O ΛΕΞ το έκανε με τον δικό του τρόπο

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο ανταπόκρισης από το λάιβ αλλά ένα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς στον ΛΕΞ για όλα εκείνα τα βράδια που μου έκανε συντροφιά για να μην πηδήξω από τον 4ο σκόπιμα. Γράφει ο Μι Δέλτα

O ΛΕΞ το έκανε με τον δικό του τρόπο
ΠΡΟΒΟΛΗ

Το ραπ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει προσελκύσει γύρω του ένα ευρύ κοινό, κυρίως νεολαιίστικο, το οποίο στους στίχους και τα beat της συγκεκριμένης μουσικής βρίσκει πολλά στοιχεία από την καθημερινότητα που βιώνει. Από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι και σήμερα, η κοινωνική βάση της χώρας δεν έχει πάψει στιγμή να πλήττεται. Αστυνομοκρατία, καπιταλιστική κρίση, ενδοοικογενειακή βία, αυτοκτονίες, ψυχικά νοσήματα σε έξαρση, φασίστες που τριγυρνούν και σφάζουν, ανεργία, επισφάλεια, φτωχοποίηση. Μπορώ να γράφω λέξεις και ορολογίες ασταμάτητα. Γι' αυτό νομίζω πως το ραπ αγαπήθηκε από τόσο κόσμο, κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς και αυτές, γιατί περιέγραψε και περιγράφει όλο αυτό το βίωμα και του δίνει υπόσταση. Το κάνει μουσική και η μουσική το μετατρέπει σε συναίσθημα.

Ο έρωτας με τον ΛΕΞ, ναι δεν θα διαβάσετε ένα αντικειμενικό κείμενο, ξεκίνησε από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο το 2014. Την εποχή φυσικά που παιζόταν το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου στη Βραζιλία και κάποιοι παράξενοι φώναζαν συνθήματα όπως: «Ποτίζουν το γκαζόν με αίμα των φτωχών», αναφερόμενοι φυσικά στις δολοφονίες στις φαβέλες. Ο ΛΕΞ από τότε εξέφραζε την οργή και την αγανάκτηση μιας Ελλάδας που είχε βγει τσακισμένη από την οικονομική κρίση, μιας Ελλάδας που οι φασίστες μαχαίρωναν σε δημόσια θέα. Ο πρώτος προσωπικός του δίσκος έκανε ακριβώς αυτό που περιγράφουν και οι στίχοι του: «Μουσική για τσόγλανους». Είχε ορμή, επιδραστικό στίχο, αλητεία. Μιλούσε για πλατείες, πάρκα, πέταλα, μιλούσε για την άγρια νεολαία που έπινε ναρκωτικά, χωρίς ποτέ να τα θεοποιεί και να τα πλασάρει σαν lifestyle αλλά και χωρίς ποτέ να αποκρύπτει την ωμή και ρεαλιστική πραγματικότητα.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια μέχρι τον επόμενο προσωπικό του δίσκο, ένα βράδυ του Μαΐου του 2018. Σχεδόν χαράματα και ενώ επιστρέφαμε από μια άλλη συναυλία και αράζαμε να φάμε το καθιερωμένο βρώμικο, έσκασε ειδοποίηση πως ο νέος δίσκος του ΛΕΞ είναι διαθέσιμος στο YouΤube. Το «2ΧΧΧ» είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο δίσκος που έθιξε με απόλυτο και ουσιαστικό τρόπο όλη αυτή τη σαπίλα και την κατρακύλα που επικρατούσε και επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Οι «Πολυκατοικίες» παραμένουν μέχρι και σήμερα για μένα η πιο συμπυκνωμένη και περιεκτική μορφή ποίησης δρόμου, καθώς μέσα 3:37 ακούς όσα βιώνεις αν μένεις κάπου στον αστικό ιστό. Το ραπ του ΛΕΞ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτικό, σίγουρα δεν διακατέχεται από κανενός είδους πολιτική καθαρότητα. Αλλά είναι στη βάση του βαθιά κοινωνικό και αποπνέει έναν ρεαλισμό που κόβει σαν ξυράφι.

Ανάμεσα από το 2018 και το «Μετρό κυκλοφόρησε δύο κομμάτια. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Το «Τίποτα Στον Κόσμο» και το «Όχι Σήμερα» είναι δυο κομμάτια που σου χαρίζουν απλόχερα εκατομμύρια εικόνες. Εικόνες που σε ταξιδεύουν, σε συγκινούν, σου θυμίζουν ηλιοβασιλέματα ανάμεσα από πολυκατοικίες. Σου θυμίζουν πως όντως υπάρχουν μέρες που «Δε σε γεμίζει τίποτα» και πως «Ζεις και σ’ αγαπάνε σα να πέθανες», αλλά είναι ΟΚ να μην είσαι καλά. Γι’ αυτό τον γουστάρω τόσο τον ΛΕΞ, γιατί σου απενοχοποιεί την κατάθλιψη και τη μαυρίλα που κουβαλάς μέσα σου. Και κυρίως γιατί δεν συγχέει τη θλίψη με τη μεμψιμοιρία και τη μοιρολατρία. Είναι ΟΚ να πέφτεις, είναι ΟΚ να πονάς, να υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχεις τη σκέψη σου, αλλά είναι επίσης ΟΚ και να ξανανιώθεις χαρούμενος και δυνατός.

Αυτό μου άφησε ο νέος δίσκος του, το «Μετρό», που επιτέλους έφτασε και στη Θεσσαλονίκη, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ακούγοντας τον δίσκο με ένα πολύ καλό φίλο συμφωνήσαμε πως μας αρέσει αυτή η πιο χαρούμενη εκδοχή του ΛΕΞ, μας αρέσει που πλέον φτάνοντας κι εμείς τα 35 κρατήσαμε σαν φυλαχτό μέσα μας όλη αυτή την οργή, την θλίψη και την σύγκρουση με την κοινωνία, αλλά πλέον μπορούμε να μιλήσουμε και για πέντε πράγματα που δημιουργήσαμε, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε πως κάποιοι άνθρωποι δεν τα κατάφεραν ενώ κάποιοι άλλοι δεν είναι πια μαζί μας. Το «Μετρό» μου φάνηκε σαν μια πιο χαρούμενη εκδοχή ενός ανθρώπου που βρίσκεται σχεδόν στην ηλικία μου. Ενός ανθρώπου που, αφού έγραψε και έθιξε τα πάντα που αφορούσαν την κοινωνική κατάρρευση, τώρα του δημιουργήθηκε η ανάγκη να μιλήσει και για κάτι πιο προσωπικό πιο εξελικτικό.

Έκανα αυτή την εκτενή εισαγωγή για να πω πως το χθεσινό live στη Νέα Σμύρνη ήταν ανατριχιαστικό! Αν παρατηρούσε κανείς την ανθρωπογεωγραφία της αρένας, θα έβλεπε μπροστά μπροστά νεαρά παιδία που το μηδέν σχηματίζεται ακόμη στα μάτια τους, θα έβλεπε παιδιά που μεγάλωσαν στα σπίτια απόγνωσης της καπιταλιστικής κατάρρευσης με γονείς φαντάσματα που προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα. Ίσως γι’ αυτό τα τόσα καπνογόνα, ίσως προσπαθούσαν να ξορκίσουν τους δαίμονες, της ανέχειας, της βίας, του υποχρεωτικού εγκλεισμού. Κορμιά ιδρωμένα σε ένα ατελείωτο mosh pit επιβίωσης.

Λίγο πιο πίσω από τον ηχολήπτη, εμείς οι 30+ που κουβαλάμε τις ήττες και τις πληγές μας πλέον περήφανα, να καμαρώνουμε για τον ΛΕΞ που μεγάλωσε μαζί μας και μας έδωσε τρόπο να εκφραζόμαστε όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια που περάσαν. Κι εμείς με καπνογόνα, καθώς: «Ζηλεύουμε τα λάθη των πιτσιρικάδων, ίσως φταίει που μεγαλώσουμε και δεν μπορούμε να τα ξανακάνουμε». Να αγκαλιαζόμαστε και να βροντοφωνάζουμε ακόμη παρών.

Και στις κερκίδες οπαδοί να βγάζουν πανιά. Να μας υπενθυμίζουν πως μπορεί να ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες αλλά καταλήγουμε στην ίδια μεγάλη θάλασσα εκείνη των δρόμων που «ανατρέφουν τα σκληρότερα παιδιά».

Από το 2019 που τον είχαμε δει στο Θέατρο Πέτρας, ο ΛΕΞ ωρίμασε και επί σκηνής είχε ακόμη πιο στιβαρό και γερό πάτημα. Ίσως τα Air Max να τον βοήθησαν και σε αυτό. Η μουσική που κάνει ο «κοντός» δεν ανταποκρίνεται στους όρους που διάφορα πολιτικά, κόμματα, ομάδες και συλλογικότητες φαντασιώνονται, καθώς κρατάει τον βρώμικο και υπόγειο στίχο και ρυθμό του αναλλοίωτο, ωστόσο κρατάει και έναν τρόπο αξιοθαύμαστο για να σου υπενθυμίζει πως όσα ζούμε δεν περιγράφονται σε βιβλία που αραχνιάζουν στα ράφια των βιβλιοθηκών, αλλά είναι εκεί στην καθημερινότητα για να σε βοηθήσουν να φτιάξεις τη συνείδηση του δρόμου.

Μια συγκλονιστική στιγμή ήταν η στιγμή που ακούστηκε το τραγούδι για τον Μπόμπαν, που σε μια στιγμή έκρηξης χτύπησε πριν αρκετά χρόνια το κεφάλι του στη βάση της ρακέτας μένοντας παράλυτος μέχρι το υπόλοιπο της ζωής του. Γι’ αυτό να θυμάστε πως όσο κι αν στραβώνουν τα πράγματα να ακούτε τους ανθρώπους σας που σας λένε να «μη χτυπήσετε το κεφάλι σαν το Μπόμπαν», εδώ είμαστε όλοι και όλες και θα τη βρούμε την άκρη με αλληλεγγύη και δύναμη.

Κλείνοντας θέλω να πω δυο λόγια για τον ΔΠΘ και για τον τρόπο που ο ΛΕΞ αποφάσισε να τον αποχαιρετήσει. «Στον Κύκλο Των Παρανόμων», λοιπόν, τα λευκά περιστέρια αφέθηκαν να πετάνε, τα πόδια μου κόπηκαν. Ήταν τόσο δυνατός ο συμβολισμός που δεν χρειάστηκαν λόγια. Ακριβώς δηλαδή όπως κάνει ο ΛΕΞ χρόνια τώρα, δεν μιλάει, δεν δίνει συνεντεύξεις και ό,τι πετυχαίνει το πετυχαίνει με τον δικό του τρόπο. Σε μια εποχή μάλιστα που τα τίποτα έχουν βαλθεί να αποδείξουν πως είναι κάτι.

«Τα πουλιά κελαηδάνε, οι ρουφιάνοι μιλάνε

Μπορείς να γελάσεις το σύστημα, όμως οι δρόμοι ποτέ δεν ξεχνάνε

Οι ανθρώποι γερνάνε, μα οι γειτονιές τραγουδάνε

Μπορείς να γελάσεις το σύστημα, όμως οι δρόμοι ποτέ δεν ξεχνάνε»

YΓ. Αυτό δεν είναι ένα κείμενο ανταπόκρισης από το λάιβ αλλά ένα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς στον ΛΕΞ για όλα εκείνα τα βράδια που μου έκανε συντροφιά για να μην πηδήξω από τον 4ο σκόπιμα.

* Κείμενο - φωτογραφία: Μι Δέλτα

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ