Η ταινία της εβδομάδας - Σελήνη, 66 ερωτήσεις

Η ταινία αυτής της εβδομάδας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.

Η ταινία της εβδομάδας - Σελήνη, 66 ερωτήσεις
ΠΡΟΒΟΛΗ

Σελήνη, 66 ερωτήσεις – Ζακλίν Λέντζου (2020)

Πόση χαρά να διαλέγω για δεύτερη συνεχόμενη βδομάδα μια αξιόλογη ταινία που έχει σκηνοθετήσει μια νέα γυναίκα, μια ταινία που αυτή τη φορά μιλάει τη γλώσσα μας. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ζακλίν Λέντζου, που είχε ξεχωρίσει και εντυπωσιάσει κριτικούς και σινεφίλ με τις μικρού μήκους ταινίες της ξεκινάει αυτή τη βδομάδα το ταξίδι της στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Το κινηματογραφικό σύμπαν της Ζακλίν Λέντζου κατασκευάζεται από μικρές ψηφίδες. Δεν έχει πανοραμίκ αλλά μικρά- μικρά κομματάκια, λεπτομέρειες. Το πλαστικό "χρατς" μιας πάνας. Μια σύσπαση στα χείλη. Τα ζουμιά από το ροδάκινο κυλούν στο πηγούνι. Ένα βλέμμα καρφωμένο κάπου έξω από το πλάνο. Οι επαναλαμβανόμενες θεάσεις της σελήνης σε σουπερ 8 – νέα, τέταρτο, πανσέληνος, σε θέση ρολογιού που μετράει το χρόνο.

Οι λεπτομέρειες συγκροτούν το σύνολο, το συνταίριασμα των ψηφίδων δίνει φωνή στην αφηγήτρια. Την Άρτεμις, γόνο μιας ευκατάστατης οικογένειας που δεν ήταν ποτέ οικογένεια. Αποξενωμένη συναισθηματικά τόσο από τον πατέρα όσο και από την μητέρα της, οι οποίοι έχουν από χρόνια χωρίσει, η Άρτεμις θα αναγκαστεί να φύγει εσπευσμένα από ένα χειμερινό θέρετρο σε κάποιον απροσδιόριστο χώρο – ή χώρα; - για να επιστρέψει στο πατρικό της στην Αθήνα και να αναλάβει τη φροντίδα του πατέρα της, ο οποίος μετά από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο έχει μείνει σχεδόν παράλυτος.

Επιστρέφει λοιπόν στο τεράστιο σπίτι με την πισίνα, τον κήπο την αίθουσα του πινγκ – πονγκ και τους πίνακες επώνυμων καλλιτεχνών που κοσμούν τους τοίχους του απ΄ άκρη σ άκρη και έρχεται αντιμέτωπη με την σιωπή και την ακινησία….και την απουσία επικοινωνίας.

Η Άρτεμις είναι μόνη μαζί με τον πατέρα της, τον μικρό μπαμπά που τώρα τη χρειάζεται. Η μητέρα – πρώην σύντροφος είναι απόλυτα απούσα, η υπόλοιπη οικογένεια παρελαύνει ως περιοδεύων θίασος για να πει τις ασυναρτησίες της, προσπαθώντας υποτίθεται να λύσει το πρόβλημα, και φεύγει αφήνοντας πίσω της το πρόβλημα άλυτο και την Άρτεμις μόνη σε ένα τεράστιο σπίτι με τον μικρό μπαμπά που πρέπει να φροντίζει.

Παλιές φίλες και φίλοι έρχονται και περνούν ανέμελες στιγμές δίπλα στην πισίνα, κολυμπώντας ή παίζοντας παιχνίδια ή μιλώντας για γκόμενους, με τη χαρακτηριστική αλαφράδα και ανοησία της κοινωνικής τους ομάδας. Είναι όμως μια παρένθεση στη ζωή της Άρτεμης που τώρα οδεύει, μέσα από μια επώδυνη σχέση, προς την ενηλικίωση.

Γιατί η Σελήνη 66 ερωτήσεις είναι μια ιδιότυπη ιστορία ενηλικίωσης.

Μιας ενηλικίωσης που πραγματώνεται μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης με τον γονέα, του λυσίματος του γόρδιου δεσμού που δέθηκε στην παιδική ηλικία και δεν λέει να ξεμπερδευτεί.

Μιας ενηλικίωσης που θα μπορούσε να γραφτεί και να παιχτεί με όρους φροϋδικού δράματος.
Μιας ενηλικίωσης που ενέχει μυστικά και αποκαλύψεις.

Κι εδώ η Σελήνη 66 ερωτήσεις φλερτάρει διακριτικά με τον Απόστρατο, τα "ένοχα" μυστικά που έχουν στοιχειώσει τη ζωή των προγόνων μας. Μιας ενηλικίωσης, τέλος, που γίνεται μόνο και μόνο με όρους αγάπης και νοιαξίματος. Γιατί η "μικρή" Άρτεμις μεγαλώνει αγαπώντας να φροντίζει τον μικρό της μπαμπά.

Στο "σινεμά του προσωπικού" της Ζακλίν Λέντζου, σημαντικό ρόλο έχουν οι πρωταγωνιστές της, καθώς η κάμερα της λατρεύει να εστιάσει στα πρόσωπα τους – αλλά και στα χέρια, τα πόδια και να παρακολουθεί χωρίς έλεος και την παραμικρή τους αντίδραση.

Εξαιρετικός ο Γεωργακόπουλος στο ρόλο του πατέρα, την ταινία όμως "κουβαλάει" στις πλάτες της η Σοφία Κόκκαλη.
Δεύτερη συνεργασία της με την Λέντζου, η οποία την προτιμάει και την εμπιστεύεται γιατί "δεν είναι ωραιοπαθής" και είναι δοσμένη στο ρόλο της.

Μια από τις πιο σημαντικές νέες ηθοποιούς, η παρουσία της οποίας γίνεται κάθε χρόνο και περισσότερο αισθητή, η Σοφία Κόκκαλη καταφέρνει σε αυτή την ταινία να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σεναρίου για μια πολύ απαιτητική ερμηνεία. Δουλεύει με όλο της το σώμα, το οποίο φορές – φορές εκτινάσσεται προκαλώντας τη βαρύτητα και την ακινησία του πατέρα, άλλες πάλι συσπάται και μαζεύεται στην εμβρυακή στάση.

Αυτό που εκπλήσσει, ωστόσο, είναι η μαγεία που εκπέμπει η συνεργασία της με την κάμερα της Λέντζου. Η κινηματογραφική κάμερα αγαπάει την Κόκκαλη. Αγαπάει ένα πρόσωπο που δεν διστάζει να απογυμνωθεί μπροστά στο φακό, να αποκαλύψει όλες τις μικρές του αδυναμίες που σαν σύνολο εκπέμπουν μια τρομερή δύναμη. Να μιλήσει, να στήσει ολόκληρες σκηνές μόνο με τη δύναμη του βλέμματος της, θυμίζοντας μου –Θε μου συγχώρα με αλλά θα το πω-  την Μπέτι Ντέηβις. Ναι, η Σοφία Κόκκαλη, has Bette Davis eyes! Και, παρά τη μικρή της ηλικία, είναι ήδη μια μεγάλη ηθοποιός και εδώ το αποδεικνύει περίτρανα.

Σινεμά του προσωπικού, μικρές κινηματογραφικές στιγμές που κολλάνε μεταξύ τους και δημιουργούν ένα σύνολο.

Ένα ντεκόρ, ένα πλαίσιο.

Μια ιστορία που εκτυλίσσεται με σκηνικό μια βίλα κάπου στα βόρεια προάστια(;) με πρωταγωνιστές ανθρώπους που την αποξένωση δεν μπόρεσε να γεφυρώσει (ή μήπως τη δημιούργησε;) το χρήμα με τον περιβάλλοντα χώρο, ενώ τα αντικείμενα να μας υπενθυμίζουν συνέχεια σε ποιον κοινωνικό χώρο κινείται η ταινία… με πολύ εύγλωττο και πειστικό τρόπο, είναι η αλήθεια.

Σε κάθε παζλ με πολλά κομμάτια όμως, υπάρχει ο κίνδυνος να χαθούν δυο τρία και να αφήσουν μερικές τόσο δα τρυπούλες στο τέλος.

Το τσάκισμα του Jeep στη μάντρα μπορεί να έχει μεγάλο συμβολικό βάρος ως εικόνα, μέχρις εκεί όμως. Το πανάκριβο αυτοκίνητο που δεν μπορεί πια κανείς να το χρησιμοποιήσει συνήθως το πουλάμε για αυτοκίνητο, όχι για παλιοσίδερα. Κι απ’ αυτή την υπέροχη βιλίτσα όπου όλα ήταν καθαρά και τακτοποιημένα με ένα μαγικό τρόπο, έψαχνα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας εκείνη την υπηρεσία που βρισκόταν πίσω απ’ όλα αυτά και η σκηνοθέτης μάλλον τη θυσίασε μπροστά στην ανάγκη να δημιουργήσει ένα κέλυφος και μέσα του να αφήσει μόνο τον πατέρα να τα βρει, επιτέλους, μαζί με την κόρη του.

Ας είναι!

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ