Οι πιο σκληροπυρηνικοί το γνωρίζαμε ήδη από το Νοέμβριο, όταν η streaming πλατφόρμα του HBO Max ανακοίνωσε πως ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 2022 θα προβληθεί το ειδικό αφιέρωμα για την επέτειο των 20 ετών του Χάρι Πότερ στο σινεμά, με τον τίτλο “Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts”. Το επετειακό event γυρίστηκε με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από την κυκλοφορία της Φιλοσοφικής Λίθου, της πρώτης ταινίας του μαγικού κινηματογραφικού franchise. Κι ήταν χωρίς αμφιβολία μια μεγάλη επιστροφή στη Σχολή Χόγκουαρτς για Μαγείες και Ξόρκια, στο θρυλικό αυτό κάστρο που κρύβεται κάπου στην υγρή Σκωτία και για πολλούς από εμάς είναι το δεύτερο σπίτι μας.

Ήταν το καλύτερο δώρο για το νέο έτος, κάτι που πολλοί περίμεναν για χρόνια.

Στο reunion επέστρεψαν, εκτός από την χρυσή τριάδα, πολλοί από τους δεύτερους ηθοποιούς που υποδύθηκαν σημαντικούς χαρακτήρες, οι τέσσερις σκηνοθέτες των 8 ταινιών που εντυπωσίασαν για την ξεχωριστή οπτική τους, μέλη της παραγωγής, αλλά και της δημιουργικής ομάδας. Περιέργως η διάρκεια είναι αρκετά μεγάλη για ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα, ενώ μάλιστα έχει χωριστεί σε ενότητες, διαιρώντας την παρουσίαση των ταινιών ανά δυάδες, πράγμα που εξυπηρέτησε υπέροχα την αναλυτικότερη ματιά στις διαφορετικές «εποχές» του μαγικού κόσμου του Χάρι Πότερ, που εξελισσόταν τόσο στα βιβλία όσο και στις κινηματογραφικές μεταφορές τους, αποκτούσε βάθος, γινόταν όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ενήλικος.

Τα αγαπημένα πρόσωπα της παιδικής κι εφηβικής μας ηλικίας, ο Ντάνιελ Ράντκλιφ, η Έμα Γουάτσον και ο Ρούπερτ Γκριντ κάθονται ξανά στους ζεστούς καναπέδες του κοιτώνα του Γκρίφιντορ και με δάκρυα στα μάτια αναπολούν τις κοινές τους εμπειρίες. Ανάμεσα στις συζητήσεις τους παρεμβάλλονται και συνεντεύξεις των τεσσάρων σκηνοθετών που ανέλαβαν την κινηματογραφική μεταφορά των βιβλίων, του Κρις Κολόμπους, του Αλφόνσο Κουαρόν, του Μάικ Νιούελ και του Ντέιβιντ Γέιτς. Κι εκτός από αυτούς, όλη η αφρόκρεμα και οι εκπρόσωποι της υποκριτικής «αριστοκρατίας» του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας, που είχαν το προνόμιο να συμβάλουν με το ασύγκριτο ταλέντο τους στην επιτυχία των ταινιών: Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Τζέισον Άιζακς, Γκάρι Όλντμαν, Ρόμπι Κόλτρεϊν, Ρέιφ Φάινς κά.

Είναι πολύ ξεχωριστό να βλέπεις ανθρώπους που μοιράστηκαν μια κοινή εμπειρία να επανασυνδέονται μετά από χρόνια, πόσο μάλλον όταν αυτό συνέβη στην παιδική τους ηλικία. Κι αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που καθιστούν το “Return to Hogwarts” ένα πετυχημένο στοίχημα. Το να βλέπεις την κεντρική τριάδα των πρωταγωνιστών να μοιράζονται τις αγωνίες που βίωσαν όταν η επιτυχία του franchise τους έφερε στο απόγειο της φήμης τους και ταυτόχρονα να αναγνωρίζουν πως αν δεν είχαν ο ένας τον άλλον, δεν θα τα είχαν καταφέρει, είναι πραγματικά πολύ σημαντικό.

Δεν μοιάζει σε καμία περίπτωση μελοδραματικό ή στημένο. Είναι η από καρδιάς έκφραση της ευγνωμοσύνης που εντοπίζεται μόνο στις αληθινές οικογένειες. Κι ας μην συναντιούνται καθημερινά. Και όταν τα βλέπεις όλα αυτά με το soundtrack του John Williams για μουσικό χαλί, ε, δεν μπορείς να κρατηθείς από το να τα μπήξεις μαζί τους.

Έτσι, μια αξέχαστη δεκαετία δημιουργίας χωράει μέσα σε ένα φιλμ δύο παρά κάτι ωρών, στο οποίο οι πρωταγωνιστές βρίσκονται και πάλι στα γνωστά λημέρια τους, στα στούντιο των γυρισμάτων των ταινιών (που σήμερα λειτουργούν ως έκθεση), μοιράζονται αναμνήσεις, συναισθήματα, μνημονεύουν αξιόλογους συνοδοιπόρους που έχουν φύγει από τη ζωή, συζητούν ειλικρινά για το πώς πήραν ζωή οι ταινίες, για το πώς προώθησαν την αποδοχή, την ανεκτικότητα και τη φιλία, σε μια τόσο φιλόξενη ατμόσφαιρα, με πολλή αγάπη και γέλια. Μέχρι και οι φωτισμοί επαναφέρουν την ίδια εκείνη αισθητική των ταινιών, τα κάπως σκοτεινά χρώματα που μετέφεραν το κλίμα αγωνίας και πολέμου, τη μάχη του καλού με το κακό κτλ.

Επειδή τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κάπως μόδα η ρετρολαγνεία, με τα sequels και τα reunions να διαδέχονται το ένα το άλλο, οι προσδοκίες δεν ήταν μεγάλες.

Ένας λόγος για αυτό είναι το ότι μπορεί να έχουν περάσει 20 χρόνια από την πρώτη ταινία, έχει περάσει όμως μόλις μια δεκαετία από την τελευταία και δεν μοιάζει σαν να έχει περάσει δα και τόσο μεγάλο διάστημα για ένα αφιέρωμα.

Ένας δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τη μεγάλη συζήτηση γύρω από το όνομα της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, συγγραφέα των βιβλίων, και της συμμετοχής της στο αφιέρωμα, κυρίως μετά τις αμφιλεγόμενες απόψεις της για το γυναικείο φύλο, που είχε ως συνέπεια να την κατηγορεί μεγάλη μερίδα ανθρώπων για τρανσφοβία. Οι δημιουργοί του αφιερώματος περιορίστηκαν στο να δείξουν ορισμένες δηλώσεις της από συνέντευξη αρχείου, πράγμα που απογοητεύει λίγο, μιας και χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχε τίποτα. Παρ’ όλα αυτά ήταν απόφαση της ίδιας να απουσιάζει.

Η αλήθεια είναι πως, έχοντας ανοίξει αυτό το θέμα, οφείλω να ομολογήσω πως προσωπικά στέκομαι τρομερά αμήχανος μπροστά στο συγκεκριμένο ζήτημα και δεν μπορώ μέχρι σήμερα να πάρω ξεκάθαρη θέση, κυρίως γιατί η Ρόουλινγκ είναι ένα πρόσωπο με το οποίο έχω από μικρός αποκτήσει έναν πνευματικό δεσμό τόσο σφιχτό, που έχει ριζώσει μέσα μου ως γεγονός απόλυτα καθοριστικό κι αμετάκλητο και δύσκολα αφήνεις να γκρεμιστεί κανείς από κάπου τόσο ψηλά. Χωρίς καμία διάθεση να γίνω «ο ξεπλένης της Τζόαν Ρόουλινγκ», αρκεί απλώς να σημειώσω το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της στη δημιουργία πολύπλοκων χαρακτήρων με βάθος, τα πρότυπα και τις αξίες που μετέφερε μέσα από τις ιστορίες της, το πόσο με ενέπνευσε ο φανταστικός κόσμος της στο να αγαπήσω το βιβλίο, την ανάγνωση και τη συγγραφή και πολλά άλλα που θα χρειάζονταν πολλές αράδες να εξηγηθούν.

Ναι, μπορεί οι πιο φανατικοί του Χάρι Πότερ να μην κερδίζoυν πιθανότατα τίποτα καινούργιο απ’ αυτό το αφιέρωμα, τουλάχιστον σε επίπεδο πληροφορίας, αλλά για κάποιον που είναι μεγάλος θαυμαστής της σειράς αυτό δεν έχει καμία σημασία. Για εκείνον που μεγάλωσε διαβάζοντας Ρόουλινγκ, για εκείνον που μάζευε κέρμα το κέρμα το χαρτζιλίκι για το επόμενο βιβλίο, για εκείνον που έτρεχε στο σινεμά να δει τις ταινίες, το συγκεκριμένο αφιέρωμα αποτελεί ένα εποικοδομητικό ταξίδι στο χρόνο γεμάτο συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, νοσταλγία, αγάπη, συγκινήσεις, χαρούμενες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Και πολλά δάκρυα που ρέουν χωρίς σταματημό.

Η ζωή πολλών θα ήταν πολύ απελπιστική χωρίς τον Χάρι Πότερ και, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε και στο αφιέρωμα «ο Χάρι Πότερ έκανε τους ανθρώπους που νιώθουν μόνοι να νιώθουν ότι ανήκουν».