Αυτοί που μας κυβερνάνε είναι όλοι πλασιέδες ενός συστήματος

Λυπάμαι κάποιους δημοσιογράφους που εκτιμούσα μέσα στην τηλεόραση, λένε ό,τι τους πουν τα αφεντικά τους

Το facebook και όλα τα social media είναι ελεγχόμενα, όταν αναφέρεις κάποια “απαγορευμένη” λέξη ή προσβάλλεις κάτι από τα διατεταγμένα, λειτουργεί ο “κόφτης”

Καθώς προετοιμαζόμουν με μεγάλη λαχτάρα για τη συνέντευξη αυτή, την πρώτη του κορυφαίου ερμηνευτή και τραγουδοποιού Παντελή Θαλασσινού στο 2020mag.gr, το προαίσθημά μου ότι όσα σχεδίαζα θα ανατρέπονταν από τη στιγμή και μετά που θα είχα τη φωνή του στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, επαληθεύτηκε πλήρως.

Το πρώτο «χτύπημα» ήταν συναισθηματικό. Είναι η φωνή ενός ανθρώπου που έχει τραγουδήσει στίχους και μελωδίες που έγραψαν τόσο βαθιά μέσα μας, που η φωνή του είναι και δική μας. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να γλιτώσεις από τη συγκίνηση αυτή, μα ούτε και θέλεις.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω ήταν να πετάξω τα χαρτιά μου και να βουτήξω στα κρυστάλλινα νερά μίας πραγματικά ελεύθερης συζήτησης με έναν καλλιτέχνη που δεν έχει τίποτα να κρύψει ή να φοβηθεί.

Έτσι συμβαίνει με τους κρυστάλλινους. Με όσους ο κόσμος αγάπησε τόσο βαθιά ακριβώς επειδή ήταν αληθινοί.

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν «Τα ξένα», ένα εξαιρετικό τραγούδι-προάγγελος της δισκογραφικής δουλειάς που ετοιμάζετε με τον Κώστα Φασουλά και τον Γιώργο Καζαντζή. Τι δίσκος θα είναι αυτός;

«Είναι ένας πολύ ωραίος δίσκος συνολικά. Με τον Κώστα έχουμε κάνει τραγούδια μαζί και στο παρελθόν και τον εκτιμώ πολύ. Αυτή τη φορά, όλη η σκέψη ήταν να κάνουμε μία δουλειά οι τρεις μας. Ξεκίνησε με τους στίχους του Φασουλά, ο Καζαντζής τους μελοποιούσε, και ένα ένα μου τα έστελναν. Υπάρχουν τρία-τέσσερα τραγούδια στο υλικό που τα θεωρώ αριστουργήματα. Όπως τα “Ξένα”, που είχα τη χαρά να τραγουδήσω μαζί με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Θα βγάλουμε και ένα δεύτερο τραγούδι τώρα, με τίτλο “Οι δείκτες”, που λέει: “Ζωή μου ανάποδη χελώνα, πού ‘ναι η ψυχή και πού το σώμα”».

Είναι σημαντικό να μιλάτε εσείς για αριστουργήματα, που έχετε γράψει τόσα τραγούδια που έχουν μείνει…

«Κοίταξε, όποτε μου λένε να τραγουδήσω, και ειδικά άνθρωποι που εκτιμώ, πώς να σου το πω, κολακεύομαι. Όχι όταν μου λένε “μπράβο, είσαι τραγουδισταράς” και τα λοιπά. Τότε τους λέω “εντάξει ρε παιδιά, τραγούδια τραγουδάμε”».

Είπατε εύκολα το «ναι» για το συγκεκριμένο υλικό;

«Όταν μου το πρότειναν, τους είπα αρχικά ότι δεν γίνεται, γιατί έχω πολλά τραγούδια να κάνω και αν δεν τα κάνω θα μείνουν στο συρτάρι. Μου απάντησαν ότι “θέλουμε να το κάνουμε μαζί, γιατί πρέπει να τα πεις εσύ αυτά τα τραγούδια”. Και τους λέω “καλοσύνη σας”. Τα άκουγα δύο δύο, τρία τρία καθώς φτιαχνόντουσαν και ξετρελάθηκα».

Ο Γιώργος Καζαντζής είναι από τους αγαπημένους σας συνθέτες;

«Μου αρέσει πάρα πολύ ο Καζαντζής και ειδικά τα πολύ εσωτερικά του τραγούδια. Το “Μυστικό”, για παράδειγμα, που το έχει πει και η Λιζέτα Καλημέρη και η Φωτεινή Βελεσιώτου, ή το “Κατάρτι κι ατμός”, που το έχει πει ο Βασίλης Λέκκας».

Οι ηχογραφήσεις πού έγιναν;

«Στη Θεσσαλονίκη και τις κάναμε ensemble, δηλαδή οι μουσικοί έπαιξαν όλοι μαζί, με εξαίρεση κάποια όργανα που γράφτηκαν μετά, για τεχνικούς λόγους. Όπως το ακορντεόν, για να μην “μπλεχτεί” με τα υπόλοιπα όργανα, και κάποια μπουζούκια, που τα έπαιξε μετά ο Πάππος γιατί ήταν λίγο “περίεργα”. Σε ένα-δύο τραγούδια, μη φανταστείς. Όλα τα άλλα γράφτηκαν μαζί».

Ο Καζαντζής δίνει πάντα μεγάλη προσοχή και στην ενορχήστρωση, έτσι έγινε και τώρα;

«Βέβαια, αυτό είναι χαρακτηριστικό του. Κάνει ένα τραγούδι και καταλαβαίνεις ότι είναι Καζαντζής, και αυτό οφείλεται και στην ενορχήστρωση».

Η αγάπη του κόσμου για εσάς είναι δεδομένη. Πώς νιώθετε με την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου αυτή την εποχή;

«Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες, όμως είναι δύσκολα τα πράγματα γιατί υπάρχουν δισεκατομμύρια νέες πληροφορίες που βγαίνουν. Δηλαδή για να μάθει ο κόσμος ένα νέο τραγούδι πρέπει να το προωθήσεις οργανωμένα και όχι απλά μόνος σου. Διαφορετικά, ο άλλος δεν θα μπορέσει να το βρει. Είναι δύσκολα τα πράγματα, όχι μόνο για εμάς φυσικά, αλλά και για πολλούς φίλους που δεν έχουν τα χρήματα για να προωθήσουν τα τραγούδια τους ή για ανθρώπους που ξεκινούν τώρα και θέλουν να μπουν στα πράγματα και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Και δεν έχουν ίσως και την ιδεολογία της αγοράς τη σημερινή».

Ακούτε ενδιαφέροντα πράγματα μουσικά γύρω μας;

«Υπάρχουν πολλά νέα τραγούδια. Όλοι έχουν γράψει πράγματα. Η πανδημία, με την καραντίνα, ανάγκασε πολλούς να γράψουν, γιατί όταν είσαι κλεισμένος στο σπίτι κάτι πρέπει να κάνεις. Θα καθίσεις, θα μελετήσεις, θα γράψεις ένα τραγούδι. Όλοι έγραψαν κάτι, αλλά τα φτερά των πιο πολλών είναι σαν κομμένα. Σαν να μην τα βγάζουν πολύ προς τα έξω, βλέπεις ότι ακόμα και το live φειδωλά βγαίνει πάλι, με λίγο κόσμο, με καθήμενους. Τα βήματα όλων είναι δειλά προς το παρόν, αν και υπάρχουν καλά μηνύματα για το καλοκαίρι, για τις συναυλίες».

Εσείς πάντα περιοδεύετε το καλοκαίρι...

«Εκτός από τα τελευταία δύο χρόνια, που έκανα ελάχιστα πράγματα. Πέρυσι δεν έκανα σχεδόν τίποτα, η τελευταία μου συναυλία ήταν με τη Φωτεινή Βελεσιώτου στο Θέατρο Βράχων. Και μετά, από την επόμενη μέρα, άρχισε αυτό που λέγαμε σαν αστείο, “παιδιά, πάμε σήμερα να παίξουμε που δεν κολλάει γιατί από αύριο κολλάει”. Τρομερή κατάσταση, δεν ξέρεις πώς να τη χειριστείς».

Όταν σε φορολογούν τεκμαρτά ως μουσικό και σου λένε “είσαι κλέφτης”, πρέπει να αποδεικνύεις κάθε μέρα ότι είσαι αθώος

Παρακολουθώ τις αναρτήσεις σας στα social media και δεν μασάτε τα λόγια σας.

«Προσπαθώ, διότι δεν είμαι σύμφωνος με όλο αυτό που γίνεται γενικώς. Με την έλλειψη αγάπης που υπάρχει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και δεν τον νοιάζει αν ο διπλανός του δεν έχει να φάει ή δεν έχει να στείλει φροντιστήριο τα παιδιά του. Άλλοι βγαίνουν και θέλουν να επιδείξουν την “ακμή” τους και άλλοι είναι σε μεγάλη παρακμή και δεν μπορούν να κουνήσουν το δάχτυλό τους». 

Σας προβλημάτισε η δυσκολία επιβίωσης πολλών συναδέλφων σας μέσα στην πανδημία;

«Φυσικά. Σκέψου ότι ένας άνθρωπος που δεν έκοβε χαρτιά δεν έπαιρνε καν τα 500 ευρώ της αποζημίωσης! Όπως οι πλανόδιοι μουσικοί, αυτοί που έπαιζαν στα πανηγύρια, άνθρωποι που ζούσαν από τη δουλειά αυτή. Υπάρχουν πολλοί που εδώ και δύο χρόνια δεν έχουν πάρει ούτε ένα μεροκάματο. Τώρα στα γεράματα να πάνε να μάθουν μια άλλη τέχνη, τι να κάνουν; Οι μόνοι που έζησαν καλά ήταν οι φαρμακοποιοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι, αυτοί που ο μισθός τους έτρεχε κανονικά. Και υπήρχαν και άλλοι που είχαν μεν σταθερή δουλειά, αλλά τους έβγαλαν σε αναστολή».

Μπορούσε να επιβιώσει ένας μουσικός μέσα σε αυτές τις συνθήκες;

«Οι πιο πολλοί μουσικοί σήμερα έχουν καταθέσει τα χαρτιά τους. Οι φόροι και τα έξοδα που πλήρωναν, ήταν περισσότερα από αυτά που έβγαζαν. Όταν σε φορολογούν τεκμαρτά ως μουσικό και σου λένε “είσαι κλέφτης”, πρέπει να αποδεικνύεις κάθε μέρα ότι είσαι αθώος. Σε θεωρούν κλέφτη και πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι. Στο εξωτερικό, στα πιο πολλά κράτη σε θεωρούν αθώο μέχρι να σε πιάσουν ότι κλέβεις. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ένας μουσικός μπορεί να δηλώσει σε μία κόλλα αναφοράς ότι εργάστηκε για μία live εμφάνιση και η αμοιβή του περνάει κανονικά στην εφορία. Εδώ για να δουλέψεις πρέπει να έχεις χαρτιά, ακόμα και αν μιλάμε για τη συμμετοχή σου σε μία και μόνο συναυλία. Αυτό το σύστημα πρέπει να απλοποιηθεί».

Πιστεύετε πως η μουσική σήμερα -και γενικότερα η τέχνη- αλληλεπιδρά λιγότερο με τους ανθρώπους σε σύγκριση με άλλες εποχές;

«Εξακολουθεί να υπάρχει δημιουργία, αλλά οι δέκτες είναι λιγότεροι. Γαλουχούνται από τις τηλεοράσεις, που θέλουν να μας κάνουν όλους από μέτριους έως κακούς, να μας φέρουν στα πρότυπα που εκείνοι θέλουν. Προωθούν πράγματα που τα ακούς ή τα βλέπεις και ντρέπεσαι, όχι μόνο σε σχέση με τη μουσική. Μοντέλα ανθρώπων, που ντρέπεσαι κι εσύ ο ίδιος που τα βλέπεις στην τηλεόραση».

Αυτοί ορίζουν ουσιαστικά και τη μουσική που ακούνε τα νέα παιδιά;

«Αυτό είναι το γούστο τους, αυτή είναι η αισθητική τους. Και προσπαθούν να την περάσουν σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στους γονείς που κάνουν σήμερα παιδιά και τα μεγαλώνουν για να τους κάνουν πολίτες. Αυτά τα μοντέλα θέλουν να επιβάλουν. Πρέπει ο καθένας από μόνος του να ψάξει να βρει αυτό που του ταιριάζει, το βιβλίο που του ταιριάζει, τη μουσική που του ταιριάζει. Είναι όμως δύσκολο, μπαίνεις στο ίντερνετ να βρεις κάτι και ξεχνάς γιατί μπήκες».

Πιστεύετε στο ταλέντο των νέων μουσικών και τραγουδιστών;

«Έχει μεγάλα ταλέντα εκεί έξω, ακούς σπουδαία πράγματα. Και δυστυχώς προωθούν αυτούς που πουλάνε περισσότερο σαν “μούρες”. Έχω ακούσει πάρα πολλούς νέους ανθρώπους που είναι καταπληκτικοί, ποιους να σου πρωτοπώ; Ο Μπάκουλης, η Ανατολή Μαργιόλα, η Ασπασία Στρατηγού, απίθανες περιπτώσεις. Που ακούς και λες “Παναγίτσα μου”. Και λες, γιατί ρε παιδί μου όλο τα ίδια και τα ίδια; Γιατί θέλουν να “πουλήσουν” αυτούς που είναι πάνω στα μοντέλα τα δικά τους».

Η κατάρρευση της παραδοσιακής δισκογραφίας πώς επέδρασε στην ανάδειξη νέων ταλέντων και τραγουδιών;

«Παλιότερα υπήρχαν λιγότερα Μέσα και τα εμπιστευόμασταν. Σήμερα το χρήμα διατάζει ποιος θα βγει παραέξω. Και ο πλουτισμός στη συνείδηση του ανθρώπου δεν έχει όρια. Δεν έχει ένα πλαφόν, να πεις “φτάνει ρε φίλε, μέχρι εκεί, καλά είσαι. Ζεις άνετα”. Ο άκρατος πλουτισμός θα έπρεπε να διώκεται, να είναι ποινικό αδίκημα. Θα έπρεπε να υπάρχει έστω ένα πλαφόν. Όχι κάποιοι να μαζεύουν όλο το χρήμα του κόσμου και οι υπόλοιποι να υποφέρουν».

Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα ή χειρότερα στο μέλλον;

«Θέλω να πιστεύω ότι είναι η κορύφωση αυτή κι ότι τα πράγματα θα φτάξουν, γιατί αλλιώς να πάμε να πνιγούμε. Και σου το λέω εγώ που ήμουν τυχερός, γιατί προέρχομαι από την αναλογική εποχή και υποτίθεται ότι το όνομά μου έχει μείνει. Αλλά για σκέψου όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξεκινούν τώρα, να έχουν ένα τεράστιο ταλέντο και μην μπορούν να φτάσουν πουθενά. Να πρέπει να πηγαίνουν στα τηλεοπτικά, όπου τον επόμενο χρόνο θα ανακυκλωθούν από άλλους. Κάτι σαν τις playmate του κάθε μήνα».  

Όλα είναι δικά τους. Οι κοριοί, οι κάμερες, οι ρουφιάνοι, οι αστυνομίες. Τίποτα δεν είναι με τον κόσμο

Ζυμώσεις γίνονται μέσα στην κοινωνία σήμερα;

«Παλιά ο κόσμος ενημερωνόταν από αφίσες, από συλλόγους, από μαζώξεις. Σήμερα απαγορεύονται οι μαζώξεις. Στην πιο βρόμικη πόλη του κόσμου απαγορεύεται η αφισοκόλληση! Δεν είναι τρομερό αυτό; Δεν γίνεται διακίνηση ιδεών, στην ουσία. Το facebook και όλα τα social media είναι ελεγχόμενα, όταν αναφέρεις κάποια “απαγορευμένη” λέξη ή προσβάλλεις κάτι από τα διατεταγμένα λειτουργεί ο “κόφτης”. Αν ανεβάσεις μια δημοσίευση από ένα site που δεν συμφωνεί με τα διατεταγμένα, θα δεις ότι δεν έχει αντιδράσεις ο κόσμος. Το μπλοκάρουν, κάτι γίνεται. Όλα είναι δικά τους. Οι κοριοί, οι κάμερες, οι ρουφιάνοι, οι αστυνομίες. Τίποτα δεν είναι με τον κόσμο. Σε μία άλλη κοινωνία, όλα αυτά έπρεπε να είναι με τον κόσμο. Παλιά είχα πει μια φράση, και άλλοι με χειροκροτούσαν κι άλλοι με έβριζαν, ότι “πρέπει να βρούμε μία γωνιά χωρίς κάμερες, να κλάψουμε την ιδιωτική μας ζωή”».

Με ποιον τρόπο ενημερώνεστε;

«Στην τηλεόραση βλέπω μόνο ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να δω ειδήσεις. Είναι σαν να σου λένε: “Φίλε, θα λες αυτά που θέλω εγώ, θα γίνονται αυτά που θέλω εγώ, θα προβάλλω αυτά που θέλω εγώ”. Δεν αφήνουν τους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους, και πάλι τα κεφάλαια είναι αυτά που τους υπαγορεύουν τι θα λένε. Δεν θεωρώ βέβαια ότι όλοι οι δημοσιογράφοι έχουν διαβληθεί. Υπάρχουν κάποια sites που μπαίνω και διαβάζω, προσπαθώ να διασταυρώνω τις ειδήσεις από διάφορες πηγές. Δεν είναι εύκολο αυτό, γιατί ακόμα και τα Ellinika Hoaxes, που σου λένε αν ισχύει το ένα ή το άλλο, είναι κατευθυνόμενα».

Αυτούς που μας κυβερνάνε πώς τους βλέπετε;

«Είναι όλοι τους πλασιέδες ενός συστήματος. Νιώθω ότι μας κυβερνάνε χωρίς να τους νοιάζει αν θα ξαναβγούν. Και το είδες, ότι βγάλαμε πάλι τους ίδιους. Μετά από όλα αυτά τα μνημόνια».

Πιστεύετε στα κόμματα ή θεωρείτε ότι στην ουσία είμαστε μόνοι μας;

«Τα κόμματα που προσπαθούν να πουν την αλήθεια, δεν έχουν βήμα. Ακόμα κι αν μέσα στη βουλή λένε σωστά πράγματα, ο κόσμος δεν μαθαίνει ποτέ τι είπαν. Και οι ειδήσεις πολλές φορές διαστρεβλώνονται, όπως τότε που είπε η Παπαρήγα ότι “εμείς δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε”. Μα αν κυβερνούσε ο λαός, αναγκαστικά δεν θα κυβερνούσε και η Παπαρήγα, ως η “ομπρέλα” του λαού; Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα; Δεν ξέρω, ειλικρινά τα έχω χαμένα».

Η αλληλεγγύη αποτελεί έναν «οδηγό» για το αύριο;

«Σίγουρα, φτάνει και ο διπλανός μας να είναι ανοιχτός. Υπάρχουν κάποιοι που μέσα στη συνείδησή τους δεν έχουν βρει την τάξη τους. Θεωρούν ότι πάντα θα έχουν λεφτά να περνάνε καλά. Αν όμως μείνεις άνεργος δύο μήνες, όλα έρχονται ανάποδα. Αυτομάτως γίνεσαι “σκουπίδι”, “απόρριμα”. Δεν μπορεί κανείς να σε υποστηρίξει».

Με την πανδημία, αισθάνεστε ότι ευαισθητοποιηθήκαμε λίγο περισσότερο για τον διπλανό μας;

«Δεν ξέρω, γιατί έχουμε φάει και πάρα πολλά ψέματα μέσα στην πανδημία. Φοβάμαι ότι το μόνο μέσο που έχουν οι περισσότεροι εύκαιρο για να πληροφορηθούν είναι η τηλεόραση, η οποία αυτή τη στιγμή είναι Δελτίο Τύπου της κυβέρνησης. Είναι πολύ εύκολο στην τηλεόραση να “φτιάξεις” ειδήσεις. Πιστεύω ότι δεν λέει την αλήθεια. Και πολλές φορές λυπάμαι και κάποιους δημοσιογράφους που εκτιμούσα μέσα στην τηλεόραση, που πιστεύω ότι ορισμένοι εξ αυτών είναι και έξυπνοι άνθρωποι. Αλλά και αυτοί, ό,τι πουν τα αφεντικά τους».

Πότε θα σας απολαύσουμε επί σκηνής;

«Είπα να περιμένω λίγο ακόμα. Δεν θέλω να πάω σε έναν χώρο με 200 εμβολιασμένους, που δεν έχουν κάνει και τεστ. Ακόμα κι αν είναι κανείς εμβολιασμένος, δεν σημαίνει ότι είναι και άτρωτος. Σίγουρα θα βγούμε σε συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους το καλοκαίρι και από φθινόπωρο βλέπουμε».

Ανυπομονείτε να βρεθείτε ξανά μαζί με τον κόσμο;

«Σκέφτομαι να το κάνω, να πάω να παίξω στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, έτσι με δυο-τρεις φίλους, κάποια πρωινά. Το έκανα και στην Πάρο αυτό, σκέφτομαι να το κάνω κι εδώ. Στο εξωτερικό το κάνουν πολλοί καλλιτέχνες, εδώ ντρεπόμαστε λίγο. Και ξέρεις γιατί; Υπήρχε ένας νόμος που το θεωρούσε επαιτεία, που τώρα πια έχει καταργηθεί. Εγώ λέω ο Πολιτισμός να βγει στους δρόμους, εφόσον δεν μπορεί να επικοινωνήσει αλλιώς. Ας βγούμε στους δρόμους να παίξουμε. Αν και πιστεύω ότι σιγά σιγά θα ανοίξουν εντελώς τα πράγματα, είμαι πλέον πιο αισιόδοξος».

 Επικοινωνία: zuma communications