Μια ταινία για το αλκοόλ; Μοιάζει αλλά δεν είναι. Σε μια χώρα που η ανά κεφαλή κατανάλωση αλκοόλ είναι από τις ψηλότερες στον κόσμο θα ήταν τουλάχιστον κοινότυπο. Γι αυτό το θέμα της ταινίας είναι η κοινοτυπία. Και πως μπορείς να ξεφύγεις από μια ζωή κοινότυπη, στερημένη φαντασίας και δημιουργικότητας – και αγάπης, για τη ζωή σου πρώτα απ’ όλα. Γιατί αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις κι αυτό που ζεις, δεν βρίσκεις χαρά σε τίποτα.

Στο γνώριμο χώρο του τοπικού λυκείου η εικόνα είναι η γνωστή: Άγριοι/ες έφηβοι που σπαταλούν την ενέργεια τους σε εκτός ελέγχου κατανάλωση αλκοόλ και καθηγητές που, έχοντας περάσει στην γκρίζα ζώνη των ενηλίκων, σέρνονται κάθε μέρα μπρος και πίσω στο σχολείο, προσπαθούν να μη φαίνονται πως βαριούνται και περιμένουν να περάσει η μέρα για να απομακρυνθούν από τους έφηβους με τους οποίους δεν έχουν καμία ουσιαστική επαφή. Ο Μάρτιν είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση: ένας σαραντάρης καθηγητής Ιστορίας που πριν από χρόνια του είχαν προσφέρει θέση σε ερευνητικό κέντρο την οποία δεν δέχτηκε λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, μεταφέρει την πλήξη και τη θλίψη του από το σχολείο, όπου οι μαθητές γνωστοποιούν στη διευθύντρια τη δυσαρέσκεια τους για την έλλειψη ενδιαφέροντος εκ μέρους του, στο σπίτι του, όπου δεν βλέπει σχεδόν ποτέ τη γυναίκα του, που δουλεύει βράδυ και σπάνια μιλάει με τους έφηβους γιους του. Μέχρι που θα ξεσπάσει σε ένα τραπέζι με άλλους τρεις συναδέλφους του. Θα εκφράσει κλαίγοντας την ανάγκη και των τεσσάρων για μια πιο ουσιαστική καθημερινότητα. Και τη λύση θα βρει ο καθηγητής ψυχολογίας Νικολάι: σύμφωνα με έναν Νορβηγό γιατρό και ερευνητή, όλα τα προβλήματα λύνονται αν ανεβάζεις κάθε πρωί, με μέτρο βέβαια, την ποσότητα αλκοόλ στο αίμα σου. Κι επειδή όλοι τους αισθάνονται βαλτωμένοι, βάζουν μπρος να πειραματιστούν μήπως το αλκοόλ καταφέρει να αλλάξει τις ζωές τους.

Και στην αρχή όλα πάνε κατ’ ευχήν: οι τέσσερεις καθηγητές είναι πιο ευδιάθετοι, πιο δημιουργικοί, έχουν καλύτερη επαφή με τους γύρω τους, γίνονται καλύτεροι δάσκαλοι. «Χρόνια είχα να νιώσω έτσι», ομολογεί ο Μάρτιν στον Νικολάι. Αλλά, όπως κάθε αλλαγή που προέρχεται από ένα ψυχότροπο, το μέτρο παύει να υπάρχει. What a life! Σε λίγο οι τέσσερεις φίλοι θέλουν να απογειώσουν την εμπειρία τους. Θέλουν το αλκοόλ να τους βοηθήσει να αλλάξουν χώρο, να μεταφερθούν σ’ ένα ονειρικό ανέμελο τζαζ κλαμπ πίνοντας δυνατό κοκτέιλ Σάζερακ και ακούγοντας Meters, και ν’ αλλάξουν χρόνο, να γίνουν ξανά νέοι μαζί με τους μαθητές τους. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, ή τουλάχιστον δεν γίνονται πίνοντας μέχρις αναισθησίας.

«Δεν είναι το πρόβλημα το αλκοόλ, όλοι σ’αυτή τη χώρα πίνουν σαν μανιακοί ούτω ή άλλως». λέει κάποια στιγμή στον Μάρτιν η γυναίκα του. Αλλού είναι το πρόβλημα. Στο να είσαι παρόν στη ζωή σου, να μην τη ζεις σαν να τη βλέπεις σε τηλεταινία. Και μέσα από αυτή την ιδιότυπη περιπέτεια επαναφοράς στη ζωή, ο καθένας από τους τέσσερεις θα μάθει ή/και θα χάσει κάτι.

Ο Βίττενμπεργκ επιστρέφει  με μια δυνατή ταινία με πρωταγωνιστές τον Μαντς Μίκελσεν και τον Μπο Λαρσεν από το "Κυνήγι" και τους Μίλαντ και Ράντε να συνθέτουν μια (αρχε)τυπική αντροπαρέα, από αυτές που συναντάμε είτε στην μεγάλη οθόνη είτε στην καθημερινότητα και καταφέρνει να πείσει για την αυθεντικότητα της ιστορίας τους, ακόμα κι αν η λύση του γόρδιου δεσμού με τον οποίο τους έχει δέσει είναι μια απρόσμενη επιστροφή στην νιότη και τη χαρά. Η ερμηνεία του Μίκελσεν στον ρόλο του Μάρτιν ήταν εξαιρετική και του χάρισε το βραβείο του καλύτερου ευρωπαίου ηθοποιού για το 2020. Και το άξιζε, γιατί όπως ομολόγησε κι ο ίδιος δεν είναι καθόλου εύκολο να παίζεις συνέχεια τον μεθυσμένο.

Πίσω στην πραγματική ζωή: ο Βίτενμπεργκ έχασε την κόρη του, 19χρονη ηθοποιό Άιντα Μαρία, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στο Βέλγιο, ενώ ετοιμαζόταν να πάει στη Δανία για να πάρει μέρος στην ταινία, η οποία θα γυριζόταν στο λύκειο που τέλειωσε με πρωταγωνιστές αυτή, τις φίλες και τους φίλους της. Ο σκηνοθέτης αποφάσισε να συνεχίσει τα γυρίσματα, γιατί πίστευε ότι αυτό θα ήθελε κι η κόρη του, και οι πρωταγωνιστές και φίλοι του τον στήριξαν λέγοντας όλοι πως η νεαρή Άιντα ήταν παρούσα σε κάθε στιγμή. Ίσως γι αυτό το γέλιο παντρεύεται με τη θλίψη και η πιο προσωπική ταινία του Βίντερμπεργκ αφήνει για το τέλος μια γλυκόπικρη γεύση.