Βασικό Κοσμικό Εγχειρίδιο: Ο κόσμος που γνωρίζουμε κατασκευάστηκε για δεξιόχειρες και άντρες. Λογικό, αφού κατασκευάστηκε από δεξιόχειρες άντρες. Και κάπως έτσι, οι πιο σημαντικές απροσδιόριστες οντότητες, απέκτησαν αντρικό φαινότυπο, κι αντρέψανε χωρίς πολλή συζήτηση: λαμπρό και κορυφαίο παράδειγμα, ο Θεός. Που αν και άφυλος… είναι άντρας!

Σ’ έναν τέτοιο κόσμο λοιπόν, φυσικά και μεταφυσικά αντρικό, βρήκε τον τρόπο και το χώρο για ν’ ανθίσει η γυναικεία διεκδίκηση. Όχι για μια γωνίτσα, ούτε για μια θέση στον ήλιο - για μια ισότιμη αλλαγή ώστε ο κόσμος να χάσει επιτέλους το περήφανο πέος που κουβαλάει ανάμεσα στα πόδια του. Να πάψει να ‘ν’ ένας κόσμος γι’ άντρες (έστω κι αν παραμείνει ένας κόσμος για δεξιόχειρες). Λογικό; Πολύ. Αποδεκτό; Καθόλου!

Ο φεμινισμός, όπως και κάθε σχεδόν επαναστατικό ρεύμα, ταίριαξε μια χαρά στο περίφημο ρητό του Γκάντι: αγνοήθηκε, μετά λοιδορήθηκε, μετά πολεμήθηκε, τελικά νίκησε. Νίκησε; Νίκησε τις μάχες του, μα έχει ακόμα ψωμί ο πόλεμος. Κι αυτό γιατί, γνωστό επίσης: ο εχθρός που χάνει στο σπαθί, το ρίχνει στη διπλωματία.

Μια μέρα της γυναίκας που πάει να πει γιορτή, είναι κερκόπορτα. Δωράκια, λούτρινα, μπαλόνια κι απαγόρευση της (αντρικής;) μπάλας στην τηλεόραση, με το μπαρδόν αλλά δεν είναι καλή θέληση, είναι η αντεπίθεση. Το πιο πονηρό τρικ του φαλλοκράτη είναι η ευγένεια της ξεχωριστής ημέρας. Της μέρας που “θα την κάνει να νιώσει βασίλισσα”. Βλέπεις, αυτή η φράση γεννάει από μόνη της δυο βασικούς προβληματισμούς:

1. Τι νιώθει τις άλλες μέρες;

2. Αυτό ζητάει μια θηλυκή επανάσταση, να γεννήσει βασίλισσες;

Μετά την ορατότητα έρχετ’ η ώρα της εσωτερίκευσης. Την ισότητα (και την κάθε ισότητα) δεν αρκεί να την πασπαλίσεις με άχνη και να τη φας, πρέπει και να τη χωνέψεις. Να τη μεταβολίσεις. Αυτό είναι η μέρα της γυναίκας, γι’ αυτό υπάρχει, κι αυτό ζητάει κάθε χρόνο: να θυμάσαι τι δεν πρέπει να ξανάρθει, τι μένει ν' αλλάξει, και να προσπαθείς γι’ αυτό. Συνειδητά.

Οπότε, όσο μου πέφτει λόγος, αυτό είναι που μπορώ να πω μονάχα: Μην πάρεις τούρτα στο κορίτσι, προτού σκεφτείς πόσες φορές της είπες να ντυθεί αλλιώς πριν βγει με φίλες. Μην πεις χρόνια πολλά στη μάνα σου, προτού σκεφτείς πόσες φορές τη διαχώρισες απ’ όλες τις γυναίκες, για να μπορείς ελεύθερα να τις φωνάξεις τσούλες. Και μη σε πιάνει το παράπονο που κάνεις ο,τι μπορείς, γιατί δεν κάνεις. Ούτε κι εγώ, ούτε κανείς μας.

Μα, τι άλλο θέλουν; Να από πού ξεκινάει το πρόβλημα. Δεν είναι χάρη, ούτε κατανόηση, ούτε παραχώρηση. Έχουμε μια σοβαρή δυσκολία ν’ αντιληφθούμε τη βασική παραδοχή που διάβασες πριν λίγο: ο κόσμος φτιάχτηκε από άντρες. Όμως τώρα ξέρουμε. Δεν θέλει μερεμέτι, θέλει απ’ την αρχή καινούριο χτίσιμο. Ούτε από άντρες, ούτε από γυναίκες. Από ανθρώπους, γι’ ανθρώπους. Μέχρι η μέρα της γυναίκας να θυμίζει απλώς έν’ απολίθωμα κόσμου που δεν θα ξανάρθει. Κι ίσως τότε να γίνει όντως μια γιορτή και μια ευκαιρία για μπαλόνια, τούρτες και χαζοχαρούμενα χρόνια πολλά…