«Όταν έχει Patti Smith στην πόλη, δεν γίνεται να είσαι οπουδήποτε αλλού», μου έλεγε ένας φίλος προσπαθώντας να με βοηθήσει στο δίλημμα μεταξύ Ηρωδείου και Πλατείας Νερού. Αποφάσισα να μην πιεστώ, να μη βάλω το μυαλό μου σε κουτάκια και να αφήσω το mood της εβδομάδας να αποφασίσει εκείνο για μένα. Τις μέρες που προηγήθηκαν, έπιασα τον εαυτό μου να ακούω περισσότερο τις σκέψεις μου, παρά την αγάπη για ζωή, κι έτσι η πλάστιγγα έγειρε προς το Φάληρο. Στο φετινό πρόγραμμα του Release θα βρεις καλλιτέχνες που δεν έχεις ξανακούσει (και ίσως να μην ξανακούσεις) και άλλους, όπως του κυριακάτικου line-up, που κάθε φορά που τους ακούς, είναι σαν την πρώτη φορά, με μια δόση νοσταλγίας. Η μουσική ξέρει να αποθηκεύει συναισθήματα που γεννιούνται ανά τον χρόνο και δημιουργεί μαγικά ντεζαβού.

Ξεκινήσαμε νωρίς το απόγευμα, για να προλάβουμε το opening act, με έναν καλλιτέχνη που έχει βρει θέση σε πολλές playlists τα τελευταία χρόνια, η μουσική του οποίου συχνά συνοδεύει τις σκέψεις μας αλλά και τις βόλτες στην πόλη. Το Παιδί-Τραύμα μας έκανε να ξεχάσουμε την ζέστη και να μπούμε στο κλίμα με τα γλυκά κομμάτια του, που μοιάζουν σαν ηχητικά ντοκιμαντέρ, ή σαν ταινίες μικρού μήκους. Ένας καλλιτέχνης που πολύ σύντομα θα βρίσκεται σε διαφορετικό timeline των μεγάλων φεστιβάλ και οι ήχοι του θα δένουν με το μπλε της νύχτας.

Η ώρα είχε πάει 20:30, ο ήλιος σιγά σιγά άρχισε να δύει και εμείς πήγαμε να πάρουμε την κράτηση στο Hotel Alaska. Το live της νεοσύστατης μπάντας του Παύλου Παυλίδη, πριν λίγους μήνες στο Gagarin, μας είχε υπενθυμίσει πώς ήταν οι συναυλίες προ-πανδημίας και την Κυριακή στην Πλατεία Νερού μας έκανε να ξεχάσουμε οποιοδήποτε περιορισμό και μέτρο. Ο Παυλίδης μας έλεγε την ιστορία του Μόχα του τρελού, όσο έδυε ο ήλιος, σε μια στιγμή που ήρθε για να δώσει νέους ορισμούς στην λέξη “μαγεία”. Κόσμος με κλειστά τα μάτια σιγοτραγουδούσε τους στίχους, αγκαλιές και ένα κλίμα που θύμιζε group therapy.

Στην παλέτα του καλλιτέχνη υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων. Από τα κόκκινα σύννεφα του ουρανού, μέχρι και το χρώμα της φωτιάς. Για το τέλος της συναυλίας, κράτησε το δεύτερο, όταν ενεργοποιήθηκε το mode «Ξύλινα Σπαθιά».

Το «Καράβι», ο «Βασιλιάς της σκόνης», «Ό,τι θες εσύ». Στο τελευταίο κομμάτι ο Παυλίδης τραγουδά «μπορεί να μη σε ξαναδώ, το ξέρεις;». Αν απαντούσε το κοινό, σίγουρα η απάντηση θα ήταν όχι. Η σκυτάλη παραδόθηκε στον Γιάννη Αγγελάκα και στους 100°C. «Ζέστη…» αναφώνησε ο Παυλίδης και ανανέωσε το ραντεβού με τον κόσμο.

Το κοινό πήρε μια ανάσα, γνωρίζοντας τι ακολουθεί. Ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε με το καινούργιο του κομμάτι, «Ακόμα περπατώ», με εκείνον να πετά. Είναι πραγματικά δύσκολο να αποφύγεις το κλισέ «αγέραστος» όταν μιλάς για εκείνον. Ενέργεια που δεν ματσάρεται, εκστατική, για δύο και παραπάνω σερί ώρες. Transition από το ένα κομμάτι στο άλλο ήταν το επιφώνημα «ωωω», με τον κόσμο να διψά για να ακούσει την αγάπη. Ο Αγγελάκας απαντούσε με κλεφτά χαμόγελα, μέχρι να έρθει η στιγμή. Οι διαφορές ηλικίας έσβησαν, ο κόσμος έγινε ένα, είτε είχε ακούσει Τρύπες στα 90s, είτε είχε ακούσει απλώς ιστορίες.

Οι διαθέσεις των Γιάννη Αγγελάκα και 100°C ήταν τέτοιες που μετά το ανκόρ έπαιξαν άλλα 6 τραγούδια και η πέμπτη μέρα του Release Festival δεν θα μπορούσε να κλείσει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. «Ταξιδιάρα ψυχή» και πανδαιμόνιο.

Μια νύχτα γεμάτη μουσική, από αυτές που σου φτιάχνουν τις επόμενες μέρες.

Το κερασάκι στην τούρτα θα ήταν η συνύπαρξη Παυλίδη και Αγγελάκα στη σκηνή. Η επιθυμία του κόσμου να τους δει μαζί έμεινε απωθημένο και ίσως εκπληρωθεί στον Όλυμπο σε δύο εβδομάδες, στο Avlos Festival.

Σε κάθε περίπτωση, δύο θρύλοι της ροκ σκηνής απελευθερώθηκαν και μας απελευθέρωσαν.

Release Festival, όνομα και πράγμα.

Photos: Πηνελόπη Μαμάη

Photo Παιδί Τραύμα: Release Festival

Επικοινωνία: Γιάννης Λυμπέρης