Ο χρόνος μετράει από τώρα, πάμε. Ο χρόνος τρέχει. Ο χρόνος είναι χρήμα. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Όσα δε φέρνει η ώρα, τα φέρνει ο χρόνος. Ο χρόνος κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Ο χρόνος είναι «η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο». Εντάξει. Τι περισσότερο κάνει ο χρόνος, άραγε, από το να γεμίζει την ύπαρξή μας με άγχος; Ποιος στ’ αλήθεια τον βλέπει απόλυτα ως μια δύναμη κινητήρια κι επωφελή, ώστε να θέλει να προλάβει να κάνει ακόμα περισσότερα; Και ποιος δεν άφησε τις μέρες να περνούν, για να φτάσει σε μια ηλικία να προσπαθεί ν’ αναπληρώσει το χαμένο έδαφος;

Αυτά κι άλλα φιλοσοφικά ερωτήματα γυροφέρνουν το μυαλό του θεατή σαν τριβέλι την ώρα που παρακολουθεί την παράσταση «9.25», της ομάδας «κι όμΩς κινείται» στο θέατρο Ροές. Μετά την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Αθηνών, η παράσταση μεταφέρεται στο Γκάζι, όπου έκανε πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα. Ο συγκεκριμένος χώρος, εκτός από το ότι προωθεί σταθερά τις παραγωγές βασισμένες στο σωματικό θέατρο, έχει φιλοξενήσει και μια ακόμα παράσταση της ομάδας με τίτλο «Το δρακοδόντι», βασισμένη στο έργο «Δρακοδόντι», από την δισκογραφία των Χαΐνηδων. Στο ίδιο θέατρο είχα παρακολουθήσει και τη σύμπραξη του Camilo Bentancor, συνιδρυτή της ομάδας, με την έτερη θεατρική ομάδα Art Vouveau, όταν σκηνοθέτησε την παράσταση «Επιστροφή στο Μπουντεγιόβιτσε», ένα έργο σιωπής βασισμένο στο «Η παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμύ.

Η ομάδα «κι όμΩς κινείται» ιδρύθηκε το 2003 από την χορεύτρια Χριστίνα Σουγιουλτζή και τον καλλιτέχνη του τσίρκου Camilo Bentancor και αυτό στο οποίο στοχεύει μέσα από τις καλλιτεχνικές εργασίες της, είναι η στοιχειοθέτηση ενός προσωπικού λεξιλογίου με την ενσωμάτωση της ιδιαίτερης ταυτότητας του κάθε ερμηνευτή, όχι σαν μια παράταξη δεξιοτήτων αλλά με τη μορφή μιας ομαδικής διαδικασίας διαμόρφωσης, σε σχέση πάντα με τις αισθητικές αποφάσεις για την εκάστοτε έρευνα. Έτσι, οι καλλιτέχνες που απαρτίζουν την ομάδα δημιουργούν σύνθετες σωματικές παραστάσεις,  όπου συναντιούνται ο χορός με το τσίρκο και την performance.

Μια τέτοιου είδους συνδυαστική performance είναι και η παράσταση «9.25». Ένας συγκερασμός των ειδών, της ακροβασίας με τον σύγχρονο χορό, αλλά και του τσίρκου με την τέχνη του θεάτρου, όπου οι χορευτές και οι χορεύτριες προτείνουν τη δική τους αντίληψη για το πέρασμα του χρόνου. Τα είδη που συνταιριάζονται δεν είναι τόσο ξένα μεταξύ τους, ωστόσο το αισιόδοξο με τις θεατρικές ομάδες είναι ότι το νέο αίμα των ηθοποιών, αλλά και οι φρέσκιες ιδέες των σκηνοθετών μπορούν να χαρίσουν αξέχαστα αποτελέσματα, σε συνδυασμό πάντα με το γεγονός ότι και το θέατρο μπορεί ενίοτε να αντέξει οικονομικά το όποιο ρίσκο.

Περιμένοντας ο θεατής την παράσταση να ξεκινήσει, περιεργάζεται το σκηνικό, το οποίο αποτελείται από μια σιδερένια ή μεταλλική ή αλουμινένια κατασκευή, δυο ρόδες-τροχούς με ακτίνες, ένα μεγαλύτερο κι ένα μικρότερο, που ενώνονται μεταξύ τους και παραμένουν σταθεροί χάρις σ’ ένα βαρίδιο. Η παράσταση είναι ένα συνεχές δρώμενο χωρίς επιμέρους διαιρέσεις. Η ψιθυριστή φωνή του Νίκου Μάνεση ξεκινάει με εκκλήσεις όπως «σήκω, έλα, πάμε, έτσι», ενώ λίγο πιο μετά, η ίδια φωνή, λαχανιασμένη, θυμίζει το παιδικό τραγούδι «Τσαφ Τσουφ το τρένο περνά», μόνο που εκτός απ’ το τρένο, περνά κι ο πρώτος μήνας, ο δεύτερος, ώσπου περνούν τα χρόνια.

Το τρένο που περνά, είναι το τρένο των 9.25. Στη σκηνή βρίσκονται επίσης ο Νώντας Δαμόπουλος, η Αντιγόνη Λινάρδου και η Χριστίνα Σουγιουλτζή, η οποία παίζει ακορντεόν και μειλίχια θα υπενθυμίσει ένα ακόμη παιδικό τραγούδι: «Άτα ατούλα, ήρθε κι η στιγμούλα, άτα ατούλα έλα στη Στρατούλα, άτα ατούλα να ΄τη κι η μανούλα». Αργότερα, όμως, στη μέση της παράστασης θα μας πει πως «πάει κι η μανούλα». Γιατί τα χρόνια πέρασαν κι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Και μετά η ζωή συνεχίζεται με μια ανυπόμονη αντίστροφη μέτρηση, καμπάνες, πυροτεχνήματα, εορτασμούς. Η ζωντανή μουσική συνηγορεί ρυθμικά στην αίσθηση ότι κάτι περνάει, προχωράει.

Δεν υπάρχει ένα εκτενές σενάριο για να εξηγήσει αυτό που βλέπει ο θεατής. Στόχος είναι να αψηφήσει τους ενοχλητικούς τριγμούς που προκαλούνται απ’ την κίνηση της κατασκευής και να καθοδηγηθεί μέσα απ’ τη χορογραφία, που αφηγείται μια ολόκληρη διαδρομή, μια αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου μέσα από ακροβασίες πάνω σ’ αυτούς τους τροχούς που μανιωδώς περιστρέφονται, ολοένα και πιο γρήγορα. Το κυνήγι του χρόνου δεν τελειώνει ποτέ, το πέρασμά του είναι σαρωτικό, ενώ ο άνθρωπος κρέμεται γαντζωμένος απ’ αυτόν προσπαθώντας να μην πέσει κάτω, την ίδια ώρα που γεμίζει την ύπαρξή του με στιγμές, με χορευτικές κινήσεις.

Συμμετέχουν επίσης οι Λουκάς Αβραμίδης, Μάρθα Αρναούτογλου, Μαρία Βλάχου, Μελίνα Γκαζά, Παρθένα Ελευθεριάδου, Μαριάννα Καλπακτσόγλου, Αναστάσιος Κορκός, Ναταλία Μπαρούς, Αγγελική-Ιωάννα Παππά, Αντιγόνη Σουλάκου, Πολυξένη Σταθούλη. Όλοι τους φορούν αστραφτερά γαλάζια φορέματα. Δεν έχω καταλήξει στο αν αυτό προτιμήθηκε με σκοπό να δοθεί απάντηση σε ένα νεοσυντηρητισμό που παρατηρείται ολούθε, για να προταθεί μια πιο queer φόρμα ή αν ήταν απλά μια αισθητική επιλογή των δημιουργών, χωρίς την πρόθεση να υποδηλώσουν κάτι.

Η παράσταση στο σύνολό της ίσως να μην έχει πολλά να διδάξει σε κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με το σωματικό θέατρο. Θα τον ξενίσει οπωσδήποτε η απουσία εκτενούς κειμένου με αρχή μέση και τέλος, που εδώ έχει αντικατασταθεί από έναν ελλειπτικό λόγο. Γι’ αυτό έχει δημιουργηθεί με αυτά τα υλικά, όμως, για να σπάσει τον τέταρτο τοίχο, αφού είναι κάτι πιο ενστικτώδες κι αυτός που την παρακολουθεί θα επηρεαστεί κατ’ επέκταση πιο ενστικτωδώς, παρά πνευματικά. Αυτό το οποίο θα καταφέρει να διαισθανθεί, παρ’ όλα αυτά, είναι πως η ανθρώπινη επαφή, μπροστά σ’ αυτή την αόρατη δύναμη που ονομάζεται χρόνος, είναι αδιαπραγμάτευτη.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 για 6 παραστάσεις στο Θέατρο Ροές

Χορογραφία - Δημιουργία: κι όμΩς κινείται

Πρωτότυπη μουσική: Κλέων Αντωνίου και η ομάδα

Σχεδιασμός & κατασκευή σκηνικών: Σταύρος Μάνεσης

Κοστούμια: Φανή Μουζάκη και η ομάδα

Φωτισμοί - Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου

Βοηθός χορογράφων: Ιωάννα Παρασκευοπούλου

Ερμηνεύουν: Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Νίκος Μάνεσης, Χριστίνα Σουγιουλτζή

Συμμετέχουν: Λουκάς Αβραμίδης, Μάρθα Αρναούτογλου, Μαρία Βλάχου, Μελίνα Γκαζά, Παρθένα Ελευθεριάδου, Μαριάννα Καλπακτσόγλου, Αναστάσιος Κορκός, Ναταλία Μπαρούς, Αγγελική-Ιωάννα Παππά, Αντιγόνη Σουλάκου, Πολυξένη Σταθούλη

Μουσικοί επί σκηνής: Κλέων Αντωνίου, Peter Jacques, Γιώργος Αμέντας

Συντονισμός - Εκτέλεση παραγωγής: Delta Pi