Πέντε λέξεις μόνο βρίσκω: Ντροπή, Έγκλημα, Δικαιοσύνη, Αλήθεια, Οργή.

Άλλοι βρήκαν περισσότερες.

Ο Κώστας Καραμανλής είπε: Ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφαλείας! Είναι ντροπή! […] Μια υπεύθυνη πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών…

Ντροπή.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είπε: Είσαι ο υπουργός μεταφορών, είναι δυνατόν να πας στη Βουλή και να πεις “ναι έχουν πρόβλημα ασφάλειας τα τραίνα”; Μα, άμα το πεις αυτό, δεν θα μπει αύριο άνθρωπος στα τραίνα…

Αλήθεια.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε: Λυπάμαι που το ζήτημα αυτό εργαλειοποιείται με τέτοιο τρόπο λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Πιστεύω ότι ο δικαιολογημένος θυμός των συγγενών των θυμάτων δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους συμπεριφορές…

Δικαιοσύνη.

Ο Μητροπολίτης Λαρίσης είπε: Να ξέρετε ότι έναν κεκοιμημένο τον τιμάς πολύ με τη σιωπή, τον τιμάς πολύ με την προσευχή. Δεν τον τιμάς με το θόρυβο…

Οργή.

Κι αφού αυτοί μιλήσανε, εγώ τι άλλο να πω; Τι μένει να γράψω; Μονάχα την ευθύνη μας και την ελπίδα μου: Να μην ξεχάσουμε. Να μην αφήσουμε να περάσουν τα Τέμπη μαζί με τη ντροπή τους και την οργή μας. Να μην αφήσουμε τις ψυχές που δολοφονήθηκαν χωρίς δικαίωση και τους γονείς που έμειναν πίσω χωρίς αλήθεια. Να μην αφήσουμε τα Τέμπη να χαθούν στη ροή του χρόνου. Γιατί αυτό μας μένει μόνο: Να θυμόμαστε, να κάνουμε θόρυβο, να μην κουραστούμε. Γιατί αν ξεχάσουμε, κι αν σιωπήσουμε, κι αν κουραστούμε, το έγκλημα τότε θα 'ναι όλο δικό μας...