Στην παράσταση, τα θεατρικά και τα κινηματογραφικά μέσα παντρεύονται, αφού χρησιμοποιούνται πλάνα που γυρίζονται επί τόπου ενώπιον του κοινού. Δεν έχουμε, λοιπόν, μόνο μία σκηνική δράση αλλά και μία ταινία που κάθε φορά είναι διαφορετική. Βασισμένη, στη διπλή προβολή των συμβόλων, στη σκηνή και στην οθόνη, η σκηνοθεσία προσδίδει περισσότερη έμφαση στα ζητήματα που θέλει να καταγγείλει, κοινωνικά, ταξικά, φυλετικά (φυλή αλλά και φύλο), πάντα επίκαιρα και σύγχρονα, όπως ζητήματα συναίνεσης ακόμα και φιλοζωίας.

Οι ηθοποιοί, πολύ συχνά, απευθύνονται στο κοινό και μόνο τότε μιλούν στην αγγλική γλώσσα ενώ όλη η παράσταση είναι στα Brazilian-Portuguese με αγγλικούς υπότιτλους, οι οποίοι, όμως, θα μπορούσαν να είναι σε λίγο μεγαλύτερη γραμματοσειρά. Όταν η έφηβη Τζούλια ετοιμάζει τη φυγή της από το πατρικό σπίτι, η παράσταση γίνεται περιπατητική, με την ηθοποιό Julia Βernart να σπάει για άλλη μία φορά τον τέταρτο τοίχο, διασχίζοντας τον χώρο της πλατείας και βγαίνοντας από τη θεατρική αίθουσα. Σε αντίθεση με ό,τι θα συνέβαινε σε μία περιπατητική παράσταση, οι θεατές δεν χρειάστηκε να μετακινηθούμε από τις θέσεις μας, αφού ο camera man Paulo Camachο, την ακολούθησε κατά πόδας συνεχίζοντας τη ζωντανή βιντεοσκόπησή του. Στην οθόνη έχουμε την τύχη να δούμε τις αντιδράσεις και των υπόλοιπων εργαζόμενων του θεάτρου που τη συναντούν.

Η περίφημη προαναφερθείσα οθόνη, κόβει τη σκηνή της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στη μέση. Με μία κίνηση των ηθοποιών, η οθόνη αυτή παραμερίζεται ή χωρίζεται σε δύο μέρη, βοηθώντας τους να τη διασχίσουν και να εισέλθουν σε έναν άλλο χώρο της δράσης που απεικονίζεται αποκλειστικά εκεί, όπως είναι η αυλή στην οποία διαδραματίζεται το πάρτι του Μεσοκαλόκαιρου, είτε σε ένα άλλο δωμάτιο του σπιτιού που κρύβεται πίσω της, όπως είναι το υπνοδωμάτιο του υπηρέτη Ζαν (Rodrigo dos Santos) είτε η κουζίνα. Υπεύθυνος για τη σκηνογραφία αυτού του κόσμου που ζωντάνεψε μπροστά μας, ήταν ο Marcelo Lipiani σε συνεργασία με τη σκηνοθέτη. Τα κοστούμια της Angele Frós, δεν εκσυγχρόνιζαν αόριστα την παράσταση αλλά την έκαναν τόσο οικεία στα μάτια μας, χρησιμοποιώντας, θα λέγαμε, ακόμα και την τελευταία τάση της μόδας, με τα μικροσκοπικά φορέματα και τα ψηλά τακούνια της Τζούλια.

Με τη σύγχρονη και πρωτότυπη για τα ελληνικά και κυρίως τα τοπικά δεδομένα, σκηνοθεσία, αποδεικνύεται για άλλη μία φορά πως τα κλασικά θεατρικά έργα είναι διαχρονικά και συνεχίζουν να μας αφορούν. Η Christiane Jatahy επικαιροποίησε την παράσταση όχι μόνο μέσα από σύμβολα αλλά και με τον τελευταίο μονόλογο της Julia Βernart, κατά τον οποίο η ηθοποιός και όχι η ηρωίδα, αυτή τη φορά, μας ρωτά τι θα κάναμε εμείς οι ίδιοι σήμερα, αν βρισκόμασταν στη θέση της Τζούλια του Στρίντμπεργκ. Τότε, η σκηνοθέτης, δεν διστάζει να σχολιάσει ευθέως, σε μία στιγμή, με μία σκηνή στην οθόνη, σύγχρονα γυναικεία και πλέον νομικά, ζητήματα αυτοδιάθεσης.

Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών -εκτός από τους προαναφερθέντες, στην οθόνη εμφανίστηκε και η Tatiana Tiburcio- που σκιαγράφησαν με ιδιαίτερα ανθρώπινο τρόπο τον ψυχισμό και τις φοβίες των χαρακτήρων, σε συνδυασμό με τους φωτισμούς των Renato Machado και David Pacheco και τη μουσική του Rodrigo Marçal δημιούργησαν μια μοναδική ατμόσφαιρα σε μία παράσταση που κάνει το στομάχι να σφίγγεται, τα μάτια ενίοτε να βουρκώνουν χωρίς, όμως, να στερείται του στοιχείου της έκπληξης και του χιούμορ.

INFO: 

Julia

Σκηνοθεσία και Διασκευή:  Christiane Jatahy

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Marcelo Lipiani

Σκηνογραφία: Christiane Jatahy and Marcelo Lipiani

Ζωντανή βιντεοσκόπηση: Paulo Camacho

Παίζουν: Julia Βernart και Rodrigo dos Santos