.Dog – Γιάννα Αμερικάνου (2021)

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της σκηνοθέτιδας είναι μια ελληνοκυπριακή παραγωγή γυρισμένη στην Κύπρο.

Είναι η ιστορία του Δημήτρη, ενός αγοριού που μεγαλώνει σε μια εστία για ακηδευμόνευτους ανήλικους, καθώς ο πατέρας του εκτίει μια μακρόχρονη ποινή φυλάκισης. Παρόλο που δουλεύει μαθητευόμενος σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων και όλοι γύρω του τον αγαπούν και τον βοηθάνε, ο Δημήτρης ζει με το όνειρο της οικογενειακής ζωής κοντά στον γονιό του. Έτσι, όταν μάθει πως ο πατέρας του έχει εδώ και  μήνες αποφυλακιστεί, αν και ο τελευταίος δεν το έψαξε αυτός θα πάει να μείνει μαζί του. Όμως αντί για οικογενειακή θαλπωρή θα βρεθεί αντιμέτωπος με έναν άνθρωπο που κουβαλάει μαζί του τη φυλακή και τη βιαιότητα της και το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται είναι ο γιος του, οι ανάγκες και οι επιθυμίες του.

Μια πορεία προς την ενηλικίωση μέσα από μια συγκρουσιακή σχέση πατέρα και γιου. Σύγκρουση σε επίπεδο πρακτικής, συναισθήματος και αρχών. Ο Δημήτρης θα δυσκολευτεί να αποκαθηλώσει τον πατέρα του από το βάθρο που τον έχει στήσει, αλλά όταν το κάνει θα είναι ανελέητος. Γιατί ο γονιός δεν είναι μια βιολογική κατηγορία, γονιός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

18 - Βασίλης Δουβλής (2021)

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Βασίλη Δουβλή έρχεται δεκατέσσερα χρόνια αργότερα να πιάσει ένα "καυτό" ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας το οποίο, δυστυχώς, ξαναγίνεται επίκαιρο. Την εξάπλωση των ναζιστικών ιδεών και τη δράση ναζιστών τραμπούκων μέσα στα σχολεία. Πως σε μια εργατική γειτονιά που έχει πληγεί από την κρίση –γυρισμένη εικάζω στο Πέραμα η ταινία– ξεφυτρώνουν κάποιοι που εκτονώνονται φτύνοντας ρατσιστικό δηλητήριο και επιβάλουν τη βία τους στους υπόλοιπους.

Από τη μια αυτοί οι λίγοι, που είναι αποφασισμένοι να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους, κι από την άλλη οι υπόλοιποι, που αν και καταλαβαίνουν που πηγαίνει η δουλειά, φοβούνται να μιλήσουν μήπως και τους συμβούν τα χειρότερα. Και τα χειρότερα έρχονται.

Το 18 είναι μια απλή αλλά τίμια ταινία. Χωρίς περίτεχνα γυρίσματα μένει στην ουσία και μας μιλάει για αυτό που ξέραμε πως συμβαίνει και οι πιο πολλοί σιωπούσαμε μέχρι που συμβήκαν τα χειρότερα.

Γυρισμένη πριν τα γεγονότα της Σταυρούπολης αλλά μέσα στο χωρόχρονο της πανδημίας, τα προβλέπει. Παρά ορισμένες στερεοτυπικές συναγωγές –φασίστας γίνεται ο γιος της διαλυμένης οικογένειας– δεν προσπαθεί να βιάσει συμπεράσματα, ούτε να νουθετήσει, αλλά μας προειδοποιεί: αυτή τη φορά δεν έχουμε δικαίωμα να μείνουμε σιωπηλοί!

Μαζί τους και ο Άνθρωπος με τις απαντήσεις του Στέλιου Καμμίτση, ένα road movie δυο νεαρών αντρών από το Μπάρι προς τη Βαυαρία και την αυτογνωσία, ένα τρυφερό Il sorpasso του 21^ου αιώνα.