Η παράσταση είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα με τίτλο «Όταν ήμουν Έργο Τέχνης» του Έρικ-Εμάνουελ Σμιτ, του οποίου ο κεντρικός ήρωας, τώρα, γίνεται γυναίκα, γεγονός που επιτρέπει στον σκηνοθέτη να θίξει πολλά και ιδιαίτερα σύγχρονα θέματα.

Η αφαιρετική σκηνοθεσία είναι εμφανής από την αρχή, όταν από μία καρέκλα που αντιπροσωπεύει έναν βράχο, ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει η ηρωίδα, αδερφή των «ωραιότερων γυναικών στον κόσμο, δίδυμων Φιρέλι», διαβάζοντας γράμματα που άφησαν πριν αυτοκτονήσουν, σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Κερτ Κομπέιν, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Δημήτρης Λιαντίνης και η Σάρα Κέιν.

Από την αυτοκτονία, τη "σώζει" ο διάσημος εικαστικός Ζεύς-Πέτερ Λάμα, προτείνοντάς της μια "καινούρια ζωή" με μοναδικό αντάλλαγμα να αφήσει πίσω της όλη την μέχρι τώρα πορεία της. Της δηλώνει ότι θα την φτιάξει από την αρχή. Έτσι, σκηνοθετείται η κηδεία της, την οποία η ίδια παρακολουθεί και σχολιάζει. Ο καλλιτέχνης, της ζητάει να υπογράψει ότι παραδίδει πλήρως τον εαυτό της σε εκείνον και γίνεται ιδιοκτησία του, γεγονός που μας φέρνει στον νου το ζήτημα περί συναίνεσης, ακόμα και μεταξύ συνεργατών, που τόσο συχνά έρχεται στην επικαιρότητα.

O σκηνοθέτης συνδέει Mε πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, το μπροστινό με το πίσω μέρος της σκηνής και προχωράει τη δράση, όταν ο αλαζόνας Ζεύς Πέτερ Λάμα πλάθει ένα ανθρωπάκι από πηλό και εμφανίζεται από το πίσω μέρος σε έναν φωτεινό διάδρομο η καινούρια του δημιουργία, το ζωντανό έργο τέχνης, η «Εύα η Δεύτερη» όπως την ονομάζει, την οποία αργότερα παρουσιάζει σε έναν κύκλο θαυμαστών, που δεν είναι τίποτε άλλο από άδειες καρέκλες συγκεντρωμένες γύρω της, οι οποίοι «παραληρούν» κάθε φορά που η γυναίκα αποδεικνύει ότι είναι ολωσδιόλου ζωντανή.

Όταν εκείνη αρχίζει να αντιδράει στην σκέψη ότι ενδέχεται «ο δημιουργός της» να την πουλήσει σε κάποιο μουσείο, εκείνος της ζητάει να εγκαταλείψει εντελώς τη συνείδηση και τις προσωπικές της επιθυμίες και να μεταμορφωθεί σε κάτι «ακόμα κατώτερο από σκλάβα του, σε αντικείμενο».

Η παράσταση, έρχεται να αναρωτηθεί σχετικά με τον τρόπο που ένας άνθρωπος μπορεί να εκφραστεί μέσα από λόγια που έχει γράψει κάποιος άλλος, βάζοντας την ίδια στιγμή, τους ηθοποιούς να εκφράζονται ή να μην καταφέρνουν να ταυτιστούν με λόγια που έγραψαν άλλοι σε ανάλογες στιγμές τους, όπως συνέβη με τα γράμματα των αυτοχείρων.

Ακόμη, θίγει ξανά το ερώτημα γύρω από τα όρια της τέχνης και την βιο-τέχνης (bio-art), τα πειράματα που γίνονται σε ανθρώπους («ένοιωσα ένα τσίμπημα στο μπράτσο») και τις σχέσεις εξουσίας κάνοντας μια διακριτική αλλά σημαντική κοινωνική κριτική.

Το στάτους των δύο ηρώων είναι έκδηλο από την αρχή, είτε όταν ο καλλιτέχνης επικαλύπτει την συνομιλήτριά του, είτε όταν εκείνη τον αποκαλεί «ευεργέτη της» και εκείνος της θυμίζει πως «θα είναι ευτυχισμένη μόνο όταν τον υπακούσει στα πάντα». Επίσης, έρχεται να θέσει το ερώτημα, κατά πόσο μία αυτοκτονία διαφέρει ουσιαστικά από μία πλήρη εγκατάλειψη της προσωπικής συνείδησης;

Οι ερμηνείες των Φελίς Τόπη και Θέμη Παπαδόπουλου, μετέφεραν όλα τα χαρακτηριστικά των ηρώων που ανέλαβαν να ενσαρκώσουν, τα συναισθήματα και τον ζήλο, τις επιρροές και τα κατάλοιπα του κοινωνικού περιγύρου και το βάθος των χαρακτήρων που οδηγούνται στην αναζήτηση του νοήματος, τελικά, της ζωής, από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Η ενδυματολογία της Μαρίας-Μαργκέρας Βυζαρέλη σε συνδυασμό με τη μάσκα που κατασκεύασε η Ηλέκτρα Παπά και τους φωτισμούς του Γιάννη Διδασκάλου, που ενέταξαν στο "παιχνίδι" και το κοινό, απέδωσε την υποβλητική ατμόσφαιρα που αρμόζει σε ένα τέτοιο κείμενο ενώ η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Χρυσικού, πότε προσέθετε τη δική της ‘πινελιά’ στη δημιουργία της ατμόσφαιρας και πότε σχολίαζε τη σκηνική αφήγηση, αποτελώντας, ταυτόχρονα, ένα επιπλέον σχόλιο σχετικά με τα όρια της καλλιτεχνικής δημιουργίας καθώς δεν υπάκουε πάντα στις ‘προτροπές’ του ‘μαέστρου’-αφεντικού, Ζεύς-Πέτερ Λάμα.

Μια παράσταση διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει, μεστή, με χιούμορ και αγωνίες, φανερές τις καταβολές τόσο του δημιουργήματος όσο και των δημιουργών/συντελεστών του, χωρίς την ανάγκη να προβεί σε βαρύγδουπες δηλώσεις και να πει τα πάντα από σκηνής, αλλά με την επιθυμία να αφήσει τον θεατή να προβληματιστεί, που αποτέλεσε μία ακόμα θετική προοπτική για το θεατρικό μέλλον της πόλης.