Ο Βασίλης Μπαμπούνης στο 2020mag.gr: «Έχουμε σύμμαχο μια κυβέρνηση που μας διδάσκει πως έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο»
Ο Βασίλης Μπαμπούνης μιλάει στο 2020mag.gr με αφορμή το νέο single και music video του με τίτλο «Μες την κάψα της νύχτας», από το άλμπουμ «Μυστικά Ομορφιάς για το Τέλος του Κόσμου 1» που κυκλοφόρησε ψηφιακά το Νοέμβριο του περασμένου χρόνου.
Ταλαντούχος, αυτοσχέδιος καλλιτέχνης και πρωτογενής δημιουργός, η γνωριμία με τον μουσικό κόσμο του Βασίλη Μπαμπούνη ήταν κυριολεκτικά μια ευχάριστη έκπληξη.
Ο νέος του δίσκος, που φέρει τον τίτλο «Μυστικά Ομορφιάς Για Το Τέλος Του Κόσμου 1» κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο που μας πέρασε από την Final Touch και περιέχει 12 τραγούδια που αποκαλύπτουν το πόσο πολυσχιδής χαρακτήρας είναι.
Με έναν ήχο ευθύ και αποφασισμένο. Τραγούδια που υπερασπίζεται. Τραγούδια που αν δεν τα είχα ακούσει, θα είχα αποστερηθεί την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι πράγματι μια ευτυχισμένη, μια ικανότατη μουσικά χώρα. Φτάνει να πάρεις λίγο τα μάτια σου απ’ αυτό που μανιωδώς εισάγεται και μας αποπροσανατολίζει και να σκάψεις λίγο με τα νύχια μες στο χώμα. Κι αυτό είναι που τον πηγαινοφέρνει και τον καθιστά μια πρόταση ελκυστική κι αξιοπρόσεκτη για πολλούς λόγους. Κρατήστε, λοιπόν, τον αριθμό 1 από τον τίτλο, γιατί μάλλον έπεται και συνέχεια.
Ο Βασίλης Μπαμπούνης γράφει μουσική, στίχους, κάνει ενορχηστρώσεις, μίξεις, ασχολείται με την μουσική παραγωγή. Παίζει ένα σωρό όργανα.
Τα κάνει όλα και συμφέρει, δηλαδή, χωρίς παρ’ όλα αυτά να κινδυνεύει από εκείνη την αντίληψη σύμφωνα με την οποία «όσο απλώνεται κανείς, ρηχαίνει». Μπορεί πολύ άνετα να απλωθεί σε όσα επίπεδα θελήσει και να καταβροχθίσει τα πάντα χωρίς να χρειαστεί να αποδείξει το οτιδήποτε. Η μουσική του διακρίνεται από βάθος και χρώμα, χωρίς τον περιττή συναισθηματολογία. Και μετά τον δίσκο «Εγώκερως», αυτή η πιο προσωπική του κυκλοφορία συστήνεται στον ακροατή με έναν θόρυβο όλο γλύκα και χάρη, με στίχους που σκαλίζουν το μέσα και το έξω, με ενορχηστρώσεις που δουλεύτηκαν αμέτρητες φορές.
Δεν ξέρω αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω ανερχόμενο, μπορώ στα σίγουρα να δηλώσω πως ο Βασίλης Μπαμπούνης είναι εδώ και καιρό ανάμεσά μας και αξίζει την προσοχή μας. Μια άκρως δυναμική παρουσία, στους ρυθμούς του electro-rock και του rock. Γιατί ναι, υπάρχει rock μουσική στην Ελλάδα. Υπάρχει και rock κοινό.
Έχω πολλή συσσωρευμένη οργή που ψάχνει διέξοδο. Προσπαθώ, όμως, να μη δείχνω με το δάχτυλο. Δεν μου αρέσει ποτέ το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο
Η συζήτηση που κάναμε στο 2020mag.gr είχε στόχο να ξεκλειδώσει κάτι από την ενέργειά της προσωπικότητάς του, που από τη μία φέρνει στο old-school κι από την άλλη κοιτάει στο μέλλον, αλλά παράλληλα να αποκαλύψει και τη στάση ενός καλλιτέχνη στο σήμερα. Πράγμα που νομίζω πως πέτυχε. Κι εγώ τον ευχαριστώ και του εύχομαι να κατέβει μια μέρα απ’ τη μηχανή του με τα σιρίτια του star κεντημένα στους ώμους του.
Τα τραγούδια του δίσκου αυτού γράφτηκαν όπως αναφέρεις σε διάρκεια τεσσάρων χρόνων. Εκτός από τις αναφορές σου σε προσωπικά ζητήματα, υπήρξαν άραγε συγκεκριμένα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που ενέπνευσαν τη δημιουργία κάποιων τραγουδιών;
Αναπόφευκτα ό,τι συμβαίνει γύρω μου επηρεάζει τη δουλειά μου, είτε φαίνεται είτε όχι. Άλλωστε έχω πολλή συσσωρευμένη οργή που ψάχνει διέξοδο. Προσπαθώ, όμως, να μη δείχνω με το δάχτυλο. Δεν μου αρέσει ποτέ το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γι' αυτό συχνά χρησιμοποιώ χιούμορ, ειρωνεία και κυνισμό για να επικοινωνήσω το μήνυμα. Το “Trash” είναι ένα παράδειγμα.
Ο δεύτερος κύκλος τραγουδιών θα περιλαμβάνει παρόμοιους ήχους;
Όχι απαραίτητα, θα έχει ό,τι ήχο ζητάνε τα τραγούδια που θα γράψω. Έχω βέβαια ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τραγούδια που δεν χώρεσαν σε αυτή την κυκλοφορία και δεν θα ήθελα να επέμβω στο ηχόχρωμά τους.
Γράφεις στίχους, μουσική, κάνεις ενορχηστρώσεις, κάνεις μίξεις, παραγωγή. Πώς το εξηγείς αυτό; Είναι μια εσωτερική επιθυμία προκειμένου να ασκείς έλεγχο στη δουλειά σου, να εποπτεύεις όλες τις διαδικασίες και να άρχεις ο ίδιος πάνω στην τέχνη σου;
Είναι μια εσωτερική ανάγκη θα έλεγα, που δεν μου αφήνει άλλη επιλογή. Έτσι είναι σχεδιασμένος ο εγκέφαλός μου, είμαι γεννημένος renaissance man. Έχω από την αρχή μια συγκεκριμένη εικόνα για το πώς θέλω να είναι το τελικό αποτέλεσμα, ή έστω για το πώς δεν θέλω να είναι. Αλλά πέρα από αυτό, η τέχνη είναι το μόνο μέρος που μπορώ να έχω κάποιου είδους έλεγχο, σε όλα τ’ άλλα η ζωή είναι εκτός ελέγχου.
Ευτυχώς έχουμε σύμμαχο μια κυβέρνηση που κάνει τα πάντα για να μας διδάξει ότι στην πραγματικότητα, έχουμε ΜΟΝΟ ο ένας τον άλλο
Στο τραγούδι σου «Όμορφη πόλη» ακούει κανείς τα εξής: «Αυτή η πόλη που η αγχόνη της σε αγχώνει. Αυτή η πόλη το αίμα σου παγώνει. Αυτή η πόλη σε πατάει και σε λιώνει. Μα αυτή η πόλη είναι μια όμορφη πόλη».
Αναρωτιόμουν κατά πόσο ένας καλλιτέχνης νιώθει πνιγμένος μες σ’ αυτή την πόλη και κατ’ επέκταση μες στην ελληνική πραγματικότητα, ιδίως μετά τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, ίσως και ημερών. Υπάρχει κάτι που θεωρείς πραγματικά άθλιο κι αβάσταχτο και θα ήθελες η Αθήνα (ή ο Έλληνας, πες το όπως θέλεις) να το αποβάλει, στοιχεία που αν δεν υπήρχαν δεν θα έλειπαν από κανέναν;
Κοίτα, έχω μια σχέση αγάπης - μίσους για την Αθήνα, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, από μικρός όταν κυκλοφορούσα μέσα στα κακαίσθητα σπλάχνα της ένιωθα πως ήταν σαν νεοκλασικό που θα το κατασπαράξουν οι γύρω πολυκατοικίες του '60 και του '70, αυτά τα τερατουργήματα. Δεν υπάρχουν πάρκα, δεν υπάρχουν ποτάμια, μόνο θόρυβος για το μάτι. Οπότε για μένα είναι μαρτύριο η θέα της, μόνο τη νύχτα είναι ελαφρώς πιο υποφερτή. Και είναι βέβαια ο καθρέφτης μας, η προχειρότητα, η διαφθορά και ο σταρχιδισμός μας την έκανε έτσι και πια μας εκδικείται δηλητηριάζοντας μας όλους με την ασχήμια της. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει (εκτός του να ισοπεδωθεί και να χτιστεί απ’ την αρχή) πάντως η λύση δεν θα βρεθεί κάτω από τη σκιά μιας ουασινγκτόνιας, όσο μεγάλος και να γίνει ο "περίπατος"...
Να υποθέσω πως αυτή η «όμορφη πόλη», όπως την περιγράφεις, είναι η πόλη στην οποία ονειρεύτηκες να ζεις;
Είναι καθαρά ειρωνικός ο τίτλος, κυρίως επειδή συγκρίνεται αναπόφευκτα με την «Όμορφη Πόλη» του Θεοδωράκη, που περιγράφει μια χαμένη Αθήνα που δεν θα ξαναέχουμε ποτέ. Όσο για την πόλη που ονειρεύομαι να ζω βρίσκεται κάπου στην Ιταλία, δηλαδή στην Ελλάδα που πέρασε αναγέννηση...
Πιστεύεις ότι στις εποχές που ζούμε έχουμε ο ένας τον άλλον, ή έχουμε μόνο τον εαυτό μας;
Προς το παρόν δεν έχουμε καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να μπορεί να στηριχθεί ο καθένας μας στον συνάνθρωπο του, είμαστε ακόμα κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας. Όμως τα πράγματα αλλάζουν, οι συνθήκες ωριμάζουν και αρχίζουμε να μαθαίνουμε σιγά σιγά... Ευτυχώς σ’ αυτό το σκοπό έχουμε σύμμαχο μια κυβέρνηση που κάνει τα πάντα για να μας διδάξει ότι στην πραγματικότητα, έχουμε ΜΟΝΟ ο ένας τον άλλο.
Αν έρθει η επιτυχία με τους δικούς μου όρους, θα την υποδεχτώ με ανοιχτές αγκάλες, αλλιώς ας πάει σ' εκείνους που η ματαιοδοξία τους το έχει περισσότερο ανάγκη
Το συντηρητισμό στον οποίο δείχνουν να στρέφονται οι κοινωνίες παντού γύρω μας, πώς τον βλέπει ένας καλλιτέχνης όπως εσύ; Νιώθεις πίεση, σε τρομάζει;
Ο συντηρητισμός είναι απλώς ένα από τα συμπτώματα, η πραγματική ασθένεια είναι η βαθιά έλλειψη παιδείας, μαζί με την πνευματική μας απομόνωση και η κατακερματισμένη παράδοση μας. Αυτό που με τρομάζει στ’ αλήθεια είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε ένας βαθιά φαντασιόπληκτος λαός που είναι αποκομμένος από την πραγματικότητα, είμαστε επικίνδυνα ανώριμοι. Δεν ανήκουμε ακόμα στη Δύση, αμφιβάλλω εάν θα συμβεί ποτέ αυτό.
Από την πορεία σου ως τώρα καταλαβαίνω πως ίσως σε διακρίνει περισσότερο η απόλαυση της έκφρασης, παρά ο ζήλος του να κάνεις μια επιτυχία. Είναι έτσι; Θα ήθελες να κάνεις μια επιτυχία και να γίνει viral; Ας πούμε, προσωπικά το τραγούδι σου «Λεπτή κόκκινη γραμμή» θέλω να το πάρω και να το κάνω επιτυχία, να το ακούσουν όλοι. Το λάτρεψα.
Χαίρομαι πολύ που το ακούω αυτό, είναι από τα αγαπημένα μου του δίσκου! Από την άλλη ο όρος "επιτυχία" με προβληματίζει πολύ, ο όρος viral δε, ακόμα περισσότερο. Δε μ´ ενδιαφέρει να κάνω κάτι εφήμερο και επιφανειακό μόνο και μόνο για να με μάθει ο κόσμος και μετά να με ξεχάσει, είχα αρκετές τέτοιες ευκαιρίες ως τώρα και τις κλώτσησα όλες. Στόχος μου είναι να γράψω κάτι διαχρονικό και μέχρι τότε να περνάω προσπαθώντας. Αν έρθει η επιτυχία με τους δικούς μου όρους, θα την υποδεχτώ με ανοιχτές αγκάλες, αλλιώς ας πάει σ' εκείνους που η ματαιοδοξία τους το έχει περισσότερο ανάγκη.
Θέλω να πάω τώρα σε ένα άλλο τραγούδι, στο «Μέρες Φωτεινές», το οποίο έχεις γράψει για τον πατέρα σου, Αντώνη, που έφυγε από τη ζωή πριν από κάποια χρόνια. Θα ήθελα (αν φυσικά το θέλεις) να μου μιλήσεις για τη σχέση σας και για το πώς επηρέασε τα τραγούδια αυτά.
Είχαμε εξαιρετική σχέση, αλλά ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρος εάν έγραψα αυτό το τραγούδι για τον πατέρα μου ή για εμένα με αφορμή τον πατέρα μου. Οι στίχοι είναι γεμάτοι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία, και αυτή η νοσταλγία ήταν κυρίως το έναυσμα για το «Μέρες Φωτεινές». Ήταν δύσκολη και επίπονη η γραφή του αλλά λυτρωτική, απ' τις εντονότερες εμπειρίες που είχα ποτέ. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό το τραγούδι, και θα ήταν και εκείνος αν το άκουγε.
Πιστεύεις ότι οι απώλειες γενικότερα είναι κι αυτές μέρος εκείνου του προτσές που μας ολοκληρώνει; Είναι κάτι στο οποίο πρέπει να αφηνόμαστε, στο πλαίσιο αν θέλεις ενός αυτοτραυματισμού; Σαν αυτό που λες στο τραγούδι σου «πέσε ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να μάθεις να πέφτεις σωστά»;
Αναμφισβήτητα, η απώλεια είναι βασικό συστατικό του βίου. Ό,τι έχουμε θα το χάσουμε για να έρθει κάτι άλλο στη θέση του. Κάθε απώλεια αφήνει ένα κενό που με τα χρόνια μαθαίνεις πώς να το γεμίσεις, φτάνει να σου έχουν μείνει βασικές δυνάμεις για να μπορείς. Άλλες απώλειες είναι τεράστιες και σε γονατίζουν, αλλά ξέρεις ότι θα σηκωθείς ξανά, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές. Κι αν μάθεις να πέφτεις και δε σε νοιάζει πια, τότε είναι που σταματάς να πέφτεις!
Λόγω του πατέρα μου μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και σίγουρα αυτό φαίνεται σε αρκετά τραγούδια
Ασπάζεσαι αυτό που είχε πει ο λατρεμένος σου, ο David Bowie, ότι ο καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος δυσλειτουργικός; Ή είναι ένας άνθρωπος που απλά τον τρώει κάτι;
Ασφαλώς, από την άλλη όμως όλοι είμαστε δυσλειτουργικοί, έτσι δεν είναι; Είναι δυνατόν να είναι κανείς υγιέστατος σε μια τόσο άρρωστη συνθήκη; Και όλους μας τρώει κάτι, ο καλλιτέχνης απλά δεν έχει την επιλογή να μην το εκφράσει μέσα από το έργο του, αυτό είναι όλο.
Ποιος δίσκος ήταν πιο επιδραστικός για τον Βασίλη Μπαμπούνη: το "Pretty Hate Machine" των Nine Inch Nails ή το “Violator” των Depeche Mode;
Ουάου, έπεσες μέσα στις μπάντες αλλά όχι στους δίσκους... Μπορώ να σου πω ότι η ζωή μου άλλαξε δυο φορές, όταν είδα τα βίντεο του “Perfect Drug” και του “Closer” των NIN και όταν είδα το devotional live των Depeche Mode. Ήταν τρομερές εμπειρίες που με επηρέασαν όσο τίποτε άλλο.
Από αυτό που έχω παρακολουθήσει, θα έλεγα ότι το στιλ σου είναι ιδιαίτερο. Λίγο επαναστατικό, λίγο ροκ, κάπως μετα-πανκ, με κάτι από μιούζικαλ ταυτόχρονα. Πολύ νεύρο, δηλαδή. Πώς το ανέπτυξες αυτό; Έπαιξαν ρόλο οι αναφορές σου;
Τι να σου πω, πάντα ήθελα να γράψω κάτι πιο ήρεμο και μινιμαλιστικό αλλά αυτό το νεύρο που λες έρχεται και μου τα σαρώνει όλα! Λόγω του πατέρα μου μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και σίγουρα αυτό φαίνεται σε αρκετά τραγούδια. Γενικά δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα τι θέλω ή τι πρέπει να γράψω, το μόνο που μ' ενδιαφέρει είναι τη στιγμή που καταγράφω μια ιδέα να λειτουργώ με το ασυνείδητο, να μην μου θέτω όρια. Είναι ζόρικη διαδικασία, αλλά άκρως συναρπαστική. Όσο για το επαναστατικό που λες, δε με βρίσκω αρκετά επαναστατικό, αλλά δεν προσπαθώ να είμαι. Εν τέλη, προσπαθώ να μην προσπαθώ!
Νομίζω, τέλος, πως τα τραγούδια σου πρέπει να πάρουν κι άλλο τον αέρα τους. Ετοιμάζεις άραγε κάποιο live, ώστε να σε απολαύσουμε κι επί σκηνής;
Σίγουρα χρειάζονται τον αέρα τους, έπηξαν μες το στούντιο! Πέμπτη, 3 Μαρτίου θα με βρείτε στο Faust με την καινούργια μου μπάντα που θα παρουσιάσουμε τα «Μυστικά Ομορφιάς Για Το Τέλος Του Κόσμου» και άλλα πολλά!
