Ο Κωσταντίνος Χατζόπουλος είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος του συμβολισμού στη νεοελληνική λογοτεχνία, αφού με το εμβληματικό μυθιστόρημά του «Φθινόπωρο» εισάγεται το κίνημα στην πεζογραφία, εντυπωσιάζοντας για το επίπεδο του περιεχομένου και της μορφής του.

Η ατμόσφαιρα προσδιορίζεται από στοιχεία φθοράς και παρακμής και τα όποια ψήγματα επιθυμίας που κάνουν την εμφάνισή τους αναπότρεπτα σβήνουν.

Κεντρικά πρόσωπα είναι η Μαρίκα και ο Στέφανος, δυο νέοι που βιώνουν το τέλος του έρωτά τους και προσπαθούν να αντισταθούν σε αυτό επιστρέφοντας στις ευτυχισμένες αναμνήσεις του παρελθόντος. Ταυτόχρονα ο ρόλος της Ευανθίας, της αδερφής του Στέφανου που εμφανίζεται μάλλον ως φάντασμα, αποτελεί καταλύτη, αφού ο ερχομός της ταράζει την ησυχία και ενεργοποιεί τη δράση.

Ένα φάντασμα κινείται πάνω στη σκηνή του Faust: η καταπίεση και κατ’ επέκταση η ματαίωση της επιθυμίας.

Μέσα από την Μαρίκα ο θεατής παρατηρεί το κατά Μπαρτ “fading” του Στέφανου, που γεννά άγχος γιατί φαίνεται αναίτιο και ατέρμονο. Κι όσο εκείνος ξεμακραίνει και μετατοπίζεται επ’ άπειρον, η Μαρίκα εξαντλείται προσπαθώντας να τον φτάσει.

Ο Χατζόπουλος καταγράφει τη δική του εκδοχή για τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις, μια ιστορία από είδωλα και απόηχους, όπου η φύση έχει τον πρώτο λόγο και οι ήρωες συνομιλούν διαρκώς μαζί της, ρεμβάζοντας προς ένα ιδανικό φθινόπωρο. Το αποτέλεσμα είναι μια μη γραμμική αφήγηση, με μοτίβα επανάληψης και ελλείψεις, ακατανόητες συμπεριφορές και ανομολόγητα αισθήματα.

Ο Γιάννης Σκουρλέτης έχει εμπνευστεί μια «προσχηματική» θεατρική μεταφορά του έργου με στόχο να μιλήσει για το λυκόφως του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος, αλλά και για το λυκόφως του θεάτρου. Επιστρατεύοντας μια αποσπασματική αφήγηση σε χαμηλούς τόνους, δεν φαίνεται να θέλει να οικοδομήσει την παράσταση πάνω σε λογικές εξηγήσεις, παρά να αντιληφθεί ο θεατής πως οι άφθονες αναφορές στη φύση υποβάλλουν τα ρευστά συναισθήματα των προσώπων και τα καθρεφτίζουν. Τα διαλογικά μέρη γεφυρώνονται από βουβές σκηνές, οι κόκκινες αποχρώσεις του φορτωμένου, ρομαντικού σκηνικού, σε συνδυασμό με το χαμηλωμένο, κίτρινο φως ντύνουν το έργο με τα ρούχα της φθινοπωρινής φύσης.

Η Ελεάνα Στραβοδήμου διεισδύει στον εύθραυστο εσωτερικό κόσμο της άρρωστης Μαρίκας και την αποδίδει με ακρίβεια και συναισθηματισμό, ενώ η Φλομαρία Παπαδάκη ως Ευανθία υπογραμμίζει άρτια την οργανική θέση που κατέχει μέσα στο έργο, κινώντας το ενδιαφέρον για τις δυνατότητές της.

Με μια πιο προσγειωμένη ερμηνεία και μελαγχολική κινησιολογία, ο Θεοχάρης Ιωαννίδης υποδύεται έναν Στέφανο που προτιμά να καταφεύγει στη σιωπή και να μην αποκαλύπτει πολλά.

Η drag βαρύτονος Νίνα Νάη έρχεται να ερμηνεύσει κλασικά έργα του Βάγκνερ, του Στράους, του Βέρντι και να υπαινιχθεί την ύπαρξη μιας άλλης πλευράς του Στέφανου, ίσως μια καταπιεσμένη επιθυμία για έναν άλλο άνδρα, ή την μη αποδοχή της θηλυκής του πλευράς.

Στο σύνολό της είναι μια παράσταση που αναδεικνύει ένα ιδιαίτερο έργο και τον αλλόκοτο, δυσνόητο κόσμο του, με επένδυση στο ψυχολογικό υπόβαθρο και έντονες queer προεκτάσεις, που προσκαλεί τους θεατές να αποδεχτούν χωρίς ενοχές τη θνητότητά τους, η οποία και επιβεβαιώνεται από τη συμπεριφορά της φύσης. Ένα κάλεσμα προς την αποδαιμονοποίηση παντός είδους ήττας, που ίσως όλοι μας είχαμε ανάγκη αυτή τη στιγμή.

Μπορεί η επιθυμία να είναι ισχυρή, ωστόσο πολλές φορές η ζωή δύναται να διαψεύδει και να διαψεύδεται, σαν ένα αέναο φθινόπωρο. Μια στιγμή, άλλωστε, και όλα τα διαδέχεται ο θάνατος.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Κείμενο: Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Σύνθεση & επεξεργασία κειμένου: Ασημένια Ευθυμίου

Σκηνικά-φωτισμοί: bijoux de kant

Κοστούμια: Μάριος Ράμμος

Σύνθεση τραγουδιών: Χρήστος Θεοδώρου

Σύμβουλος Δραματουργίας: Γιάννης Κωνσταντινίδης

Συντονισμός παραγωγής: Γιώργος Παπαδάκης

Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη

Video teaser: Γιώργος Αποστολόπουλος

Μακιγιάζ φωτογράφισης: Έλενα Χατζηνικολίδου

Παίζουν οι: Θεοχάρης Ιωαννίδης, Ελεάνα Στραβοδήμου, Φλομαρία Παπαδάκη και η drag βαρύτονος Νίνα Νάη