Με το θάνατό του, μας στέρησε μεν ρόλους δεκαετιών, μας γέμισε μεν με αυτό το -ίσως λίγο παιδιάστικο, ίσως όμως πάλι και όχι- συναίσθημα ότι έχουμε χάσει κάποιον δικό μας άνθρωπο, μας χάρισε όμως κάτι άλλο: τη συνειδητοποίηση ότι η ευτυχία κι η δυστυχία, το πώς διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου, το τι σε βασανίζει, το τι σε κάνει να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου και τον κόσμο, το τι σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος και πλήρης, δεν εξαρτάται πάντα απ' το αν έφτασες εκεί που ονειρευόσουν. Μπορεί δηλαδή να έφτασες εκεί που ονειρευόσουν κι ακόμα να βασανίζεσαι, μπορεί να έχεις μπροστά σου όλες τις προδιαγραφές μιας ζωής εξίσου ικανοποιητικής κι εξίσου πληρωτικής των ονείρων σου κι ακόμα να βασανίζεσαι. Μπορεί η καταξίωση που έχεις πετύχει να σου διασφαλίζει ότι όπως σου ήρθαν ως τώρα μεγάλοι ρόλοι, έτσι θα συνεχίσουν και για το ορατό μέλλον να σου έρχονται, μπορεί αυτό το επάγγελμα που ασκείς, αυτή η τέχνη που θητεύεις και που προφανώς αγαπάς και τη βρίσκεις και σε γεμίζει, να έχει μπροστά σου πάρα πολλές ακόμη προκλήσεις, μπορεί να έχεις ακόμα πάρα πολλά ταξίδια να πας και πάρα πολύ σκάψιμο να κάνεις, αλλά τίποτα απ' αυτά να μην είναι από μόνο του αρκετό.

Με το θάνατό του ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ήρθε ίσως να μας εξηγήσει ότι τέτοιας ακτινοβολίας εσωτερικό φως, σαν αυτό που εξέπεμπε με κάθε ρόλο του, δεν μπορεί να υπάρξει αυτοτελώς, χωρίς να παλεύει και να συνδιαμορφώνεται με ανάλογης οδύνης εσωτερικό σκοτάδι, εσωτερικό πόνο, εσωτερικούς δαίμονες. Όσο περισσότερο νιώθεις, τόσο πιο επώδυνο είναι να νιώθεις, όσο περισσότερο ζεις, τόσο πιο επώδυνο είναι να ζεις.
Βλέπω πάλι τον ευχαριστήριο λόγο τoυ στο Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου το 2006. Φουλ βαρετός, φουλ αμήχανος λόγος. Αναλώνεται σχεδόν αποκλειστικά σε «ευχαριστώ». Δεν λέει κάτι έξυπνο, δεν λέει κάτι βαθύ, δεν λέει κάτι αστείο. Δεν μπορούσε; Σοβαρά τώρα; Απλά αφέθηκε να ανέβει στη σκηνή σαν να μην ανήκει εκεί. Δεν υποδυόταν κάποιον ρόλο, υποδυόταν τον εαυτό του και μαζί ήταν ο εαυτός του. Ας τον αντιπαραβάλουμε με ευχαριστήριους λόγους για Όσκαρ σαν αυτούς του Μάθιου ΜακΚόναχι ή του Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Ω ναι, τους ανήκει η κεντρική θέση στη σκηνή, ο ρόλος του πρωταγωνιστή. Τους ανήκουν όλα τα φώτα. Σαν τόσους από τους χαρακτήρες του, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν αφήνεται να ανέβει και να εκτεθεί στη σκηνή ως uncool, ως μη θριαμβευτής της ζωής, ως τελικά αταίριαστος, ως κάποιος που δεν χωράει εκεί που θέλουν να χωρέσουν όλοι, ως κάποιος που το μέσα του και το έξω του θα βρίσκονται σε διαρκή πάλη.

Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ο πολιούχος Άγιος των Όπου Γης uncool. Με τα δικά του λόγια απ' το «Αlmost Famous»: «The only true currency in this bankrupt world is what you share with someone else when you're uncool». Το μόνο αληθινό νόμισμα σε αυτόν τον χρεοκοπημένο κόσμο είναι όσα μοιράζεσαι με κάποιον άλλο που είναι, σαν εσένα. Uncool.

Αντίο και φέτος, Φίλιπ. Πέθανες τη μέρα της μαρμότας, ζεις και πεθαίνεις κάθε μέρα απ' την αρχή.