Πέρυσι, το θυμάστε όλοι, ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά. Μια χρονιά καραντίνας.

Τα σινεμά, μαζί με όλους τους άλλους χώρους που μας ψυχαγωγούν και μας χαλαρώνουν, είχαν μείνει κλειστά για πολλούς μήνες.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχουμε δει τις υποψήφιες ταινίες στον φυσικό τους χώρο, στις μεγάλες αίθουσες.
Εκεί όπου οι παρέες μαζεύονται το διάλειμμα στο μπαρ του σινεμά και μετά την ταινία πηγαίνουν σε κάποιο παρακείμενο μπαράκι ή εστιατόριο και σχολιάζουν.
Ούτε οι κριτικοί έγραψαν όλοι μαζί, ενορχηστρωμένα, για τις υποψήφιες ταινίες την εβδομάδα που θα έβγαιναν στις αίθουσες.

Αλλά ακόμα και η διαδικασία και η τελετή απονομής της Ακαδημίας ήταν διαφορετική.

Καθώς δεν επρόκειτο να βγουν στις αίθουσες και να εκμεταλλευτούν εισπρακτικά των υπότιτλο «υποψήφιο για Χ Όσκαρ» και αυτού της "Καλύτερης Ταινίας", πολλές μεγάλες παραγωγές περίμεναν υπομονετικά να χαλαρώσουν τα μέτρα κατά της πανδημίας για να κάνουν πρεμιέρα.

Αυτό έδωσε στα μέλη της Ακαδημίας το περιθώριο να συντάξουν μια λίστα με ταινίες υποψήφιες για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, η οποία, σχεδόν στην πλειοψηφία της, απαρτιζόταν από παραγωγές του λεγόμενου ανεξάρτητου, εναλλακτικού ή κινηματογράφου Τέχνης. Μία από αυτές άλλωστε πήρε και το πολύτιμο βραβείο, σε μια πραγματικά σεμνή τελετή όπου παρευρίσκονταν μόνο οι συντελεστές των υποψήφιων ταινιών σε κάθε κατηγορία. 

Θυμάμαι ότι ο λόγος που έγραψα εκείνα τα κείμενα ήταν, στην πραγματικότητα, ότι ήθελα να κοινωνήσω τα συναισθήματα μου για την ταινία Ο Ιούδας και ο Μαύρος Μεσσίας, την οποία είχα δει φυσικά στο σπίτι και είχα συγκλονιστεί. Μια ταινία που ποτέ δεν έφτασε μέχρι τις ελληνικές αίθουσες, που δεν πολυκινήθηκε και δεν πολυακουστηκε σε διεθνές επίπεδον και περιμένει να την ανακαλύψουν οι σινεφίλ του μέλλοντος μας.

Φέτος επιστρέψαμε σε μια σχετική κανονικότητα.

Οι κινηματογράφοι λειτουργούσαν και η ροή των ταινιών ήταν συνεχής. Παρ’όλα αυτά, δέκα μέρες πριν από την τελετή δύο από τις υποψήφιες ταινίες δεν έχουν ακόμα προβληθεί στην Ελλάδα.

Η φετινή διαλογή έφτασε στον αριθμό ρεκόρ των 10 υποψηφιοτήτων μετά από δέκα χρόνια. Το δέκα το καλό!

Τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου επιδέχονται πολλαπλών αναγνώσεων.
Δεν αποτιμούν μόνο την καλλιτεχνική αξία των κινηματογραφικών έργων, αλλά ασκούν κριτική για κοινωνικά θέματα, ξαναγράφουν την ιστορία κατά το δοκούν, δηλώνουν στήριξη ή κατακεραυνώνουν προέδρους, χαράσσουν τη γραμμή της πολιτικής της μεγαλύτερης βιομηχανίας θεάματος.

Ειδικά το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, δείχνει πολλά παραπάνω από το ποια θεώρησαν ως καλλιτεχνικά αρτιότερη δημιουργία τα 9300 περίπου μέλη της επιτροπής.

Εδώ και εβδομάδες οι καλλιτεχνικές στήλες περιοδικών και σάιτ και τα εξειδικευμένα περιοδικά αφιερώνουν εκτενή άρθρα με την παρουσίαση των υποψηφιοτήτων -κυρίως αυτών για την Καλύτερη Ταινία- και αναλύσεις, προγνωστικά, φαβορί, κ.λπ.
Οι περισσότεροι το έχουν ήδη απονείμει, αφήνοντας μικρό περιθώριο για εκπλήξεις.

Έλα όμως που η χρονική - ιστορική συγκυρία είναι περίεργη και το αμερικάνικο γόητρο βαθιά πληγωμένο. Μήπως η κάλπη (της Ακαδημίας) είναι γκαστρωμένη;

Ας παίξουμε εδώ ένα διαφορετικό παιχνίδι. Να υποθέσουμε δηλαδή, τι θα σήμαινε η βράβευση για κάθε μια από τις δέκα ταινίες που διεκδικούν το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας. Έτσι, για να προσπαθήσουμε λίγο να μπούμε στο μυαλό τους.

Να δούμε τι λαγούς θα βγάλουμε.

"Η εξουσία του Σκύλου" της Τζέην Κάμπιον - Η Ακαδημία ψηφίζει γυναίκες

Το απόλυτο Οσκαρικό φαβορί, το οποίο επελαύνει έχοντας σαρώσει στα BAFTA και στις Χρυσές Σφαίρες. Η Κάμπιον διεκδικεί και το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Όντας μέχρι πρότινος η μόνη γυναίκα που είχε βραβευτεί με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, η Κάμπιον μπορεί σε δέκα μέρες να είναι η τρίτη γυναίκα που ταινία της θα κερδίσει το μεγάλο Όσκαρ,  ένα χρόνο μόλις μετά τη βράβευση της Κλόε Ζάο για τη Γη των Νομάδων.

Η πιθανότατη νίκη της θα σημαίνει, φυσικά, πως το #Metoo άλλαξε άρδην το σκηνικό στην κινηματογραφική βιομηχανία όσον αφορά τη συμμετοχή και την καταξίωση των γυναικών δημιουργών. Ο λόγος της ΜακΝτόρμαντ στην τελετή απονομής το 2018 είχε σαφή στόχευση. Οι καιροί έχουν αλλάξει.

Τόσο το φεστιβάλ των Καννών όσο και της Βενετίας βιάστηκαν να συνυπογράψουν, δίνοντας τα μεγάλα βραβεία τους σε γυναίκες σκηνοθέτιδες. Θα κάνει η Ακαδημία το ντάμπλ;

"Μπέλφαστ" του Κέννεθ Μπράνα - Η Ακαδημία γράφει Ιστορία

Μία από τις δουλειές που ξέρει να κάνει καλά η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία και επιβραβεύει ενίοτε η Ακαδημία, είναι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας.

Ποιος κάθεται να θυμηθεί τώρα τι έγινε στην πραγματικότητα με τους 52 ομήρους στην πρεσβεία των Η.Π.Α. στην Τεχεράνη πριν από σαράντα τόσα χρόνια.
Όλοι όμως θυμούνται πως είπε αυτή την ιστορία, "ποιητική αδεία", ο Μπεν Άφλεκ στο Άργκο, που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2013.

Το Μπέλφαστ του Κένεθ Μπράνα, πραγματεύεται μια δύσκολη στιγμή της ευρωπαϊκής ιστορίας -την αρχή των ταραχών και του Εμφύλιου στη Βόρεια Ιρλανδία.

Και το κάνει ακολουθώντας πιστά τη συνταγή: δεν αναφερόμαστε στους άμεσα υπεύθυνους, παρεμβάλουμε το ηγεμονικό πολιτιστικό μοντέλο σε γενναίες δόσεις (πόσο σουίνγκ πχια;), είμαστε πάνω απ όλα φιλειρηνιστές και πολιτικά ορθότατοι. 

Σε μια περίοδο που στρατιωτικά, η μέχρι πρότινος υπερδύναμη αρχίζει να παραπαίει, μήπως πρέπει να θυμίσει στον κόσμο πως όποιος έχει το καλύτερο οπλοστάσιο παραγωγής εικόνας, μπορεί και καλύτερα να ελέγξει το μήνυμα;

"West Side Story" του Στήβεν Σπίλμπεργκ - Η Ακαδημία ψηφίζει μαγεία

Τα Όσκαρ είναι αμερικάνικα βραβεία, να μην ξεχνιόμαστε. Για πολλά χρόνια βράβευαν τις πιο καλογυρισμένες, πιο θεαματικές, πιο πολλά υποσχόμενες υπερπαραγωγές. Αυτές που συντηρούσαν τον μύθο. Και η ταινία του Σπίλμπεργκ, ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Ρημέικ του θρυλικού μιούζικαλ - πεμπτουσία του χολιγουντιανου κινηματογραφου, αλλά με μια φρέσκια ματιά, θίγοντας πάλι τα θέματα της πολυπολιτισμικότητας και του κοινωνικού αυτοματισμού προσθέτοντας την προβληματική του αστικού εξευγενισμού. Με μεγαλύτερο σεβασμό στην αλλόγλωσση μειονότητα. Με ευρηματική σκηνοθεσία, που πατάει πάνω στο παλιό για να το απογειώσει.

Στα μειονεκτήματα της ταινίας καταμετρούν το ότι δεν πήγε καλά εισπρακτικά, όπως περίμεναν. Γιατί μια υπερπαραγωγή, για να αξίζει τον τίτλο, πρέπει να βγάζει και λεφτά.  

Θα το παραβλέψει αυτό η Ακαδημία και θα θυμίσει - τιμήσει την ιστορία του Χόλυγουντ, δίνοντας στον Σπήλμπεργκ το δεύτερο του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας;

… to be continued