον αφρό ενός άγριου κύματος.
Αντί για αρθρώσεις έχουν
ράμματα που ενώνουν
τα τμήματα του σώματός τους
που τσιτώνουν σε κάθε τράνταγμα
- κινδυνεύουν να σπάσουν.
Σε μια στροφή θριάμβου
το ύστατο χαιρέτισμα του ήλιου
ξεντύνει το σκοτάδι,
πλόκαμος αγκαθωτός
τυλίγεται
γύρω απ΄το λαιμό τους.
Σε λίγο δυο ισοσθενείς δυνάμεις
συγχρονίζονται
στην ίδια ράγα.
Ομίχλη.
Τώρα μια
γκέμμα από ανεμώνες
στολίζει τους κροτάφους τους
σε καιρούς φθηνούς.
