Έρχονται κάποιες μαγικές συγκυρίες στην τέχνη όπου δημιουργούνται νέοι κόσμοι, σύμπαντα ολόκληρα, από ανθρώπους όμορφους που ενώνουν τις δυνάμεις και την ενέργειά τους για έναν κοινό σκοπό. Και όταν συμβαίνει αυτό, στην εξίσωση πάντα προστίθεται στο τέλος και ο παράγοντας κοινό, που διψά για καθετί πηγαίο και αληθινό.

Μία από αυτές τις πολύτιμες περιπτώσεις είναι και οι «Άγριες μέλισσες». Ένα σύμπαν καλλιτεχνικό που ξεκινά από την τηλεοπτική προβολή μιας ιστορίας και επεκτείνεται σε ιδέες, νοήματα, αξίες, συναισθήματα και μνήμες που συγκινούν. Και για την κορύφωση της συγκίνησης αυτής, έναν πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν και παίζουν τα υπέροχα τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για τη σειρά, σε μουσική του Αλέξανδρου Σιδηρόπουλου και στίχους της Ουρανίας Πατέλλη.

Ξεκινώντας τη συζήτησή μας με την Αναστασία Μουτσάτσου, την καταξιωμένη ερμηνεύτρια που ανέλαβε με επιτυχία να παραδώσει τα τραγούδια της σειράς στις καρδιές όλων μας, αισθάνθηκα ότι μιλώ πάνω απ’ όλα με έναν άνθρωπο γεμάτο ευγνωμοσύνη για αυτό το «δώρο», όπως μου λέει η ίδια, που της δόθηκε, μέσα σε αυτή την τόσο αλλόκοτη εποχή. Ωστόσο, τα σπουδαία «δώρα» δεν έχουν ποτέ τυχαίους αποδέκτες. Φτάνουν στα χέρια εκείνων που τα αξίζουν πραγματικά και που ξέρουν τον τρόπο να τα μοιραστούν με αγάπη με τους άλλους.

Αυτό ακριβώς κάνει η σπουδαία ερμηνεύτρια και επί σκηνής κάθε Δευτέρα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, έχοντας στο πλευρό της τον Αλέξανδρο Σιδηρόπουλο, τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο και προσκλεκλημένο κάθε φορά έναν ηθοποιό από τους πολλούς εκλεκτούς της σειράς για να τραγουδήσουν μαζί.

To γεγονός ότι τα τραγούδια της σειράς υπογράφουν ο Alex Sid και η Ουρανία Πατέλλη είναι μια ευτυχής συγκυρία;  

«Είναι πολύ τυχεροί στη σειρά που έχουν έναν μουσικό να τους γράφει τα τραγούδια που είναι sound designer. O Αλέξανδρος δεν είναι κάποιος που απλά γράφει μουσική. Η δουλειά του είναι να φοράει την κατάλληλη μουσική στη σκηνή. Και η Ουρανία είναι μεγάλη αποκάλυψη. Γιατί τα τραγούδια γράφονται ανάποδα, η Ουρανία φορμάρει τον στίχο στη μουσική και το έχει κάνει σε 20-25 τραγούδια μέχρι τώρα χωρίς ούτε ένα στραβοτόνισμα. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Έχω γράψει κι εγώ με τον τρόπο αυτόν και ξέρω πόσο δύσκολο είναι».

Το «Σ’ αγάπησα» είναι ένα από τα πιο όμορφα και φωτεινά τραγούδια που ακούσαμε φέτος και έχει αγαπηθεί από πάρα πολλούς.

«Είναι ένα τραγούδι πολύ αισιόδοξο, στη σειρά είναι ίσως το μοναδικό. Γράφτηκε για τη σκηνή που ο Λάμπρος και η Λενιώ, στην ουσία, αρραβωνιάζονται. Είχε παιχτεί πριν και σε μία άλλη σκηνή, αλλά σαν μουσικό χαλί, χωρίς τα λόγια, και δεν πολυακούστηκε. Μετά παίχτηκε και στον γάμο τους και μετά στο φινάλε του δεύτερου κύκλου, ως ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι “θα είμαστε μαζί, θα είμαστε καλά”. Και εκεί ακούστηκε ολόκληρο το τραγούδι, δηλαδή σε σκηνές πολύ αισιόδοξες και πολύ αγαπησιάρικες».

Είναι ένα σημαντικό highlight στο πρόγραμμα που παρουσιάζετε στο Γυάλινο;

«Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται με αυτό το τραγούδι. Κατ΄αρχήν, θα σου πω τι πάθαμε την πρώτη μέρα. Ανεβήκαμε πάνω στη σκηνή και παίζαμε ένα κομμάτι που δεν είναι δικό μας - το κάνω αυτό στις παραστάσεις, θέλω να ξεκινάω με ένα τραγούδι άλλου. Το δεύτερο τραγούδι είναι το “Για δυο ζωές ακόμα”, που είναι από τις “Μέλισσες”, και βλέπω ότι το τραγουδάνε όλοι από το πρώτο κουπλέ. Πάμε στο επόμενο κομμάτι, το ίδιο. Και στο επόμενο, το ίδιο. Τραγουδάνε όλη τη νύχτα και δεν το πιστεύουμε αυτό που μας συμβαίνει. Περιμέναμε την αποδοχή, αλλά αυτό που συνέβη ήταν έκρηξη κανονική».

Και μέσα στη σειρά τα τραγούδια το καταφέρνουν αυτό, δυναμώνουν το συναίσθημα και το κοινό το εισπράττει αυτό.

«Η μουσική, κατά τη γνώμη μου, αποκορυφώνει τη στιγμή. Υπάρχει μία έντονη συναισθηματικά σκηνή και έρχεται η μουσική και της δίνει μία σπρωξιά προς τα πάνω. Πιστεύω ότι γενικά η μουσική το κάνει αυτό - τα τραγούδια κυρίως, γιατί αν ήταν σκέτες μελωδίες πάλι θα ήταν ωραίες, αλλά τα λόγια είναι αυτά που απογειώνουν ακόμα παραπάνω τη στιγμή. Και στον κινηματογράφο, όταν κάτσει ένα ωραίο τραγούδι σε μία πολύ ωραία στιγμή, δεν το ξεχνάει ποτέ κανένας».

Πώς είναι η σύμπραξή σας επί σκηνής με τον Αλέξανδρο Σιδηρόπουλο και τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο;

«Με τον Αλέξανδρο και την Ουρανία έχουμε μια σχέση έτσι κι αλλιώς πολύ αγαπησιάρικη. Έρχεται και ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος και δένει απόλυτα. Αυτό είναι που συνέβη, ήταν τελείως μαγικό. Κάποια πράγματα γίνονται και είναι σαν να είναι καρμικό να γίνουν. Κυλάνε τα πράγματα και χωρίς καμία πίεση, χωρίς τίποτα, οδηγείσαι σε μία κατάσταση που είναι αυτή που ακριβώς ονειρεύεσαι. Και ο Δημήτρης έχει γίνει κομμάτι αυτού του πράγματος, έχει δοθεί, με μεγάλη γενναιοδωρία το έχει στηρίξει και το έχει απολαύσει. Το βοήθησε να απλωθεί με την αναγνωρισιμότητά του».

Αυτή την ατμόσφαιρα ανάμεσά σας την είχα υποψιαστεί από τις φωτογραφίες που είχατε ανεβάσει από τις πρόβες. Φαινόταν ότι κάνετε κάτι που αγαπάτε με ανθρώπους που αγαπάτε.

«Από την εμπειρία μου, πιστεύω ότι όλα τα πράγματα στη ζωή, αλλά κυρίως ό,τι έχει να κάνει με την τέχνη, πρέπει να γίνονται με ενσυναίσθηση. Πρέπει να σέβεσαι τον απέναντι, να τον αφουγκράζεσαι, γιατί μόνο έτσι μπορεί όλο αυτό το πράγμα να γίνει ένας κύκλος που θα αγκαλιάσει μία κατάσταση. Διαφορετικά, θα έχει όλο γωνίες. Κόντρες και γωνίες».

Το ίδιο εκπέμπει και το «Σ’ αγάπησα», το τραγούδι σας που λέγαμε πριν. Δεν εκβιάζει την επιτυχία, κι όμως αγαπήθηκε από πάρα πολλούς, έτσι δεν είναι;

«Ναι, ναι. Τρυπώνει μαγικά. Αυτό που είναι μια μεγάλη τύχη για όλους μας, είναι ότι σε μία κακή εποχή για τη δισκογραφία, που βγαίνουν χιλιάδες πράγματα πολύ ωραία και δεν τα παίρνεις εύκολα χαμπάρι, υπάρχει αυτή η σειρά, η οποία διευκολύνει τα τραγούδια να φτάσουν απευθείας στον αποδέκτη. Είναι μεγάλη τύχη και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που είμαι κομμάτι αυτού του πράγματος».

Θεωρείς ότι γίνονται αξιόλογα πράγματα σήμερα μουσικά που δεν κατορθώνουν να φτάσουν στον ακροατή;

«Όπως βλέπεις κι εσύ, κάθε μέρα ανεβαίνουν στα social media πράγματα, που όρεξη να έχεις να τα παρακολουθείς. Εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να το κάνω γιατί με ενδιαφέρει, είναι η δουλειά μου. Έχω λοιπόν ακούσει πολύ ωραία πράγματα, που δεν ξέρω αν έχουν βρει τον δρόμο τους ή αν θα τον βρουν στο μέλλον, γιατί υπάρχει όλη αυτή η υπερπληροφόρηση και η δυσκολία για κάποιον να βρει τι τον συγκινεί, τι τον εκφράζει πραγματικά, ώστε να ταυτιστεί».

Ένα εξαιρετικό νέο τραγούδι που άκουσα εγώ πρόσφατα, για παράδειγμα, είναι το «Ράγισμα» του Φώτη Σιώτα. Δεν ξέρω αν έχει φτάσει σε πολλούς.

«Συμπτωματικά, το ίδιο τραγούδι θα σου έλεγα κι εγώ! Είναι πολύ συγκινητικό και δεν είναι τυχαίο που το σκεφτήκαμε και οι δύο. Έχει τόσο ωραίο κλίμα, είναι τόσο εκφραστικός ο Φώτης που το τραγουδάει, είναι ένα κομμάτι που έχει τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει έναν κόσμο, να ξυπνήσει ένα συναίσθημα έντονο. Κι όμως, δεν είναι εύκολο ακόμα και για ένα τόσο όμορφο τραγούδι να φτάσει στον αποδέκτη του».

Είναι και το ραδιοφωνικό κομμάτι που δεν βοηθάει.

«Δεν παίζει καινούργιες παραγωγές, παίζει συνεχώς τα παλιά και κουράζει αυτό το πράγμα πάρα πολύ. Μερικές φορές, όταν ακούω κομμάτια στο ραδιόφωνο, αισθάνομαι ότι κοπιάζω γιατί είναι σαν να δουλεύω. Ακούω συνέχεια τραγούδια που τα έχω τραγουδήσει, τα έχω ξανατραγουδήσει και ξανατραγουδήσει. Γιατί εμείς δεν ακούμε μόνο, τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά τα τραγούδια. Οπότε τα έχουμε αναλύσει από όλες τις πλευρές, και αισθάνεσαι την ανάγκη να ακούσεις κάτι καινούργιο».

Ακριβώς, και μιλάμε πλέον για μία ολόκληρη γενιά που δεν έχει παιχτεί στο ραδιόφωνο.

«Η καινούργια γενιά έχει ένα καλό και ένα κακό να αντιμετωπίσει. Το καλό είναι ότι δεν χρειάζεται να περάσει από τις συμπληγάδες των δισκογραφικών εταιρειών, προκειμένου να βγάλει τη δουλειά της. Μπορούν να την επικοινωνήσουν ελεύθερα μέσα από τα social media. Αυτό όμως που είναι πλεονέκτημα, είναι ταυτόχρονα και μειονέκτημα, γιατί η υπερπληροφόρηση δυσκολεύει τη διαδικασία τού να ξεχωρίσει ένα τραγούδι. Το ραδιόφωνο είναι σαν να ζει στον δικό του κόσμο. Δηλαδή, στο διαδίκτυο γίνεται της τρελής με καινούργιο υλικό και καινούργια τραγούδια και το ραδιόφωνο δεν παρακολουθεί ούτε καν όσα πάνε καλά στο Spotify. Τα δικά μας τραγούδια, για παράδειγμα, παίζονται πολύ και εκεί. Γιατί αυτοί οι δρόμοι ποτέ δεν συναντήθηκαν; Θα συναντηθούν άραγε ποτέ;».

Δηλαδή, το «Σ’ αγάπησα» δεν έπαιξε στα μεγάλα ραδιόφωνα;

«Δεν νομίζω ότι έχει παίξει ιδιαίτερα. Παίζει περισσότερο σε ραδιόφωνα της επαρχίας, στην Αθήνα δεν νομίζω ότι παίζει γενικά. Παίζει πάρα πολύ στο Spotify, στο YouTube, στο iTunes».

Και μιλάμε για τα τραγούδια τα δικά σας τώρα, που «ξεκλειδώθηκαν» μέσα από την τηλεόραση, πόσο μάλλον τα άλλα.

«Ακριβώς».

Ως ένας άνθρωπος με μία σημαντική ιστορία στη δισκογραφία, πώς κινείσαι πλέον σήμερα σε σχέση με τα νέα πράγματα που κάνεις;

«Πριν κάνω το τελευταίο μου άλμπουμ πριν από τα τραγούδια των “Μελισσών”, το “Απ’ το μέλλον και το παρελθόν”, και αυτό σε στίχους της Ουρανίας Πατέλλη, είχα φτάσει σε ένα σημείο να σκέφτομαι ότι δεν θα ξανακάνω δίσκο. Όταν με προσέγγισε ο Άγγελος Σφακιανάκης για να κάνουμε αυτή τη δουλειά, του είπα ότι θα έκανα δίσκο μόνο αν μου άρεσαν πάρα πολύ τα τραγούδια, γιατί δεν ήξερα αν θέλω να ξανακάνω. Έβλεπα γύρω μου όλη αυτή την αγωνία να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου, να βάζεις χρήματα για να βγάλεις τον δίσκο, να πρέπει να πληρώσεις και την παραγωγή και τους μουσικούς και όλα. Να γίνεις δηλαδή εσύ ο ίδιος η δισκογραφική σου εταιρεία. Δεν ήθελα να μπω με τίποτα σε αυτή τη διαδικασία. Γι’ αυτό σου λέω ότι αισθάνομαι τυχερή, γιατί τα πράγματα με βρήκαν, και με βρήκαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις».

Οπότε και μελλοντικά θα είσαι το ίδιο επιφυλακτική στο να ξαναμπείς στη διαδικασία ενός δίσκου;

«Έτσι ήμουν και πριν απ’ όλα αυτά, από το 2000 και μετά έβγαζα δίσκο κάθε τέσσερα χρόνια ή πέντε. Και τώρα μου προτείνουν συνεχώς πράγματα, αλλά μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει με τις “Μέλισσες” δεν θέλω να βγάλω κάτι άλλο παράλληλα, δεν θα ήταν σωστό. Εξάλλου δεν έχει ολοκληρωθεί η σειρά, θα βγουν κι άλλα πράγματα στο μέλλον. Και γενικά είμαι έτσι, μόνο αν κάτι με παρασύρει συναισθηματικά θα το κάνω. Και η γνωριμία μου με τον Αλέξανδρο έτσι προέκυψε, μου έφερε και άκουσα μαζί με την Ουρανία για πρώτη φορά το “Για δυο ζωές ακόμα”. Μου άρεσε πάρα πολύ. Μάλιστα, του είπα πως έχει άστρο, πως θα κάνει πολλά πράγματα, και μου είπε “Πού το ξέρεις; Δεν έχω κάνει ακόμα τίποτα”».

«Τίποτα» τρόπος του λέγειν βέβαια, γιατί είχε ήδη κάνει ένα πολύ καλό αγγλόφωνο άλμπουμ και αρκετά άλλα πράγματα.

«Βεβαίως, και τώρα ετοιμάζει ακόμα ένα. Αλλά εκτός από ταλαντούχος, είναι και ένα πολύ σεμνό και προσγειωμένο παιδί. Ο Αλέξανδρος είναι συγκροτημένος».

Με τους ηθοποιούς που έρχονται ως guests στις παραστάσεις σας στο Γυάλινο, είχατε επαφές από πιο πριν ή γνωριστήκατε τώρα;

«Όχι, τους γνώρισα με αφορμή τo live. Εγώ είχα πάντα επαφή με τους ηθοποιούς, όπως θυμάσαι είχαμε κάνει το 1999 και εκείνη την παράσταση με την Πέμη Ζούνη. Αλλά και το 2016 είχαμε ανεβάσει την παράσταση “Γυναίκες” σε δικό μου κείμενο μαζί με τη Φωτεινή Βελεσιώτου και τη Μυρτώ Αλικάκη. Μου αρέσει αυτός ο χώρος πολύ. Μου αρέσει να τους ακούω να τραγουδάνε, η διάδραση μαζί τους, η επικοινωνία. Είναι ένας άλλος κόσμος που δίνει στον δικό μας κόσμο, αυτόν της μουσικής και του τραγουδιού, ένα επιπλέον στοιχείο. Υπάρχει μια συναλλαγή πολύ ενδιαφέρουσα».

Την περασμένη Δευτέρα είχατε μαζί σας τη Δανάη Μιχαλάκη;

«Ναι, και μάλιστα η Δανάη έχει κι ένα υπόβαθρο τραγουδιστικό, έχει ακούσει τα παραδοσιακά και έχει επαφή με αυτό. Αυτό είναι ένα προσόν στους τραγουδιστές, το να αγγίζουν τη ρίζα. Η Δανάη έχει μια απλότητα, μια αμεσότητα, μια αθωότητα στον τρόπο που προσεγγίζει τα τραγούδια και αυτό κάνει ενδιαφέρουσες τις ερμηνείες της. Δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει και καταλήγει να είναι μία πολύ καλή ερμηνεύτρια».

Στην πρεμιέρα είχατε καλεσμένη σας την Μαρία Κίτσου. Πώς ήταν που την είχατε κοντά σας;

«Όπως σου είπα, η πρεμιέρα ήταν εκρηκτική και όταν ανέβηκε η Μαρία το πράγμα πήγε ακόμα πιο πάνω, έγινε ένας χαμός κανονικά. Της άρεσε πάρα πολύ της Μαρίας, ξετρελάθηκε. Τραγούδησε μαζί μας, ήταν πολύ εκφραστική και αισθαντική, με μία εσωτερικότητα πολύ έντονη. Τη βοηθάει και η φωνή της, που είναι βαθιά. Ήταν με δυο λόγια συγκινητική και βέβαια η χημεία της με τον Δημήτρη ήταν εξαιρετική».

Στις 27 του μήνα θα έρθει και ο Μπάμπης της σειράς, ο Γιάννης Βασιλώττος;

«Ναι, θα τον έχουμε κοντά μας μαζί με τη Δανάη. Άλλος αυτός, άλλη ενδιαφέρουσα περίπτωση ηθοποιού αλλά και μουσικού».

Παίζει μεγάλο ρόλο για σένα ότι τραγουδάς τα τραγούδια της συγκεκριμένης σειράς, με τα χαρακτηριστικά που έχει;

«Αν τραγουδούσα τα τραγούδια σε μία σειρά που δεν μου άρεσε, θα ήταν ένα δίλημμα για μένα. Όμως τώρα μπορώ να καμαρώνω, αισθάνομαι περήφανη γι’ αυτό. Και φυσικά αυτό οφείλεται στο σενάριο, στη Μελίνα και στον Πέτρο, στον Λευτέρη Χαρίτο, στις ερμηνείες των παιδιών. Τόσοι καλοί ηθοποιοί σε μία σειρά, είναι απίθανο αυτό που συμβαίνει».

Νομίζω ότι αυτό είναι και η παρακαταθήκη της σειράς, γιατί όλη αυτή η επιτυχία στο θέατρο και στους ηθοποιούς επιστρέφει. 

«Έτσι ακριβώς. Άνθρωποι που δεν τους ξέραμε γιατί δεν είχε τύχει να δούμε παραστάσεις τους, ξαφνικά τους δίνεται ένα βήμα και αυτό είναι μια τρομερή ανανέωση για τον χώρο του θεάτρου. Και κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν, είναι σε άλλα σίριαλ τώρα, κι αυτό είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί για την τηλεόραση».

Τι είναι αυτό που σε έχει συγκινήσει στις «Άγριες μέλισσες»;

«Αισθάνομαι ότι έχω συνδεθεί λίγο και με τα παιδικά μου χρόνια, γιατί έχω μεγαλώσει στην επαρχία. Μου δημιουργούν μία έντονη νοσταλγία, αντηχούν σε μένα, είμαι το κοινό των “Μελισσών”. Είμαι μόνιμη κάτοικος Διαφανίου!».

Ακόμα κι αν δεν τραγουδούσες τα τραγούδια της, είναι μια σειρά που θα την έβλεπες;

«Θα την έβλεπα, όπως βλέπω σειρές και στο Netflix. Είναι μία ελληνική σειρά που τη βλέπω με μεγάλη λαχτάρα κάθε φορά. Το τρομερό, τώρα που ερχόμαστε σε επαφή και με τα παιδιά, είναι ότι έχω συνηθίσει τον χαρακτήρα τους μέσα από τη σειρά και ξαφνικά, όταν τους γνωρίζω, βλέπω ποιοι είναι πραγματικά και είναι πολύ συγκινητικό αυτό. Η Μαρία Κίτσου, για παράδειγμα, είναι και πολύ διαφορετική από τον ρόλο, έχει τρομερό χιούμορ, αυτοσαρκάζεται, το ίδιο και ο Δημήτρης. Αυτό όμως δείχνει και το ταλέντο τους».

Πώς νιώθεις που η σειρά έχει φέτος αυτή τη θεματολογία, που ξυπνά μνήμες από την περίοδο της δικτατορίας;

«Είναι πολύ τολμηρό από μέρους τους και είναι προς τιμήν τους που το ξεκίνησαν και που το συνεχίζουν. Γιατί δεν είναι απλά ένα θέμα που θίγει καταστάσεις που κάποιοι ίσως δεν θέλουν να θυμούνται, είναι ότι τη συγκεκριμένη στιγμή που η σειρά διάλεξε να έχει αυτή την εξέλιξη, πάει να γιγαντωθεί ένα νεοφασιστικό κίνημα που το βλέπουμε ότι προσπαθεί να δημιουργήσει πυρήνες σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Και έρχεται η σειρά και βάζει τα πράγματα στη θέση τους».

Πώς ήταν τα τελευταία δύο χρόνια για σένα καλλιτεχνικά; Σίγουρα τα τραγούδια της σειράς θα υπήρξαν μια ανάσα, ωστόσο ήταν αρκετή;

«Είχα προγραμματίσει ένα σωρό πράγματα και δεν κατάφερα να κάνω τίποτα, όπως κανένας από εμάς. Το μόνο που δεν με πείραξε καθόλου ήταν η κλεισούρα, γιατί εγώ δεν είμαι πολύ του έξω. Αλλά όλα τα άλλα, το να θες να εκφραστείς και να μην μπορείς, ήταν δύσκολο. Αυτό που ήταν βασανιστικό για μένα ήταν το να συμπληρώνεις ένα χαρτί και να το υπογράφεις για να βγεις, να δίνω άδεια εγώ στον εαυτό μου δηλαδή για να βγω έξω, αυτό ήταν παράνοια».

Μα και σήμερα, δεν είναι παράνοια το ότι μπαίνεις στο μετρό και στοιβάζεσαι με άλλους και μετά πας να μπεις σε ένα κατάστημα και σου ζητούν πιστοποιητικό;

«Δεν υπάρχει μία συνέπεια σε τίποτα. Ένα αλαλούμ είναι, στο οποίο όμως εσύ για να ανταποκριθείς πρέπει να είσαι focused συνέχεια, δεν μπορείς να ξεχαστείς λίγο. Πρέπει συνεχώς να παρακολουθείς τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, μην τυχόν και κάνεις κανένα μοιραίο λάθος και βρεις τον μπελά σου. Και όλο αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση, δεν βλέπω να διορθώνεται κάτι».

Και το να δίνει κάποιος παραστάσεις μόνο για εμβολιασμένους φαντάζομαι πως δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

«Αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα, είσαι υποχρεωμένος να συμφωνείς με αυτού του είδους τον διαχωρισμό. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, αφενός μεν είναι ο βιοπορισμός, αφετέρου η ανάγκη έκφρασης, και επιπλέον δεν μπορεί να νεκρώσει το σύμπαν. Όχι μόνο για εμάς τους καλλιτέχνες, αλλά και για τον ίδιο τον κόσμο».

Υπάρχουν και κάποιοι που αρνούνται να παίξουν με αυτές τις συνθήκες.

«Είναι σεβαστό. Στην αρχή είχα κι εγώ τη γνώμη ότι πρέπει να συσπειρωθούμε και να μην παίξουμε μόνο για εμβολιασμένους. Αλλά δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει αυτό. Δεν μπορείς να πάρεις μια τέτοια απόφαση. Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να προχωρήσουμε, γιατί όλα δείχνουν ότι όλο αυτό έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του και όλοι βιοποριζόμαστε από αυτή τη δουλειά. Αλλά όχι μόνο για εμάς, το ξαναλέω. Και το κοινό δεν πρέπει να μπορεί να ανασαίνει μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση;». 

«Οι Μέλισσες αγριεύουν τις νύχτες στο Γυάλινο»

Ωρα έναρξης: 21:30
Τιμές:
Eισιτήριο bar: 15 ευρώ
Εισιτήριο για τραπέζι: 20 ευρώ 

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται ηλεκτρονικά στο www.viva.gr και τηλεφωνικά στο 11876 και στο 210 9315600

Γυάλινο Μουσικό Θέατρο: Λεωφόρος Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη

Επικοινωνία: Χρήστος Καρυώτης

Φωτογραφίες: NPD Photo Agency / Νίκος Νικολαρέας www.npdphoto.gr