The harder they fall (Jeymess Samuel)

Ο άγγλος μουσικός Jeymess Samuel σκηνοθετεί το δεύτερο "ολόμαυρο" γουέστερν του με λαμπερά χρώματα και ατσαλάκωτους ήρωες βγαλμένους μέσα από το πάνθεον των αφροαμερικάνων σταρ του Χόλιγουντ: Ίντρις Έλμπα, Ζάζι Μπιτζ, Ρετζινα Κινγκ, Τζόναθαν Μέιτζορς, Κιθ Στανφιλντ, Αρ Τζέι Σάιλερ είναι μερικοί από τους πολλούς νέους μαύρους ήρωες της μεγάλης οθόνης, σε μια εποχή που το blaxploitaiton παίρνει καινούργιες διαστάσεις στις ΗΠΑ αλλά και στη παγκόσμια κοινότητα.

Κι ενώ το θέμα των φυλετικών διακρίσεων και της αστυνομικής βίας έχει ανοίξει για τα καλά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο μιντιακός κολοσσός επιμένει να χρηματοδοτεί παραγωγές τεκμηρίωσης της αφροαμερικάνικης ιστορίας (με πιο πρόσφατο το Αδελφοί Εξ Αίματος για τη σχέση του Μοχάμεντ Άλι με τον Μάλκομ Χ) αλλά και να δίνει χώρο και χρήματα για "μαύρες" παραγωγές όπως αυτό το εναλλακτικά μαύρο, ατσαλάκωτο γουέστερν.

Ναι, κουράζουν λίγο τα ρούχα τελευταίας κολεξιόν οίκου της Νέας Υόρκης και τα τόσο ψεύτικα σκηνικά, όμως η ανατροπή της φόρμας από το χρώμα και μόνο των πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Γιατί έχουμε να κάνουμε μ ένα νέο-γουέστερν με όλα τα στοιχεία, πιστολίδι, ίντριγκες, καλούς κακούς και μοιραίες και μια τελευταία μάχη όπου δεν υπάρχει αύριο, άλλα όλα αυτά έχουν για πρωταγωνιστές μαύρους, οι οποίοι διεκδικούν πλέον και την παρουσία τους στην ιστορία της αμερικάνικης Άγριας Δύσης, από την οποία είχαν εκδιωχθεί για δεκαετίες. Τρέμε γατάκι Τζον Γουέην, here comes Idris Elba!

Τα κλασικά στοιχεία της φόρμας συνυπάρχουν με καινοτόμες προσεγγίσεις που δεν ξενίζουν. Όπως το καταπληκτικό σάουντρακ της ταινίας, το οποίο γράφτηκε πάνω στο σενάριο με την επίβλεψη του σκηνοθέτη, ο οποίος βασικά είναι μουσικο-συνθέτης , και απογειώνει τις σκηνές. Νέοι αφροαμερικάνοι μουσικοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στο πάρτι ήχων και χρωμάτων ενώ ο Fela Kuti και το Let’s Start στην εκτενή σκηνή του τελικού ξεκαθαρίσματος με αποτελείωσε.

Το γουέστερν ποτέ δεν πεθαίνει, το μαύρο μάλιστα μακροημερεύει!

Passing (Rebecca Hall)

Σε εντελώς αντίθετο ύφος αλλά στην ίδια γενικά θεματική – την ανάδειξη της αφροαμερικάνικης ιστορίας – κινείται και το κοινωνικό δράμα της ηθοποιού Rebecca Hall στην πρώτη της ταινία.

Απόλυτα γυναικεία, με δύο πολύ όμορφες και όμορφα σκηνοθετημένες γυναικείες παρουσίες, η ταινία της λευκής Ρεμπέκα εστιάζει στη ζωή δυο παλιών συμμαθητριών από το Χάρλεμ που συναντιούνται μετά από χρόνια. Αυτή η συνάντηση ανατρέπει τις ζωές τους και είναι βασισμένη στην ομώνυμη νοβέλα της Νέλα Λάρσεν, μιας από τις πρώτες αφροαμερικάνες λογοτέχνιδες που έμεινε στην αφάνεια εν ζωή.

Το 1920 το μαύρο δέρμα ήταν στίγμα και σε εβδομαδιαία βάση λευκοί λίντσαραν μαύρους που πίστευαν πως είχαν παραβεί το νόμο. Η Ρίνι και η Κλερ είχαν την "τύχη" να έχουν πιο άσπρο δέρμα. "Τύχη" που η καλλονή Κλερ εκμεταλλεύτηκε παριστάνοντας τη λευκή και συνάπτοντας έναν καλό γάμο με έναν πλούσιο ρατσιστή. Η Ρίνι έμεινε στο Χάρλεμ, παντρεύτηκε έναν κατάμαυρο γιατρό και έκανε δυο κατάμαυρα παιδιά. Όταν συναντιούνται σε ένα upper class τεϊοποτείο, όπου και η Ρίνι παριστάνει τη λευκή, οι πραγματικότητες τους συγκρούονται. Η Κλερ παίρνει την απόφαση να γυρίσει μετά από χρόνια στο Χάρλεμ για να αναστατώσει αυτή τη φορά τη ζωή της Ρίνι για τα καλά.

Ατμoσφαιρική και – γι αυτό – ασπρόμαυρη, η ταινία προσπαθεί και σε κάποιο βαθμό το καταφέρνει να μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο. Η ιστορία των δυο γυναικών είναι άρρηκτα δεμένη με το κοινωνικό τους περίγυρο, ο χαρακτήρας και οι αντιδράσεις τους όμως είναι καθοριστικές: αυτές είναι που ορίζουν τη μοίρα τους. Αυτές και η μοιραία τους σύγκρουση.

Η σκηνοθέτης ρίχνει το βάρος στις ερμηνείες των δυο της πρωταγωνιστριών – Τέσσα Τόμσον και Ρουθ Νέγκα, πολύ καλές και οι δύο- τις οποίες ακολουθεί από κοντά με το φακό στο χέρι. Από τα εκφραστικά τους μάτια και την πειστική τους ερμηνεία αντλεί τη σκηνοθετική της δύναμη και στην πρώτη της αυτή απόπειρα αφήνει να την οδηγήσει όχι η φυλή αλλά το φύλο της.

Πλησιάζει έτσι με ευαισθησίας και ειλικρίνεια μια εποχή και μια κοινωνική ομάδα, θέτει κοινωνικά θέματα αλλά, κυρίως, διαπραγματεύεται τη φιλία, τον έρωτα, την πίστη, τη ζήλια, την ενοχή,  όλα αυτά τα συναισθήματα που καθορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Αποτέλεσμα ένα μικρό κομψοτέχνημα, μια συναισθηματική ελεγεία κεντημένη ψιλοβελονιά.