Ο Rémi Cavat γεννήθηκε στη Γαλλία, αλλά τον κέρδισε η Ελλάδα! Το 2008 φτάνει στην Αθήνα ως ερωτικός μετανάστης και για να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές στο ΕΚΠΑ. Δεκατρία χρόνια μετά, με επιρροές από διάφορα είδη μουσικής και μπλέκοντας αρμονικά τις κουλτούρες, πειραματίζεται με κλασικά αγαπημένα τραγούδια από το ελληνικό ρεπερτόριο και τα διασκευάζει στα γαλλικά. 

Η αρχή έγινε τον Απρίλιο της περασμένης χρονιάς με την κλασική «Σερενάτα» της Αρλέτας, την οποία διασκευάζει και τραγουδά στα γαλλικά ως “Serenata”, σε μία εκτέλεση για την οποία πήρε πολύ θετικά σχόλια από Γάλλους και Έλληνες, παρόλο που, όπως μου εξηγεί ο ίδιος: «Μου ήταν δυστυχώς αδύνατο να μεταφράσω το “Μανάρι μου τα κανάμε σαλάτα”».

Από τις 9 Ιανουαρίου κυκλοφορεί η νέα του διασκευή στα γαλλικά ενός ακόμη πολύ γνωστού ελληνικού τραγουδιού, του «Ένας Τούρκος στο Παρίσι» του αείμνηστου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με τίτλο “C’est la vie”.

Rémi, τι σε έκανε να θέλεις να διασκευάσεις το συγκεκριμένο τραγούδι;

«Όταν έφτασα στην Ελλάδα, ήταν από τα πρώτα τραγούδια που μου τράβηξαν την προσοχή, ήταν καλοκαίρι, και στο αυτοκίνητο για την παραλία άκουσα το περίφημο “C’est la vie”. Στα 13 χρόνια που ζω στην Ελλάδα, έχω ζήσει και μια σχέση με μία Ελληνίδα που σπούδαζε στο Παρίσι όσο ζούσα στην Αθήνα. Η κατάσταση ήταν πολύ παράλογη, ζούσα την ίδια ιστορία που έλεγε ο Μαχαιρίτσας, παρόλο που είμαι Γάλλος ο ίδιος... Έπρεπε λοιπόν να γράψω τη δική μου πλευρά της ιστορίας.

Μου άρεσε επίσης που η φράση “c’est la vie” χρησιμοποιείται συχνά στην ελληνική γλώσσα, όπως και πολλές άλλες. Οπότε το να παίξεις το αμοιβαίο παιχνίδι “C'est la vie, που λένε και οι γραίκοι” ήταν διασκεδαστικό.

Στη συνέχεια ανακάλυψα τον κόσμο του πολυτάλαντου Μαχαιρίτσα και τις συνεργασίες του με ξένους καλλιτέχνες, κυρίως στο άλμπουμ “Οι άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο”, ​​χάρη στις φιλικές συμβουλές που μου έδωσε η γυναίκα του, την οποία είχα τη μεγάλη τιμή να γνωρίσω. Η ιδέα να ξαναζωντανέψει ένα από τα τραγούδια του, λίγο καιρό μετά την ξαφνική απώλειά του, απέκτησε ακόμη περισσότερο νόημα».

Τον περασμένο Απρίλιο μας παρουσίασες τη δική σου γαλλόφωνη εκδοχή και στη θρυλική «Σερενάτα» της Αρλέτας. Τι σου είπαν οι Γάλλοι φίλοι σου όταν άκουσαν το τραγούδι;

«Πήρα πολύ καλά σχόλια από τη Γαλλία για τη δική μου εκδοχή της “Serenata”. Μου ήταν δυστυχώς αδύνατο να μεταφράσω το “Μανάρι μου τα κανάμε σαλάτα”, αλλά προσπάθησα να κρατήσω το χιούμορ της κατάστασης και την ασάφεια ανάμεσα στη γάτα “Σερενάτα” και τους πρωταγωνιστές.

Όλα αυτά μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω την πρωτότυπη έκδοση της “Serenata”. Έτσι μπόρεσα να κάνω τη φωνή της Αρλέτας να ακουστεί σε ανθρώπους που δεν την είχαν ξανακούσει. Χάρηκα πολύ που με ρώτησαν από πού προήλθε αυτό το τραγούδι και που μπορούσα να μοιραστώ μαζί τους ένα κομμάτι από την Ελλάδα μου.

Αυτά τα φαινόμενα αλληλογραφίας με γοήτευσαν πραγματικά, και αυτό με έκανε να αποφασίσω να ξεκινήσω από την αρχή με το “Ένας Τούρκος στο Παρίσι”».

Τι σε τραβάει στη μουσική κουλτούρα της Ελλάδας τού σήμερα και τι είναι αυτό που δεν αντέχεις;

«Θαυμάζω πολύ το γεγονός ότι η παραδοσιακή ελληνική μουσική και οι χοροί τους παίζονται και χορεύονται ακόμα τόσο πολύ. Είναι ωραίο να πας σε ένα πανηγύρι και να χορέψεις μέχρι το πρωί. Η όψη του χωριού, η παράδοση και το ότι παίζεται με πραγματικές ορχήστρες, είναι υπέροχο! Στη Γαλλία, όταν διοργανώνονται τέτοιου είδους εκδηλώσεις, είναι περισσότερο για γέρους. Εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν ξέρει τους χορούς ή τη μουσική, απλά σε μια σκηνή υπάρχουν επαγγελματίες ντυμένοι με παραδοσιακά ρούχα που χορεύουν κάποιους χορούς, αλλά όχι πολύ, και πηγαίνουν γρήγορα να βρουν το κρεβάτι τους. Μόνο οι Κορσικανοί, οι Βάσκοι και οι Βρετόνοι διατηρούν λίγη από την παραδοσιακή τους μουσική, αλλά λίγα πράγματα γενικά. Είναι κρίμα! Εδώ οι νέοι τρέχουν να πάνε να χορέψουν, και είναι πραγματικά υπέροχο να τους βλέπεις να χορεύουν όλοι μαζί.

Λατρεύω επίσης την καθημερινότητα στην Αθήνα -εκτός εποχής COVID-, η μουσική είναι παντού, τόσο στα μπαρ όσο και σε αίθουσες συναυλιών, ταβέρνες και νυχτερινά κέντρα. Όταν τρως σου τραγουδάνε λαϊκά τραγούδια ή ρεμπέτικα, μετά πας στο μπαρ απέναντι και ακούς μουσική από όλο τον κόσμο, έχεις συναυλίες jazz, rock, techno events, κάτι να απασχολήσει τα βράδια σου μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η μουσική είναι παντού!

Το μόνο που μπορώ να βαρεθώ είναι οι στίχοι κάποιων ελληνικών ποπ τραγουδιών. Πάντα ακριβώς το ίδιο. “Γιατί με άφησες μωρό μου, μάτια μου, απόψε θα πιω να σε ξεχάσω”. Υπάρχουν πραγματικά χίλια τραγούδια που παίρνουν ακριβώς αυτές τις λέξεις... Καταλαβαίνω προφανώς ότι το συναίσθημα της ερωτικής απογοήτευσης είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης, αλλά λυπάμαι που δεν εμπνέει λίγο περισσότερο για να αναπτύξουν τους στίχους...».

Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στη Λιόν και στο Μεταξουργείο;

«Το πρώτο πράγμα που βλέπεις φτάνοντας στην Αθήνα είναι η ομορφιά της Ακρόπολης, δεσπόζει στο κέντρο της πόλης, μέρα και νύχτα είναι μαγευτική. Και τα περίχωρα, ο πεζόδρομος της Αρεοπαγίτου, το πάρκο Φιλοπάππου, το Θησείο, το Μοναστηράκι. Ο καιρός είναι πάντα καλός, υπάρχουν γάτες παντού και ο κόσμος τις λατρεύει. Οι Έλληνες είναι ωραίοι, φιλικοί, φιλόξενοι, σε αγκαλιάζουν αμέσως. Όλα πάνε καλά γενικά, σε σύγκριση με τη Γαλλία υπάρχει πολύ λίγη βία ή κλοπές. Προφανώς πρέπει να είσαι πάντα προσεκτικός, είναι πρωτεύουσα, και υπάρχει πολλή δυστυχία, αλλά πραγματικά, σε σύγκριση με την ατμόσφαιρα στη Γαλλία, είναι πραγματικά γαλήνια στην Αθήνα.

Μετά, βγαίνοντας λίγο από τις τουριστικές περιοχές, μπορείς να δεις την πολύ κακή κατάσταση της πόλης γενικότερα, αν και αυτό τείνει να βελτιωθεί με τον καιρό. Τα πεζοδρόμια είναι όλα σπασμένα, δεν υπάρχει πραγματικά χώρος για περπάτημα, σκέφτεσαι τους καημένους γονείς που πρέπει να κυκλοφορούν με ένα καρότσι ή τους ΑΜΕΑ… Αδύνατον! Όποιο δεντράκι έχει απομείνει είναι ευκαιρία να πετάξουν ένα πλαστικό ποτήρι ή ένα απομεινάρι από σουβλάκι. Συνήθως βλέπω τους Έλληνες που διατηρούν τα σπίτια τους πάντα εξαιρετικά καθαρά, είναι παρανοϊκοί με τη χλωρίνη και τα άσχημα μικρόβια, και που όταν βγουν έξω δεν ανησυχούν πραγματικά για την καθαριότητα. Δεν μιλάω καν για το ότι οι παραλίες είναι όλες ανοιχτά τασάκια… Αλλά και πάλι, όλα τα χρόνια μου στην Ελλάδα, έχω δει πολλές αλλαγές προς το καλύτερο. Νομίζω ότι οι νέες γενιές πλέον προσέχουν περισσότερο».

Η δημιουργία ενός άλμπουμ με δικές σου συνθέσεις είναι στα άμεσα σχέδιά σου; Τι πιστεύεις ότι έχει να δώσει ο Rémi ως μουσικός;

«Στα άμεσα σχέδιά μου, δεν ξέρω. Νομίζω ότι η αξία του ίδιου του άλμπουμ έχει αλλάξει πολύ. Δεν υπάρχει πια πραγματική δισκογραφική παραγωγή, η μουσική ακούγεται συχνά σε playlist. Η μορφή “Single” πρέπει πραγματικά να ληφθεί υπόψη. Σε αυτή την ιδέα νομίζω ότι η Μαρίνα Σάττι δείχνει τον δρόμο, ακούγεται πολύ στο εξωτερικό και έχει μόνο τρία-τέσσερα τραγούδια στο Spotify και στο YouTube!

Έγραψα πάντως πολλά νέα τραγούδια, ειδικά με την αναγκαστική ηρεμία των lockdowns. Νομίζω ότι βρήκα έναν δικό μου ήχο, χτισμένο πάνω σε όλες τις επιρροές που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ανέπτυξα επίσης έναν τρόπο να παράγω αυτά τα κομμάτια μόνος μου, στο home studio μου, και να μη βιάζομαι, λόγω έλλειψης χρημάτων, για να ολοκληρώσω μία δουλειά στο στούντιο. Θα υπάρξει, λοιπόν, κάποια στιγμή μια πιο οργανωμένη κυκλοφορία τραγουδιών, όταν νιώσω ότι έχω ξεπεράσει την έμπνευση που με οδηγεί αυτή τη στιγμή.

Οπότε λέω σύντομα να κυκλοφορήσω και πάλι ένα καινούργιο single. Σκέφτομαι μια από τις συνθέσεις μου στα ελληνικά που μου αρέσει πολύ και που πιστεύω ότι θα είναι η λογική συνέχεια μετά τη “Seranata” και το “C’est la vie”. Αυτή τη φορά ένα τραγούδι εξ ολοκλήρου δικό μου και στα ελληνικά! Αλλά μπορεί να είναι και ένα καλοκαιρινό τραγούδι στα γαλλικά. Θα δούμε, ανάλογα με τη διάθεσή μου τους επόμενους μήνες.

Το σίγουρο είναι ότι θέλω να κάνω πολλά ακόμη νέα τραγούδια».

Φωτογραφίες: Κώστας Γκοροβίτης