Ο Γιάννης Καλλιάνος πέρασε μια οικογενειακή περιπέτεια. Δεν έχει ακόμη αποφύγει το δυστύχημα. Ο πατέρας του κινδύνεψε, κινδυνεύει, ταλαιπωρήθηκε, ολόκληρη η οικογένεια έζησε και ζει το στρες του κινδύνου και το βάρος της πιθανής απώλειας. Βίωσε δηλαδή μια κατάσταση (καθόλου ξένη στο μέσο Έλληνα, μα παρόλ’ αυτά) αγχωτική, τρομακτική κι ίσως άδικη. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας λοιπόν, βγήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανώς καταρρακωμένος να καταγγείλει, ν' απειλήσει, να ξεμπροστιάσει ένα σύστημα συγκεκριμένων ανθρώπων.

Μόνο που, κύριε Καλλιάνο, με κάθε συμπόνια και κατανόηση…

…είστε το σύστημα που απειλείτε να πολεμήσετε!

Το σύστημα δεν είναι κάποιου είδους απρόσωπο τέρας. Είν’ ένα σύνολο ανθρώπων. Ανθρώπων που εκτελούν μια σειρά εργασίες, ακολουθούν ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο και παίρνουν αποφάσεις. Το σύστημα υγείας, όπως κάθε άλλο σύστημα, ακολουθεί την παραπάνω περιγραφή. Κι η κορυφή αυτού του συστήματος, ο εγκέφαλος, ο γενικός διοικητής του, έχει ονοματεπώνυμο. Το όνομα αυτού: Άδωνις. Το επώνυμο: Γεωργιάδης. Κι η ιδιότητά του: αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.

“Αυτή είναι η κατάσταση σ’ αυτό το ελληνικό νοσοκομείο, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, έκανα τα πάντα”. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, ο πολίτης Καλλιάνος έκανε τα πάντα. Ο γιος Καλλιάνος έκανε τα πάντα. Όμως δεν είστε απλός πολίτης, κύριε Καλλιάνο. Δεν είστε μονάχα γιός. Είστε και βουλευτής. Κυβερνητικός βουλευτής. Κάνατε στ’ αλήθεια τα πάντα;

Το δημόσιο σύστημα υγείας υποφέρει. Σταθερά υποστελεχωμένο, με προβληματικές διαδικασίες, προβληματικά πρωτόκολλα, και μια ομάδα βολεμένων ανίκανων που κάνουν δύσκολη τη ζωή των ικανών γιατρών και νοσηλευτών που παλεύουν για θαύματα. Εννιά στις δέκα τα καταφέρνουν. Όμως η δουλειά του γιατρού είναι το θαύμα κόντρα στις ασθένειες, όχι κόντρα στις συνθήκες. Το σύστημα υγείας οδηγείται μεθοδικά, όλο και πιο βαθιά στο γκρεμό. Δεν οδηγείται απ’ την κακή του τύχη, ούτε απ’ την κατάρα του Θεού. Οδηγείται απ’ την κυβέρνηση. Τη δική σας κυβέρνηση!

Οπότε, κύριε Καλλιάνο, μπροστά σας υπάρχουνε δυο δρόμοι:

Ή με το ΕΣΥ, ή με το… εσείς!

Θέλετε πράγματι “...όλοι οι άρρωστοι να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, με τον τρόπο που τους αξίζει”; Πεδίον δόξης, κάντε μια οργισμένη κουβέντα με τον υπουργό σας. Ζητήστε τα ρέστα απ’ την κυβέρνησή σας. Δεν είναι το Αττικό, κύριε Καλλιάνο. Είναι το κάθε Αττικό, ενός συστήματος που βουλιάζει χωρίς σωσίβιο. Κι η περιπέτειά σας (που εύχομαι μ’ όλη μου την ειλικρίνεια να έχει αίσιο τέλος), είναι η απόδειξη ενός συμπεράσματος που η Ευρώπη ολόκληρη το ‘χει κεκτημένο της. Ενός συμπεράσματος που μονάχα ένας γελοίος κι ατεκμηρίωτος νεοφιλελευθερισμός αρνείται: αν δεν υπάρχει δημόσια υγεία, δεν υπάρχει καθόλου υγεία.

Δεν ξέρω αν μιλάμε για την υλοποίηση ενός σχεδίου ή γι’ αλλεπάλληλη ανικανότητα. Έτσι κι αλλιώς, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: πρώτα η εκπαίδευση κι έπειτα η υγεία πληρώνουν διαχρονικά το μάρμαρο αποτυχημένων (ή τρομερά επιτυχημένων;) κυβερνητικών επιλογών. Αντιμετωπίζοντας την παιδεία ως πολυτέλεια, η Ελλάδα σήμερα θερίζει επικίνδυνα σχολεία, τελειόφοιτους με πλήρη άγνοια, πολίτες χωρίς στοιχειώδη κρίση και μάζες οπαδών του τσαρλατανισμού. Την ίδια ώρα, στο χωράφι της περίθαλψης το νεοφιλελεύθερο τρακτέρ ξεριζώνει χωρίς έλεος τ’ όνειρο του συγχωρεμένου του Γεννηματά. Κι είναι στενάχωρο, αλήθεια στενάχωρο που έπρεπε να σας ακουμπήσει το αλέτρι για να δείτε το πρόβλημα, όμως ακόμα κι έτσι…

…βάλτε τα με το σύστημα, κύριε Καλλιάνο!

Έστω κι αν είναι το ίδιο σύστημα που υπηρετείτε και σας περιλαμβάνει…