Το κλίμα που επικρατεί είναι πολύ φιλικό, όπως συμβαίνει συνήθως σε χώρους που προκαλούν και προσκαλούν τον πειραματισμό και την ελεύθερη έκφραση.

Η θεατρική αίθουσα γεμάτη καρέκλες ‘καφενείου’, πτυσσόμενες ακόμα και μικρότερου μεγέθους, σε προετοιμάζει να δεις κάτι που σίγουρα είναι πέρα από τα συνηθισμένα.

Δύο ερωτήσεις κυριαρχουν στο μυαλό μου: Μπορεί ο Σαίξπηρ να είναι σύγχρονος; Μπορεί να αντέξει άλλη διασκευή;

Η παράσταση ξεκινάει: «The Hell is empty and all the devils are here», έγραψε ο μεγάλος δραματουργός.

Το video mapping της Αλίκης Ιωσαφάτ σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική μουσική γραμμένη και εκτελεσμένη από τον Dani Joss σε συνεργασία με τον Δημήτρη Δαλέζη, κατακλύζει την αίθουσα και προσθέτει βασικές λεπτομέρειες στην σκηνική αφήγηση της ιστορίας, με τη βοήθεια τεσσάρων projectors.

Οι χορογραφίες της Δροσιάς Τριαντάκη (Μιράντα, Αλόνσο, Στέφανο) τέλεια εκτελεσμένες από τις Ιωάννα Παλαμήδους (Άριελ), Σαββίνα Ρωμανού-Πύλλη (Κάλιμπαν) αλλά και την ίδια.

Τα κοστούμια επιμελήθηκε η Έλενα Σπενταμίδου, προσέχοντας να αποδώσει με απλό τρόπο την ιδιότητα του κάθε χαρακτήρα μέσα από τη χρωματική της παλέτα και τα διακριτικά του κάθε κοστουμιού (αδιάβροχο, γιλέκο, κολιέ) δεν άφηναν καμία αμφιβολία σχετικά με την ταυτότητα των χαρακτήρων, πράγμα δύσκολο για μία παράσταση από την οποία απουσιάζει εντελώς ο λόγος.

Έτσι, ένα εχθρικό νησί με πλάσματα μαγικά και μαγεμένα, που χορεύουν στις ίδιες ποιότητες, αλλά πότε στη γη και πότε ψηλότερα, σε συμφωνία με τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, ξεδιπλώνεται και πάλι μπροστά μας, υπό ένα διαφορετικό πρίσμα.

Μπορεί ο λόγος να απουσιάζει, όχι όμως και η λογοτεχνία, αφού η σκηνική δράση εξαρτάται άμεσα από το σαιξπηρικό έργο, οι τίτλοι των πράξεων του οποίου, προβάλλονται και βοηθούν στην εξέλιξη της δράσης.

Η ξεκάθαρη δραματουργική επεξεργασία, τα σκηνικά και τα σκηνικά αντικείμενα του Ιωάννη Περισοράτη καθώς και το πάντρεμα πολλών διαφορετικών παραστατικών τεχνών (βίντεο mapping, χορός, υποκριτική) αλλά και καλλιτεχνών, κάνουν την παράσταση να αδικείται όταν αυτοπροσδιορίζεται απλώς σαν μία παράσταση σύγχρονου χορού. Και αν δεν θέλει να λέγεται χοροθεατρική, τότε πρόκειται για μία ιδιάζουσα performance αφού δεν παύει να πραγματοποιείται σε έναν θεατρικό χώρο.

Οι χαρακτήρες συγκρούονται, ξεγελούν, συνεργάζονται ή χορεύουν ακόμα και σαν ένα σώμα και πάντα σε συνάρτηση με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο εκάστοτε ήρωας.

Μια αφηγηματική παράσταση - ανάσα ελπίδας για την εγχώρια σκηνική δημιουργία αλλά και για την εκπαίδευση και αντοχή του κοινού της πόλης σε καινούριες προσεγγίσεις των κλασικών κειμένων.

Η απάντηση στα αρχικά μου ερωτήματα;

Ναι, ο Σαίξπηρ είναι σύγχρονος και αντέχει αρκετή διασκευή ακόμα.