Ούτε τα προσχήματα, ρε παιδιά; Έτσι για τα μάτια του κόσμου βρε παιδί μου, σαν τις μεσίστιες σημαίες ένα πράγμα;

Όχι προφανώς, αφού σε αυτή τη χώρα όταν είναι για συγκάλυψη, ξέπλυμα και καθάρισμα για "όσα βλέπει η πεθερά" μη και χαλάσει η εικόνα προς τα έξω είμαστε πιο γρήγοροι κι από μένα όταν μαθαίνω ότι έρχεται η μάνα μου με τη γιαγιά επίσκεψη (μάνα δεν είδες τίποτα).

Έπρεπε να σβηστούν γρήγορα τα ονόματα των 57 νεκρών από τα πεντακάθαρα μάρμαρα της πλατείας, άμεσα να τσιμεντωθεί ο τόπος του εγκλήματος των Τεμπών, άμεσα να καθαρίσει ο υπολογιστής του Λιγνάδη, αμεσα να βρεθεί άλλοθι για τον Κορκονέα (και τον κάθε Κορκονέα).

Η διαχείριση της κακιάς της (χ)ώρας

Έπρεπε βιαστικά να βγει ενα διάγγελμα του κώλου, πιστή αντιγραφή του κάθε προηγούμενου είτε μιλάμε για φωτιές, πλημμύρες και λοιπές πληγές του φαραώ, είτε για το κάθαρμα της εβδομάδας είτε για να δείξουμε πόσο ανθρώπινοι είμαστε μπροστά στον ανθρώπινο θρήνο.

Και γρήγορα να βρεθεί ένα πικάντικο θεματάκι μήπως και ξεχαστούμε. Μήπως και συγχωρήσουμε (και αυτό) το έγκλημα, μήπως παραβλέψουμε (ακόμα ένα) μεμονωμένο περιστατικό.

Μήπως και από τα τόσα απανωτά χτυπήματα καταλαγιάσει η οργή μας και η ανάγκη για δικαίωση, μήπως σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε αφού φαίνεται ποτέ να μην κερδίζουμε. Μήπως γίνουμε σαν εκείνους.

Η δικαιοσύνη θα λάμψει - Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο

Έχουμε νέα καμάρια μου. Τρίψτε τα πλακάκια του συντάγματος μέχρι να διαλυθούν, σηκώστε 1 μετρο τσιμέντο στο σημείο της σύγκρουσης, σβήστε κάθε βίντεο που υπάρχει από τις στολές των μπάτσων, κάθε υλικό από υπολογιστή, κάμερα ασφαλείας και τηλέφωνο, και τώρα και για κάθε γεγονός.

Συλλαβετε μας απο το νήπιο, πνίχτε μας στα ληγμένα χημικά και δακρυγόνα. Ακόμα και να μας λιώσετε στο ξύλο, θα συνεχίσουν τον αγώνα οι επόμενοι και η οργή μας απλώς θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο ποτάμι.

Και ας μην νικήσουμε άλλωστε ποτέ θα πολεμάμε πάντα. Και η δικαιοσύνη θα λάμψει. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.