Η αναμονή ήταν μικρή και η θεατρική αίθουσα εξίσου. Οι θέσεις των θεατών τοποθετημένες αμφιθεατρικά μπροστά σε μία επίπεδη μαύρη σκηνή καλυμμένη με πλαστικό. Ο ηθοποιός συγυρίζει και σιγοτραγουδάει καθώς το κοινό εισέρχεται.

Οι θεατρικές συμβάσεις περί τέταρτου τοίχου και αυλαίας, έσπασαν ήδη. Αινιγματικές οι αλληλοσυμπληρωματικές σκηνογραφία και ενδυματολογία των Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου και Θεοδώρας Σαρρή, με τα μοναδικά σκηνικά αντικείμενα να είναι μία σφουγγαρίστρα και ένας κουβάς γεμάτος σαπουνάδα.

Ποιος είναι επάνω στη σκηνή; Ένας υπηρέτης; Μια σύγχρονη Μήδεια που έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου το νοικοκυριό; Ένας φροντιστής σκηνής που η δουλειά του είναι να καθαρίσει και να κλείσει το θέατρο; Πρόκειται, για μία μεταθεατρική ή αφηγηματική παράσταση; Ποιος είναι ο δραματικός χρόνος; Αυτά εξαρτώνται από τον θεατή.

Η ιστορία της Μήδειας, που σκότωσε τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον πατέρα τους, ειπωμένη, αυτή τη φορά, από τη δική της οπτική γωνία, που κάνει τον Ιάσωνα «μόνο ένα δασύτριχο στήθος».

Ένας μονόλογος στον οποίο εναλλάσσονται η γυναικεία με την ανδρική αντιμετώπιση του έρωτα που «εμφανίζεται μόνο όταν υπάρχει αντάλλαγμα» και από τη μία θυσιάζονται όλα στον βωμό του ενώ από την άλλη ο έρωτας είναι κίνηση στρατηγική.

Μια μελέτη επάνω στον αρχαίο μύθο, στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και στις διαφορές του θηλυκού με το αρσενικό.

Μία κριτική στην ανδρική γραφή, που δίνει τη δόξα στους άνδρες ακόμα και όταν δικαιωματικά ανήκει στις γυναίκες.

Μία κριτική στις κοινωνικές κατασκευές του γάμου, της οικογένειας και του αρχηγού της, τη στιγμή που ο Ιάσωνας από κεκτημένη ταχύτητα θεωρεί τα παιδιά που απέκτησε με τη Μήδεια μόνο δικά του, ακόμα και της προίκας, από τις οποίες δεν έχουμε απαγκιστρωθεί όσο διατεινόμαστε.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Σταύρος Μόσχης που με περισσή ευκολία μεταμορφωνόταν στους διαφορετικούς χαρακτήρες, μας έδωσε ένα δείγμα του υποκριτικού του ταλέντου και φάνηκε πολλά υποσχόμενος για το μέλλον.

Η σκηνοθεσία της Αναστασίας Μπάρκα είναι γεμάτη συμβολισμούς. Η Μήδεια μιλάει για τα παιδιά της σε στάση τοκετού και ο Ιάσωνας απευθύνεται στη γυναίκα του επιμένοντας πως ό,τι κάνει το κάνει για εκείνην και τα παιδιά τους τρώγοντας και τελικά πετώντας στο πάτωμα ένα μήλο, που μας φέρνει στον νου τον απαγορευμένο καρπό, ο οποίος τώρα περιφρονείται.
Η υψωμένη μάπα της σφουγγαρίστρας, σαν μία προοικονομία του φόνου μοιάζει με το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας και το χάος που υπάρχει επάνω στη σκηνή, σχηματοποιεί με περίτεχνο τρόπο το χάος που έχει δημιουργήσει η Μήδεια και ενώ προσπαθεί, τελικά αρνείται να το διορθώσει.

Η παράσταση είναι χτισμένη επάνω στο δίπολο του φύλου, καθώς ο ηθοποιός φωνάζει από σκηνής «Τιμή! Τιμή στων γυναικών το γένος», μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες για τη μετέπειτα πορεία της δημιουργού.

Το μακάβριο ηχητικό περιβάλλον που δημιούργησε ο βιολονίστας Γιώργος Μαγαλιός σε συνδυασμό με τους φωτισμούς που ανέλαβε η σκηνοθέτιδα, έβαλαν την τελευταία πινελιά στην ατμόσφαιρα μίας επίκαιρης παράστασης με ευθείες αναφορές σε σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα που δεν παύουν να προκαλούν μούδιασμα στο κοινό.

Η ομάδα Exitus αναμένεται να αποτελέσει σημαντική προσθήκη στην τοπική και γιατί όχι, στην εγχώρια θεατρική δημιουργία.