Η ζωή συνεχίζεται (Μάικ Μιλς, 2021)

Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος στα καλύτερα του. Άλλη μια παραγωγή της Α24 που τα τελευταία χρόνια μας έχει χαρίσει διαμαντάκια (μεταξύ άλλων, τον φετινό Πράσινο Ιππότη, τον Φάρο, το Μινάρι και το Florida project) και που πιστεύει πως η ποιότητα μπορεί να συμβαδίζει με την εμπορικότητα και τη λελογισμένη κερδοφορία.

Κι αν η εταιρεία παραγωγής δεν φτάνει, ο πρωταγωνιστής περισσεύει. Ο Χόακιν Φίνιξ έχει αποδείξει πολλάκις πως είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς της γενιάς του. Στην πρώτη του ταινία μετά το Τζόκερ που του χάρισε το Όσκαρ Α΄ αντρικού ρόλου – και που πολύ απείχε από το να είναι η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του κατά την ταπεινή μου γνώμη – ο Χοακίν βρίσκεται πάλι σε ένα ρόλο που του πάει "γάντι". Ένα ρόλο καθημερινό, χωρίς φτασίδια, σε μια ταινία που ανήκει σε αυτό που αποκαλώ "σινεμά της οικειότητας", καθώς όσα συντελούνται στη μεγάλη οθόνη έχει κανείς διαρκώς το συναίσθημα πως συμβαίνουν γύρω του, δίπλα του. Πως μπορεί να απλώσει το χέρι του και να αγγίξει τους πρωταγωνιστές.

Ο Φίνιξ υποδύεται τον Τζόνυ, αδελφό της Βιβ και θείο του Τζέσυ (τον οποίο υποδύεται ο γλυκύτατος και υποκριτικά επαρκέστατος, εντεκάχρονος Γούντι Νόρμαν).

Ο Τζόνυ ζει στη Νέα Υόρκη και η Βιβ στο Λος Άντζελες. Οι σχέσεις τους έχουν ψυχρανθεί λόγω της διαφωνίας τους για τη διαχείριση της αρρώστιας της μητέρας τους. Όταν όμως η Βιβ τον καλεί εσπευσμένα να έρθει στο Λος Άντζελες για να τη βοηθήσει με το γιο της, καθώς η κατάσταση της πνευματικής υγείας του πρώην συζύγου της Πολ έχει επιδεινωθεί, κείνος θα σπεύσει και θα ασχοληθεί με τον μικρό Τζέσυ. Κι όταν η Βιβ πρέπει να μετακομίσει στο Όκλαντ για να είναι κοντά στον Πολ, ο Τζόνυ θα πάει με τον μικρό Τζέσυ στη Νέα Υόρκη όπου θα μείνουν μαζί, θα ‘δουλέψουν’ μαζί – ο Τζόνυ είναι ραδιοφωνικός παραγωγός που κάνει μαζί με τους συνεργάτες του μια σειρά εκπομπών όπου παιδιά και έφηβοι λένε τις σκέψεις τους και τις απόψεις τους για τον κόσμο – θα κάνουν βόλτες μαζί, θα εξομολογηθούν πολλά ο ένας στον άλλο και θα αναπτύξουν μια σχέση που θα καθορίσει και τους δυο.

Ο Μιλς προτίμησε να αφηγηθεί την ιστορία του με ασπρόμαυρη κινηματογραφική πένα για να μην αποσπάσει το χρώμα την προσοχή του θεατή, αλλά να μείνει αυτή στραμμένη στα πρόσωπα και στο λόγο.

Ένας λόγος καταιγιστικός από την αρχή μέχρι το τέλος, είτε είναι οι διάλογοι θείου και ανηψιού, είτε οι εξομολογήσεις των παιδιών στις εκπομπές του Τζόνυ, είτε σκέψεις του αγαπημένου θείου για τη ζωή τις οποίες "ηχογραφεί" για να τις αφήσει κληροδότημα στον αγαπημένο ανηψιό.  Ένα συναισθηματικό οδοιπορικό σε τέσσερις αμερικάνικες πόλεις και στους απέραντους αυτοκινητόδρομους της τρυφερότητας.

Daniel 16 (Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, 2020)

Το περσινό Βραβείο Κοινού του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ένα κοινό που καταλαβαίνει και αγαπάει τον ελληνικό κινηματογράφο που κάνει τη διαφορά.

Μια τρυφερή ταινία ενηλικίωσης δίπλα στις ματωμένες όχθες του Έβρου.

Ο Ντάνιελ, ο οποίος έχει βιαιοπραγήσει ενάντια σε μετανάστη στη Γερμανία, αντί να σταλεί στο αναμορφωτήριο έχει την ευκαιρία να ενταχθεί σε μια εναλλακτική κοινότητα αναμόρφωσης στον Έβρο.

Η ένταξη του δεν είναι καθόλου εύκολη και η βία την οποία βγάζει απέναντι στους άλλους προβληματίζει τους υπευθύνους του ξενώνα, που έρχονται συχνά σε σύγκρουση μαζί του. Όμως η πραγματικότητα των ευρωπαϊκών συνόρων, με ο,τι αυτό συνεπάγεται, θα συναντήσει τον μικρό παραβάτη σε στιγμή που αυτός δεν το περιμένει.

Ο Ντάνιελ θα γίνει μάρτυρας του αγώνα ενός Σύριου πατέρα να ετοιμάσει τη φυγή του ίδιου και του γιού του, κι όταν ο πατέρας εξαφανιστεί ο ανεύθυνος και επιθετικός μέχρι τότε Ντάνιελ θα αναλάβει από μόνος του να φροντίσει τον μικρό πρόσφυγα.

Απλό, καλό, ειλικρινές ελληνικό σινεμά, που πιάνει ένα από τα πιο φλέγοντα θέματα της τελευταίας πενταετίας χωρίς διδακτισμούς, με έναν συναισθηματισμό που απευθύνεται στα πιο βασικά μας ένστικτα μεν, δεν παύει να συγκινεί δε. Μια ταινία με χαρακτήρες που υπάρχουν και στέκονται στο χώρο, ίσως όχι με τεράστια δύναμη αλλά με πειστικότητα που αιχμαλωτίζει.