Από τα πρώτα του τραγούδια στην κιθάρα στα 13 του χρόνια, τα live με την μπάντα του στο Λονδίνο λίγα χρόνια αργότερα, και φτάνοντας στο σήμερα, ζώντας στην Αθήνα πια, στην κυκλοφορία του νέου αγγλόφωνου single του "Hypocrites", ο Ελληνοάγγλος τραγουδοποιός D3lta έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα του για να μεταμορφωθεί από το αγόρι που έμαθε κάποτε κιθάρα για να παίξει και να τραγουδήσει το “Bullet in a Bible” των Green Day σε έναν τολμηρό καλλιτέχνη με προσωπικό ήχο και σημαντικά πράγματα να πει μέσα από τα τραγούδια του.

Τον ευχαριστούμε πολύ που αποδέχτηκε την πρόκληση να παρουσιάσει ο ίδιος τον εαυτό του στο 2020mag.gr, γεμίζοντας τις σελίδες μας με τη μουσική του, τις σκέψεις του και την ιστορία της μέχρι τώρα διαδρομής του στη μουσική, συνοδευόμενης μάλιστα από φωτογραφίες μέσα από το προσωπικό του αρχείο. 

Ο λόγος -και το μέλλον- ανήκει σε αυτόν.

Tο νέο μου single “Hypocrites” 
Η πανδημία μας έφερε κοντά με τον εαυτό μας. Άφησε να αναδυθεί η πραγματική μας ταυτότητα και έκρυψε όλες τις άλλες που μας δίνουν. Ταυτότητες που «φτιάχνει» η οικογένεια, η κοινωνία, η δουλειά, ο στρατός. Αυτή η επίπλαστη ελευθερία σε ένα πλαίσιο απομόνωσης μου θύμισε τη βία της αλλαγής στον στρατό. Το πρώτο που παραδίδεις είναι η ταυτότητά σου. Ακολουθεί η εικόνα σου. Πανομοιότυποι όλοι. Υπάκουοι. Ρόλοι. Υποτελείς σε μία εξουσία άνωθεν. Πιόνια ενός άλλου ρόλου, αυτού του λοχαγού. Στόχος η τάξη. Συντονισμένα, σκυμμένα κεφάλια, με ίδιες στολές. Συντονισμένες κινήσεις εξουσίας από άλλες στολές. Ρόλοι. Και ξαφνικά ήταν όλα ξεκάθαρα. Δεν είναι ο στρατός. Είναι η ζωή. Μία διαρκής ταύτιση της προσωπικότητας με την εμφάνιση. Έτσι γεννήθηκε το “Hypocrites”, σε ένα πλαίσιο συνειδητότητας, με μία νότα αισιοδοξίας που με χαρακτηρίζει. “Just take control”. Πάρε τον έλεγχο στα χέρια σου και αγάπα πρώτα τον εαυτό σου, χωρίς ρόλους, ελεύθερα.

Tο video του τραγουδιού 

Η ιδέα πίσω από το video ήταν να δείξουμε πως κάτω από την επιφάνεια κρύβεται ο πραγματικός μας εαυτός - και για να φτάσεις στην ουσία πρέπει να «ξεφλουδίσεις» τα layers όπως σε ένα κρεμμύδι. Ο πρωταγωνιστής ήταν εσκεμμένα στρατιώτης, λόγω της ακαμψίας και του εγκλωβισμού σε μια πολύ συγκεκριμένη αμφίεση. Όταν μπαίνει στο τρένο -που αλληγορικά για τον σκηνοθέτη αντιπροσωπεύει το ασυνείδητο- ξεσκεπάζεται ο πραγματικός του εαυτός. Σαν να κρύβεις μυστικά μέχρι που αυτά αρχίζουν να ξεχειλίζουν. Τη στιγμή που γίνεται exposed ο πρωταγωνιστής έχει 2 επιλογές. Η μία είναι να δεχθεί πραγματικά ποιος είναι και να κάνει embrace τον εαυτό του ή να κρύψει το μυστικό για να κάνει blend in. Τη στιγμή που βρισκόμαστε στο δεύτερο βαγόνι -είμαστε ήδη σε μια βαθύτερη συνείδηση, σαν το “Inception” κατά κάποιον τρόπο- και αρχίζει να χορεύει και να εκφράζεται. Βγάζει τα στρατιωτικά του ρούχα μέσα από τον χορό και αρχίζει όλο και πιο έντονα να γίνεται ο πραγματικός του εαυτός. Προς το τέλος ξεσκεπάζει τα λουλούδια από το πλαστικό -δηλαδή ξεσκεπάζει την αλήθεια από το ψέμα- και βλέπουμε όλους τους επιβάτες του τρένου να χορεύουν μαζί του, παρόλο που στην αρχή τον κατέκριναν - all we are is alienated hypocrites.

Η συνεργασία μου με τον παραγωγό Jim Abbiss 
Όταν ξέσπασε η καραντίνα και απομονώθηκα, είχα χρόνο να γράψω πολλά τραγούδια και να τελειώσω άλλα που είχα αφήσει στο παρελθόν. Επειδή δεν έχω στούντιο στο σπίτι, πήγα στο στούντιο ενός φίλου που κάνει μουσική ταινιών και ηχογραφήσαμε τα demos με boom που χρησιμοποιούν στις ταινίες, τα περισσότερα ήταν κιθάρα - φωνή ή πιάνο - φωνή. Προσπαθήσαμε το vibe να είναι όσο πιο χαλαρό γίνεται για να μπορεί να καταλάβει κάποιος εάν του αρέσει η ουσία του τραγουδιού. Όταν τα τελείωσα, ο Κώστας άρχισε να τα στέλνει σε παραγωγούς στο εξωτερικό, στην αρχή χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Μια μέρα μου είπε πως ένας παραγωγός έδειξε ενδιαφέρον και το όνομά του είναι Jim Abbiss - και έμεινα άφωνος. Γνωριστήκαμε μέσω zoom και αφού μου πέρασε το star struck moment, αναλύαμε τα τραγούδια, που ήταν εμφανές πως τα είχε ακούσει πολύ προσεκτικά. Του άρεσε πως ήταν τοσο raw, είχε καιρό να ακούσει τέτοια demos μου είπε - συνήθως του πηγαίνουν τελειωμένες παραγωγές. Βρήκε ενδιαφέρον το πόσο diverse ήταν τα τραγούδια μεταξύ τους, και αφού μιλήσαμε αρκετές φορές για να με γνωρίσει, μου είπε πως θέλει να δουλέψουμε μαζί.

Η μουσική ιστορία μου
Η σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε όταν άρχισα να παίζω πιάνο, 5 χρόνων. Μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική από μικρή ηλικία και συγκεκριμένα το πιάνο με ανατρίχιαζε στο άκουσμά του. Ένα μουσικό όργανο όμως θέλει υπομονή, την οποία δεν είχα. Είχα την ανάγκη να εκφραστώ και όχι να μελετάω παρτιτούρες και τραγούδια κλασικά, που δεν με εξέφραζαν και δεν μπορούσα να τα αισθανθώ. Στα 13 λοιπόν, ακούγοντας rock και punk, σταμάτησα το πιάνο και έπιασα την κιθάρα - σε μια προσπάθεια να μπορώ να παίξω και να τραγουδήσω όπως οι Green Day στο “Bullet in a Bible”, που έβλεπα σχεδόν κάθε βράδυ ένα καλοκαίρι. Ξεκίνησα εντατικά μαθήματα στο ωδείο και εξερεύνησα περισσότερο συγκροτήματα όπως Ramones, Blink 182, Clash. Με τις πρώτες συγχορδίες που έμαθα να παίζω, άρχισα να πηγαίνω στον δάσκαλο του ωδείου τραγούδια που είχα γράψει, αντί να μελετάω τις ασκήσεις που έπρεπε. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με ενθάρρυνε και δεν με πίεσε ποτέ να ακολουθήσω την πεπατημένη. Προσπαθούσε να μου δείξει πως με τη γνώση, την τεχνική αλλά και την ωριμότητα θα μπορέσω να γράφω καλύτερη μουσική. Με έπεισε και ξεκίνησα να διαβάζω αρμονία και να κρατάω σημειώσεις -κάτι που δεν έκανα στο σχολείο- και τον άκουγα ευλαβικά, λες και μου μετέφερε τα μυστικά του σύμπαντος. Με τη διάρκεια του χρόνου και περνώντας απο πολλά ακούσματα, όπως Red Hot Chilli Peppers, Doors, David Bowie, αλλά και Σιδηρόπουλο, Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Πυξ Λαξ, αντιλαμβανόμουν όλο και βαθύτερα αυτά που άκουγα. Συνεχίζοντας να γράφω μουσική, έπαιζα τα τραγούδια που έγραφα σε κάθε ευκαιρία - σε μια κατασκήνωση που είχε talent show, στη συναυλία του σχολείου, στις εκδρομές έπαιρνα την κιθάρα, τον ενισχυτή και το μικρόφωνο και έκανα μικρά live με τους συμμαθητές.

Πηγαίνοντας στην Αγγλία στα 17, ξεκίνησα να σπουδάζω μηχανολόγος, επειδή, παρόλο που ήταν η ζωή μου η μουσική, μου φάνταζε ένας πολύ μακρινός και άπιαστος στόχος. Δεν ήξερα κανέναν που να γράφει μουσική ή να παίζει επαγγελματικά, να έχει το ίδιο πάθος με μένα. Στο Λονδίνο λοιπόν γνώρισα τον Γιώργο -ο μόνος άλλος Έλληνας στους μηχανολόγους στο UCL- που μοιραζόταν την ίδια τρέλα και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ενα συγκρότημα. Το όνομα Plugpoint, επειδή η μουσική μάς έβαζε στην πρίζα - ήμασταν 18, don't judge! Βρήκαμε ντράμερ, ένας συμφοιτητής ήταν διατεθειμένος να μάθει μπάσο για να μπει στο συγκρότημα. Τέλος, βρήκαμε τραγουδιστή - επειδή τότε θεωρούσα τον εαυτό μου κιθαρίστα και δεν με ενδιέφερε να βγω μπροστά. Μετά την πρώτη συναυλία, στην οποία είπα μόνο ενα τραγούδι, ο lead singer παραιτήθηκε, καθώς οι πρόβες κατανάλωναν πολύ χρόνο απο το διάβασμα. Γραφτήκαμε στο live music society του πανεπιστημίου, ακάθεκτοι, και ξεκινήσαμε να παίζουμε όπου υπήρχε ευκαιρία. Εκεί ξεκινήσαμε να μπαίνουμε και σε πιο psychedelic εδάφη, όπως early Pink Floyd. Μέχρι να τελειώσει το πανεπιστήμιο είχαμε παίξει σε σκηνές όπως οι Comedy Club, Blues Kitchen, είχαμε συμμετάσχει σε διαγωνισμούς live and unsigned, είχαμε παίξει εκτός Λονδίνου, στο Kent, και είχαμε ηχογραφήσει και μερικά τραγούδια σε φοιτητικά στούντιο που υπήρχαν στο Λονδίνο. Όταν φτάναμε προς το τέλος των σπουδών, η μπάντα διαλύθηκε επειδή δεν αποτελούσε κοινό στόχο.

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα κάναμε form το συγκρότημα Black and Blue και ξεκινήσαμε να κάνουμε διάφορα live στο Pixi στο Γκάζι ή σε διαφορά μαγαζιά στο Κολωνάκι. Στο live στο Pixi βρισκόταν ένας που έκανε PR για το Estate με τον Σάκη Ρουβά και μας ρώτησαν αν θα μας ενδιέφερε να κάνουμε opening act. Τελείως εκτός του ρεπερτορίου, αλλα το είδαμε σαν μια μεγάλη ευκαιρία και δεχτήκαμε. Μετά απο 1 μήνα, που εμείς παίζαμε Nirvana ενώ ο μαγαζάτορας ήθελε Bruno Mars, τερματίστηκε η συνεργασία μας και η μπάντα διαλύθηκε, αφού έφυγαν 2 μέλη για εξωτερικό. Μετά με ένα άλλο συγκρότημα κάναμε εβδομαδιαία live στο Bourbon στην Γλυφάδα, και γράφαμε τραγούδια σε ένα μικρό στούντιο που είχα φτιάξει στο γκαράζ. Μετά από διαφωνίες, διαλύθηκε και αυτό το συγκρότημα και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω. Τη στιγμή εκείνη με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης Χωριανόπουλος -Digi- και μου πρότεινε να πάμε στο στούντιο να μας ακούσουν απο τη FeelGood. Του είπα πως δεν είμαστε πια μαζί με τα παιδιά και με παρότρυνε να πάω με μια κιθάρα και να τους παίξω ό,τι τραγούδια είχα. Σε δύο μέρες έπαιξα στο σύνολο 20 τραγούδια. Εκεί ήταν και ο κιθαρίστας απο τους Τερμίτες, μαζί με τον Νίκο Μακράκη.

Καταλήξαμε σε 10 τραγούδια με τα οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε δίσκο. Όταν τελείωσα από τον στρατό, βρέθηκα πάλι με τον Δημήτρη και τον Νίκο και αποφασίσαμε να κάνουμε έναν δίσκο για να πάει κατευθείαν σε label στο εξωτερικό. Μας πήρε 6 μήνες να τον τελειώσουμε και, μετά απο πολλή προσπάθεια, μας είπαν οι δισκογραφικές πως έπρεπε να έχω πρώτα ένα presence πριν με κάνουν consider. To cut the long story short, ξεκίνησα με την Progressive για να ξεκινήσουμε να κάνουμε τα τραγούδια release ως singles, έκανα τις πρώτες μου εμφανίσεις ως D3lta και έπαιξα σε σκηνές του κέντρου της Αθήνας και στο ΟΑΚΑ στη συναυλία θετικής ενέργειας της Amita. Στην τελευταία συναυλία πριν την πανδημία, στο Bricolage, στο κέντρο της Αθήνας, είχε έρθει ο Κώστας Καλημέρης για να με ακούσει και να μου δώσει feedback. Μου είπε πως τη στιγμή που άκουσε το “Hey You” στο πιάνο, ήταν η πιο ωραία στιγμή της βραδιάς και ένιωσε ότι είναι κρίμα αυτό που ακούει να μη συμβαδίζει με την εικόνα ή με την δουλειά που γίνεται. Αρχίσαμε τη συνεργασία μας τον Απρίλιο του 2020, μου σύστησε vocal coach και με παρότρυνε να αρχίσω να γράφω περισσότερη μουσική, έτσι ώστε να προσεγγίσουμε παραγωγούς στο εξωτερικό. Και φτάνουμε στον Jim Abbiss! Το “Hey You” έγινε από την αρχή όπως του άξιζε, μετά από μια σειρά συνεργασιών με την Autonomy για το creative και promo στην Αγγλία στο σήμερα!

INFO

NEW SINGLE
D3lta - Hypocrites

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Παραγωγός: Jim Abbiss
Τύμπανα, κρουστά: Brad Webb
Μπάσο: Chris Hill
Κιθάρες: Άγγελος Σέρρας, D3lta
Η ηχογράφηση έγινε από τον Edd Hartwell στο Angelik Studio UK
Μίξη: Ian Dowling
Mastering: Ted Jensen, Sterling Sound

VIDEO CREDITS
Σκηνοθεσία: Jonathan Stow
Performance: Jonathan Goddard
Χορογραφία: Kayla Lomas
Creative direction: Girlfriend Creative
 
Follow D3lta
Facebook
Instagram

Επικοινωνία: zuma communications | zumacom.gr