Ο Πολ Τόμας Άντερσον είναι ένας ακαταλογογράφητος δημιουργός. Με πολλές επιρροές αλλά με τη δική του, ιδιαίτερη και ξεχωριστή πορεία. Έχει γράψει ο ίδιος τα σενάρια σχεδόν για όλες τις 9 ταινίες του, που τις περισσότερες φορές δεν είναι based on… ως είθισται, αλλά πρωτότυπες δικές του σκέψεις και ιστορίες.  Παράξενες ιστορίες, στα όρια του εξωπραγματικού και του παράδοξου.

Τον Πολ Τόμας Άντερσον τον ενδιαφέρουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Ή μάλλον, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Και τον νοιάζει πολύ ο έρωτας. Ο έρωτας που γεννιέται στα πιο παράξενα μέρη, που συναντάει εμπόδια, που ενώνει ανόμοιους ανθρώπους, ο έρωτας «ανίκατε μάχαν». Από τον δυσλειτουργικό Μπάρυ και την παραιτημένη Λένα του Χτυπημένος από Έρωτα στον δυσκοίλιο Ρέυνολντς και την καπάτσα Άλμα της Αόρατης Κλωστής, ο Άντερσον ξέρει να μπλέκει όλα τα υφάδια στον αργαλειό για να φτιάξει μια συναρπαστική ιστορία αγάπης.

Όπως η ιστορία της Αλάνα με τον Γκάρυ στο Πίτσα Γλυκόριζα.

Ο Γκάρυ ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Αλάνα. Όμως αυτή είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερη του και δεν θέλει να τον πάρει στα σοβαρά. Γιατί το θεωρεί μάλλον ανάρμοστο. Όμως κολλάνε σαν τον τέντζερη και το καπάκι του. Και ξεκινούν από τη μικρή τους επαρχιακή πόλη για να κατακτήσουν μαζί τον κόσμο… των επιχειρήσεων και του θεάματος. Θα είναι πάντα ο ένας δίπλα στον άλλο, αν και αρνούνται να παραδεχθούν τον έρωτα τους. Θα είναι πάντα εκεί ο ένας για ον άλλο, στα εύκολα και στα δύσκολα. Μέχρι να τους ενώσει η ζωή.

Η Αλάνα είναι η αρχηγός μια ομάδας ανήλικων αγοριών, του Γκάρι, του μικρού του αδελφού και της παρέας του. Μαζί γυρνάνε στην Καλιφόρνια με την Αλάνα σε ρόλο σοφέρ μιας τεράστιας vintage κούρσας ή σε ρόλο νταλικέρη στο τιμόνι ενός τεράστιου φορτηγού, το οποίο ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά ακόμα και σε φάση καταδίωξης. Όπως ξέρει να χειρίζεται και την υπερχειλίζουσα σεξουαλικότητα της. Το σώμα της, καλυμμένο κατά το ήμισυ στις περισσότερες σκηνές, επιβάλλεται στην ταινία όχι σαν αντικείμενο πόθου και λαγνείας αλλά ως εργαλείο διεκδίκησης. Ταυτότητας; Μπορεί.

Κι από την άλλη ο Γκάρυ. Ένας γλυκύτατος τρυφερός έφηβος, που δεν ντρέπεται ούτε κρύβει τα συναισθήματα του. Που ξέρει να διεκδικεί με έναν καθόλου βίαια αντρικό τρόπο. Όπως ξέρει και να περιμένει. Πολύ λιγότερο από τα πενήντα ένα χρόνια, εννιά μήνες και τέσσερις μέρες του Φιορεντίνο Αρίσα στον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας, σε κάθε περίπτωση όμως όσο χρειάζεται.

Τον ρόλο τον έδωσε ο Άντερσον στον γιο του εκλιπόντα παλιού του συνεργάτη και φίλου Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν, τον ανήλικο όταν γυριζόταν η ταινία, Κούπερ Χόφμαν, αφού πρώτα τον πέρασε από σκληρή οντισιόν.

Η συμπρωταγωνίστρια του Αλάνα Χάιμ είπε σε συνέντευξη της: «Είχα διαβάσει το κείμενο μαζί με πενήντα ηθοποιούς που περνούσαν από οντισιόν για τον ρόλο του Γκάρυ, αλλά όταν το διάβασα με τον Κούπερ κατάλαβα ότι  μαζί μ’ αυτόν θα μπορούσα να παίξω στην ταινία και νομίζω πως και αυτός το ίδιο αισθάνθηκε. Ήταν νομίζω μοιραίο να παίξει αυτός τον Γκάρι, άσχετα με τη σχέση που είχε ο πατέρας του με τον Πολ Τόμας Άντερσον».  

Ο Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν εμφανιζόταν ανελλιπώς με μικρότερους ή μεγαλύτερους ρόλους σε όλες σχεδόν τις  ταινίες του ΠΤ Άντερσον από το 1996 μέχρι τον αιφνίδιο θάνατο του το 2014.

Τον Πολ Τόμας Άντερσον τον ενδιαφέρει η Ιστορία. Η Ιστορία των Η.Π.Α, η Ιστορία της Καλιφόρνια. Η σύγχρονη ιστορία των τελευταίων δεκαετιών που συντάραξε την Πολιτεία και τον κόσμο.

Η Πίτσα Γλυκόριζα είναι, κατά μία έννοια, μια ταινία εποχής. Και όλα, τα σκηνικά, τα κοστούμια, είναι τόσο προσεγμένα και ταιριασμένα που φέρνουν στο μυαλό τη μακρινή κοιλάδα του Σαν Φερνάντο εκείνη την εποχή. Κι ακόμα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η σχετική ανεμελιά, οι ειδήσεις στην τηλεόραση που φέρνουν τη φρίκη του έξω κόσμου μέσα στον μικρό "παράδεισο" του Γκάρυ και της Αλάνα.
Μέσα από μια ιστορία αγάπης ο Άντερσον καταφέρνει να μιλήσει για τη γύμνια της βιομηχανίας του θεάματος και τις φρούδες ελπίδες που ευαγγελίζεται ένας -και καλά- προοδευτικός πολιτικός χώρος, του οποίου η γελοιότητα και η ανικανότητα δύσκολα κρύβεται. 

1973, η χρονιά της μεγάλη πετρελαϊκής κρίσης από την οποία η παγκόσμια οικονομία δεν ανάρρωσε στην ουσία ποτέ. Η εμβόλιμη μίνι ιστορία με τον κινηματογραφικό παραγωγό – πρωην κομμωτή, οι σκηνές με τους απεγνωσμένους οδηγούς που παρακαλάνε για ένα μπιτόνι βενζίνη και ο Γκάρυ που μανιασμένος θρυμματίζει την κουρσάρα του παραγωγού έρχεται να μας φέρει στο σήμερα.

Ένα πικρό σχόλιο για έναν κόσμο που βιώνει ανθρωποφαγικά τα απονέρια της τότε κρίσης, με το ένα δέκατο του κόσμου, τις κοινωνίες των πλούσιων, να σπαράσσουν όλες τις υπόλοιπες για να στάξουν λίγη ακόμα βενζίνη στα αυτοκίνητα τους. Τις κοινωνίες όπου το αυτοκίνητο έγινε ο εαυτός.

Ένα αιχμηρό κοινωνικό σχόλιο από ένα σκηνοθέτη που πάντα ξέρει να βάζει τα πράγματα εκεί που πρέπει. Στη θέση τους.

Έχω βάλει στο youtube κι ακούω συνέχεια το σάουντρακ της ταινίας. Donovan, Doors, Bowie, κι άλλα τραγούδια της εποχής που ξεχειλίζουν τρυφερότητα και ‘κουμπώνουν’ με την ταινία.

Το αγαπημένο μου ντουέτο τραγούδι – σκηνή είναι με το Let Me Roll it του Πολ Μακ Κάρντεϋ με τους Wings, το οποίο είχε ηχογραφηθεί το 1973 στο Λάγος της Νιγηρίας, για να μην ξεχνιόμαστε.