Συζητούν δυο παιδιά στο προαύλιο του σχολείου. «Τι έχετε την επόμενη ώρα;» ρωτάει το ένα τον φίλο του. «Σινεμά. Είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα την Μικρά Αγγλία και σήμερα θα δούμε την τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Το Τελευταίο Σημείωμα».

Ο παραπάνω διάλογος είναι φανταστικός. Βγαλμένος από έναν άλλον κόσμο που αφήνει την τέχνη να επιδράσει στο μυαλό του ανθρώπου.

Δεν έχει περάσει ένας μήνας από την φασιστική επίθεση στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης. Μικρά παιδιά με καδρόνια στα χέρια, έτοιμα να προκαλέσουν κακό. Χαμένες ψυχές, ακατέργαστοι. 
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για αυτές τις εικόνες.

Τέθηκαν πολλά ερωτήματα. Δεν τα θυμάμαι όλα. Ούτε τις απαντήσεις συγκράτησα γιατί αρκέστηκα σε μια και βασική. Στην αξίας της Παιδείας. Κεφαλαίο Π.

Η Παιδεία έχει ένα ξαδερφάκι, την Τέχνη. Εδώ κι αν μπαίνει κεφαλαίο. Όταν βρίσκονται μαζί, "κάνουν παπάδες".
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν τις αφήνουν μαζί. Ξέρουν την επίδραση τους και δεν θέλουν να αφήσουν τον κόσμο να βρει τις απαντήσεις τους εκεί.

Βλέποντας το αριστούργημα του Παντελή Βούλγαρη χθες, για το οποίο δίνουμε τα εύσημα και στον Alpha για την επιλογή ταινίας (τα καλά να λέγονται), σκεφτόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη των παιδιών, αν ερχόντουσαν σε επαφή με το σινεμά.

Όχι, δεν εννοώ να τους πηγαίνουν μια στο τόσο στην πιο εμπορική ταινίας της χρονιάς. Πόσο δύσκολο θα ήταν μια φορά την εβδομάδα να προβάλλονται ταινίες;

Ας πάρουν μια ώρα από τα θρησκευτικά, τέλος πάντων.

Την μία εβδομάδα προβολή ταινίας, την επόμενη συζήτηση. Όχι από τον σινεφίλ μαθηματικό που του ανατέθηκε από τον διευθυντή να κατευθύνει την κουβέντα όμως. Από συγκεκριμένους ανθρώπους.

"Το τελευταίο σημείωμα" είναι μια εξαιρετικά ρεαλιστική αποτύπωση της ιστορικής πραγματικότητας. Οι σκηνές από το βράδυ πριν την εκτέλεση, πέρα από την ανατριχιαστική τους ατμόσφαιρα, σε οδηγούν στο να αναζητήσεις τι πραγματικά συνέβη στην Καισαριανή. Να μάθεις ποιος ήταν ο Ναπολέων Σουκατζίδης και οι συντρόφοί του.

Αυτό δημιουργεί η Τέχνη. Ξεκλειδώνει τα μυαλά μας. Μας βγάζει από το λαβύρινθο.

Για αυτό την φοβούνται, επειδή μας θέλουν κλειδωμένους.