Δεν το 'κρυψα τότε και συνεχίζω να το πιστεύω: το αποτέλεσμα των τελευταίων εθνικών εκλογών αποτελεί ανησυχητική ένδειξη εθνικής αναισθησίας. Αυτό το 41%, η μεγάλη επιβεβαίωση, μου φάνηκε τρομερά προκλητική τότε. Σημειωτέον, αποδέχομαι τη θετική αποτίμηση της διακυβέρνησης σ' ο,τι αφορά το χαρτοφυλάκιο της άμυνας, της ψηφιοποίησης, της (μακρο)οικονομίας. Όμως αρκούν τα Ραφάλ για να σκεπάσουν τόσο ξεδιάντροπο ξεχαρβάλωμα; Αρκούν οι ηλεκτρονικές υπογραφές για να συγκαλύψουν τόσο απάνθρωπη κοροϊδία; Αρκούν οι χλιαρά ανοδικοί δείκτες ανάπτυξης για να τραβήξουν μαζί τους τόσες εγκληματικές παραλήψεις; Ή μάλλον, αφού εδώ η απάντηση δόθηκε πλειοψηφικά στην κάλπη, η σωστή ερώτηση είναι...

...ως πότε;

Υπάρχει όριο; Πού μπαίνει το όριο; Πού ξεκινάει η αξιοπρέπεια; Πού σταματάει η ελαστικότητα της ανοχής; Πότε παύουν ν' αρκούν πια οι διευκολύνσεις της καθημερινότητας, οι μικρές αυξήσεις του κατώτατου μισθού κι η εξοπλιστική μπόσα νόβα, για να ξεπλύνουν τη λερωμένη φωλιά ενός κράτους που σιγά-σιγά εξαγοράζει την ελευθερία σου με τ' αυτονόητα; Πότε λες: φτάνει, ως εδώ, τέλος; Ή μήπως δεν λες;

Παράξενη μέρα έλαχε να γράφω τέτοιες ερωτήσεις. Η συγκυρία παίζει παιχνίδια που 'χουν ενδιαφέρον. Μια χώρα γιορτάζει σήμερα με περηφάνια τους ήρωες του λευτεριά ή θάνατος. Και μια πλευρά της κοινωνίας που επιμένει να τους θέλει εμμονικά δική της "εργολαβία", δέχεται ν' ανταλλάζει ο,τι απόμεινε απ' αυτή τη συνταγματική ελευθερία του τσιτάτου, φτάνει να μην απειληθεί η ελληνική πορεία προς την κανονικότητα.

Αλήθεια, ποια κανονικότητα;

Προϊόντα σε καρτέλ. Ακίνητα σε φαντ. Ακρίβεια στο ράφι. Διευκόλυνση δωδεκάχρονων να εκδίδονται. Ρεμβασμός κι αμηχανία απέναντι στις μαχαιριές των χούλιγκαν. Πρωτοτυπία: είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης χωρίς ασφαλή σιδηρόδρομο στην καθημερινή υπηρεσία των πολιτών. Κι οι αιτίες γι' αυτό, στη μονταζιέρα. Όμως...

Όλα δικαιολογούνται και περνούν. Όλα ειναι ψέμα, προβοκάτσια, λάσπη. Ένας κόσμος διαχρονικά φανατισμένος. Με κοντή μνήμη. Μ' επίμονη αδιαφορία για την έννοια της ελευθερίας που τόσο του αρέσει να γιορτάζει με σκορδαλιά και μπακαλιάρο. Δεκτικός στην πολιτική ντρίπλα, εθισμένος σε φόβο φαντασμάτων, κλειδωμένος στην αδιέξοδη λογική του μη χείρονος. Κι αποφασισμένος να καταναλώνει ακόρεστα...

...κυβερνητικά αφηγήματα που δικαιολογούν τ' αδικαιολόγητα!

Μόνο που, καλέ μου, να θυμάσαι: αν αποδεχτείς την κοπτοραπτική της δικαιοσύνης, δεν έχεις δικαιοσύνη. Αν βγάλεις λάδι ακόμα και την αλλοίωση της έρευνας για μαζική δολοφονία, δεν έχεις ελευθερία. Αν αγκαλιάσεις το αόρατο χέρι μιας κυβέρνησης που δεν λογοδοτεί ποτέ και πουθενά, δεν έχεις δημοκρατία. Χρόνια πολλά σου, Έλληνα! Καλή σου όρεξη, καλή παρέλαση, καλή επαναστατική επέτειο. Ελευθερία ή λήθαργος, αιώνιε ραγιά μου...