Το λαϊκό ανέκδοτο γνωστό: Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει καθίσει στην καρέκλα του υπουργού ΠροΠο περισσότερες φορές απ’ όσες ο Τάκης Λεμονής στον πάγκο του Ολυμπιακού. Ούτως ειπείν, και τα προβλήματα γνώριζε, και θα μπορούσε να ‘χει προχωρήσει πολύ νωρίτερα στην περίφημη “επανίδρυση”. Θα ‘χαμε γλυτώσει την Κυριακή και μερικές ακόμα ζωές. Θα ‘χαμε αποκαταστήσει (μπορεί κι επανιδρύσει) την εμπιστοσύνη του πολίτη στον άνθρωπο που υπάρχει για να τον φυλάει. Θα ‘χαμε κάνει ένα βηματάκι πιο κοντά στην ευρωπαϊκή χώρα που θέλουμε (;) να γίνουμε. Αλίμονο…

Ωστόσο, κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα πεις. Και δίκιο θα ‘χεις. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τιμήσει μια ολόκληρη χώρα τη μνήμη της κοπέλας που δολοφονήθηκε απροστάτευτη, απ’ το να δημιουργήσει μια κανονική προστασία για κάθε άλλη κοπέλα. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι ωστόσο, μ’ όλο το μαράζι του κόσμου:

Γιατί πάντα κατόπιν μνημοσύνου;

Γιατί, ντε και καλά, πρέπει να επιβεβαιώνει η χώρα τους αχρείους που κάθε τόσο μιλάνε στο γυαλί γι' αναγκαίες θυσίες και χρυσές ευκαιρίες; Γιατί δεν μπορούμε ν’ αξιολογήσουμε το πρόβλημα προτού να βαφτεί κόκκινο το έδαφος; Γιατί;

Μην ψάξεις απάντηση. Όχι επειδή δεν υπάρχει, προφανώς, μα επειδή πονάει. Όλα είναι ζήτημα νοοτροπίας. Ελληνικής νοοτροπίας. Κι όχι, δεν είναι μόνο κάποιου δημοσίου, ούτε μόνο κάποιων ανεύθυνων τεμπέληδων. Πάρε χαμπάρι τώρα που είναι ήδη αργά:

Αυτή η νοοτροπία είναι δική τους και δική μας!

Η μόνη χώρα που η λέξη συνδικαλιστής έχει περισσότερο αρνητική από θετική χροιά. Η μόνη χώρα που αναζητά μετά μανίας το ιδιωτικό γιατί αποτυγχάνει στο δημόσιο. Η μόνη χώρα που το να μπεις στο γραφείο βουλευτή σημαίνει αυτόματα ρουσφέτι. Η μόνη χώρα που μονολογεί μοιρολατρικά: “Αυτή είν’ η Ελλάδα”, κάθε φορά που αντικρίζει ατύχημα χωρίς νεκρούς. Η μονή χώρα που ζητάει νεκρούς για ν’ αλλάξει. Για να την αναγκάσουμε ν’ αλλάξει.

Η υπόθεση της Κυριακής εξόργισε την κοινή γνώμη. Ξαφνικά η ανάγκη για κανονική αστυνομία έγινε άμεση. Αν η κοπέλα τα κατάφερνε να φτάσει μ' ασφάλεια σπίτι της, η ίδια ανάγκη θα 'μενε στα μερεμέτια. Τα Τέμπη έβγαλαν τον κόσμο στο δρόμο. Ανακαλύψαμε μαγικά πως δεν υπάρχει ασφαλής σιδηρόδρομος. Χρειάστηκαν 57 ζωές για ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας. Έπρεπε να ταλαιπωρηθούν 200 άνθρωποι, ν’ ακρωτηριαστεί ένας αστυνομικός και τελικά να ξεψυχήσει, για ν’ ανοίξει ο φάκελος ασφαλή γήπεδα. Πολύ αμφιβάλλω αν έχει γίνει έστω η μισή δουλειά. Κι άρα μπορεί να κλάψουμε κι άλλη ζωή μέχρι να γίνει ολόκληρη. Όλ’ αυτά βέβαια, είν’ αποτυχία του κράτους. Όμως, ξέρεις…

…εμείς είμαστε το κράτος!

Εσύ που ψήφισες τον υπεύθυνο των Τεμπών, είσαι το κράτος. Εγώ που ψέλλισα “συνδικαλισμοί” όταν βγήκαν στη φόρα τα εξώδικα που ενημέρωναν προκαταβολικά τον Καραμανλή για το δυστύχημα, είμαι το κράτος. Εσύ που δεν βγήκες στο δρόμο όταν οι Κροάτες κατέβηκαν κομβόι από τα σύνορα ως τη Φιλαδέλφεια για μπάχαλα και ξύλο, είσαι το κράτος. Εγώ που δεν μπήκα ποτέ στο γραφείο του βουλευτή που με εκπροσωπεί για να του ζητήσω ρουσφέτι μια κανονική αστυνόμευση, είμαι το κράτος. Εσύ που δεν σου αρκεί η καταγγελία της Κυριακής αλλά θες τη ζωή της για να φωνάξεις, ν’ αναγκάσεις, να οργανωθείς και ν’ απαιτήσεις, είσαι το κράτος. Εγώ που στέκομαι στην απόπειρα δολοφονίας μιας γυναίκας αλλιώς απ’ ο,τι στην ίδια τη δολοφονία, είμαι το κράτος. Εμείς, που ο κόμπος μας αγγίζει το χτένι μόνο άμα βγει αίμα. Εμείς είμαστε που το αφήνουμε να γίνεται.

Θα βρεις δικιολογίες, αν ψάξεις. Αλλά μήπως να μην ψάξεις; Μήπως είναι ώρα να φορτωθούμε την ευθύνη; Ν’ αλλάξουμε εμείς και να τους αναγκάσουμε ν’ αλλάξουν; Ν’ αλλάξουμε τα πράγματα πριν, κι όχι μετά το επόμενο θύμα; Μήπως είναι ώρα ν’ αναγκάσουμε τη χώρα να επανιδρυθεί μαζί με την αστυνομία της; Τροφή για δράση…