Εισαγγελικές προτάσεις. Η νομική είν’ επιστήμη, δεν μπορούμε να την κρίνουμε. Δεν ξέρουμε να την κρίνουμε. Δεν πρέπει να την κρίνουμε. Αθώος λοιπόν ο Μίχος για μαστροπεία. Ένοχος για διευκόλυνση της ανήλικης να εκδίδεται – πράξη που ξεκίνησε η ίδια. Είναι άραγε νομικό το ζήτημα; Παραδέχομαι κάθε άγνοια, και μ’ άγνοια ρωτάω: Πώς γίνεται να διευκολύνεις την ανήλικη να εκδίδεται κι αυτό να μην είναι μαστροπεία; Πώς γίνεται ν’ αποδεχόμαστε τη δυνατότητα της ανήλικης να εκδίδεται με δική της ευθύνη, όταν δεν έχει καν τη δυνατότητα συναίνεσης στη σεξουαλική πράξη; Μη μπεις στον κόπο (καλόβολε νομικέ), καταλαβαίνω. Ναι, υπάρχουν διαφορές, μικρές αλλοιώσεις που δημιουργούν απόσταση από το ‘να στ' άλλο. Όμως ξέρεις, ο κίνδυνος κάθε κοινωνικής επιστήμης, αυτός είναι: απ’ τη μεγάλη του ανάγκη του για λεπτομέρεια, ανοίγει μονοπάτια για να βολτάρει μέσα η αδικία της τάξης, της άκρης και της δύναμης. Διυλίζει τα κουνούπια έχοντας ήδη χωνέψει την καμήλα απ’ την καμπούρα ως την ουρά. Καλή χώνεψη!

Δεν ζητάω δικαιοσύνη του όχλου. Ούτε λαϊκά δικαστήρια, ούτε δίκες χωρίς αποχρώσες ενδείξεις, ούτε καταδίκες χωρίς αποδείξεις. Μα δεν ανέχομαι και την κοροϊδία. Κι εδώ μιλάμε για χάντρες σε ιθαγενείς. Δεν είμαστε ιθαγενείς. Δεν είμαστε το αγράμματο πλήθος σ’ ένα δικαστήριο των επαϊόντων. Είμαστε τ’ οργισμένο κοινό σε μια δικαιοσύνη κωμωδία. Ή τραγωδία. Ή φάρσα. Όλα είναι ζήτημα οπτικής γωνίας. Ο Μίχος πρέπει να ξεκαρδίστηκε...

Κάθε τόσο η συζήτηση ανοίγει: δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Μια χώρα που γερνάει και θα πεθάνει. Γιατί δεν γεννούν οι Έλληνες; Κι όλο γυρίζουμε στο στόμα τους μισθούς, και την ακρίβεια, και το χρόνο. Ναι, φυσικά, αυτοί είν’ οι λόγοι. Αναρωτιέμαι ωστόσο: μ’ αξιοπρεπείς μισθούς, και χαμηλές τιμές, και χρόνο ελεύθερο, πόσο έτοιμος θα ‘ταν και πάλι κάποιος να γεννήσει παιδιά στην Ελλάδα; Παιδιά που, αν κάποιος τα βιάσει, τα κακοποιήσει, τους καταστρέψει για πάντα την παιδικότητα κι ίσως τη ζωή ολόκληρη, αυτός ο κάποιος θα πληρώσει απλώς για διευκόλυνση; Για συνέργεια στην πράξη που, με δική του ευθύνη ξεκίνησε το ανήλικο κοριτσάκι σου; Ποιος θέλει παιδιά σ’ ένα κράτος που τ’ αφήνει απροστάτευτα για να φροντίσει τα δικά του; Ποιος θέλει παιδιά σ’ ένα κράτος που νταντεύει τους ενήλικους νταήδες, τους βιαστές, τους κακοποιούς και τους δολοφόνους;

Ναι, ξέρω, διάβασα: η μάνα! Η μάνα υπεύθυνη για όλα. Δεν διαφωνώ. Μια μάνα που εκμεταλλεύεται το παιδί της, μια μάνα που δεν μπορεί να καταλάβει τι περνάει το παιδί της, μια μάνα που δεν θέλει να καταλάβει, που φοβάται να δράσει ή ν’ αντισταθεί, είναι μια μάνα ένοχη. Όμως αν είναι η μόνη ένοχη, η μόνη υπεύθυνη που ένα παιδάκι στάθηκε μ’ ανοιχτά τα πόδια του μπροστά σε λεγεώνες πλούσιας διαστροφής, τότε ας παραδεχτούμε την αλήθεια έστω: ούτε δικαίωση ζητάμε, ούτε ισονομία. Ζητάμε απλώς αποδιοπομπή. Πιάνουμε τη μάνα απ’ τα κέρατα, κι όλους τους κερατάδες τούς χαϊδεύουμε στην πλάτη. Αθώοι. Απόψε θα καταδικάσουμε μόνο την αθωότητα.

Δεν είναι προειδοποίηση, είναι αληθινή ανησυχία. Βαδίζετε, κύριοι και κυρίες, πάνω σ’ ένα μεταίχμιο. Κάθε μέρα φορτώνετε τους ανθρώπους με χίλιες δυο καλογραμμένες, νομικοφανείς δικαιολογίες, για κάθε συγκάλυψη, κάθε αθώωση, κάθε αποφυγή της τιμωρίας. Κάθε μέρα το σκούρο γκρι βαφτίζεται λευκό με σοφιστείες που τρυπώνουν από νομικά παράθυρα. Η ελαστικότητα του Έλληνα είναι μεγάλη, τεράστια, όμως δεν είν’ ατέλειωτη. Κι έχει αρχίσει, φοβάμαι, ν’ αγγίζει τα όριά της. Ξέρετε πώς δουλεύουν τα ελατήρια: όσο μεγαλύτερη η πίεση, τόσο μεγαλύτερη η αντίδραση. Τη μέρα που θα σπάσει η αντοχή της χώρας στην ανομία και την ανήθικη δικαιοσύνη σας, την τρέμω. Κι ίσως θα ‘πρεπε να την τρέμετε. Γιατί (φοβάμαι) δεν είναι τόσο μακριά…