Η πολυσυζητημένη παράσταση της «Αντιγόνης», σε σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη, μετά την επιτυχία της στο θέατρο Θησείον, συνεχίζει την πορεία στη Θεσσαλονίκη και το θέατρο «Αμαλία», από την Πέμπτη 6/10 έως και την Κυριακή 9/10. Πρόκειται για μία παράσταση που γεννήθηκε από τη σύμπραξη επαγγελματιών και ερασιτεχνών ηθοποιών οι οποίοι παρακολούθησαν ένα σεμινάριο με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Χάρη Φραγκούλη κατά τη διάρκεια του κορονοϊού. Λίγο πριν την πρεμιέρα στο θέατρο «Αμαλία», είχαμε την τύχη να μιλήσουμε για την παράσταση με δύο νέους, γεμάτους όρεξη ηθοποιούς από τον πολυπληθή θίασο που θα δούμε επί σκηνής, τη Μαρία Αρζόγλου, που ενσαρκώνει τον Αγγελιαφόρο, και τον Παναγιώτη Ρενιέρη, που είναι μέλος του Χορού.

Συστάσεις για την «Αντιγόνη» δεν χρειάζονται. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε συνηθίσει να τη βλέπουμε σε θερινές θεατρικές σεζόν και ανοιχτά θέατρα. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη διαδικασία προσαρμογής ενός κειμένου αυτού του βεληνεκούς σε δεδομένα κλειστού θεάτρου, τόσο ενός black box όπως θεωρείται το «Θησείον» όσο και μιας ιταλικής σκηνής σαν το θέατρο «Αμαλία»;

Μαρία Αρζόγλου: Ο τρόπος που δουλεύαμε από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα, ήταν κατ’ αρχάς να μην υπάρχει τίποτα αυτονόητο για το έργο, όλα ξεκίνησαν από το μηδέν. Μαζί κι o χώρος του Θησείου, γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε, με δουλειά, πίστη και πολύ χρόνο. Πρώτη φορά τώρα στο θέατρο «Αμαλία» προσαρμοζόμαστε σε άλλο θέατρο.

Παναγιώτης Ρενιέρης: Σε όποιον χώρο, ανοιχτό ή κλειστό, μεγάλο ή μικρό, στόχος είναι να ακουστεί το κείμενο, να ανακαλυφθεί ξανά αυτή η ιστορία που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε και ίσως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Εμείς αυτό που προσπαθούμε είναι να συστηνόμαστε κάθε φορά με την «Αντιγόνη» από την αρχή.

Η σκηνογραφία της παράστασης είναι ιδιαίτερα αφαιρετική. Κάτι τέτοιο απελευθερώνει ή περιορίζει τον ηθοποιό σε σχέση με την ερμηνεία του ρόλου; 

Μ.Α.: Δεν θα την περιέγραφα ως αφαιρετική. Είναι ό,τι χρειάζεται ή δεν είναι τίποτα. Όλα ξεπήδησαν από τον χρόνο, τα πρόσωπα και τη φαντασία. Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα, όπως σε όλες τις αρχές. Τα σκηνικά είναι τόσο το έργο όσο και οι ηθοποιοί, τα φώτα, η σκηνοθεσία, τα λόγια, τα ρούχα, η μουσική. Όλα μαζί φτιάχνουν μια σύνθεση που απευθύνεται σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Θέλω να πω, πως όλα είναι απολύτως συνδεδεμένα μεταξύ τους, και πέρα απ’ ό,τι μπορούμε να συλλάβουμε όλα είναι ένα.

Π.Ρ.: Δεν ξέρω τι σημαίνει αφαιρετική. Όλα τα σκηνικά στην παράσταση χρησιμοποιούνται και συμβάλλουν στο αποτέλεσμα μιας σύνθεσης που έγινε με πολύ κόπο και αγάπη.

Πού διαφέρει η εμπειρία που αποκομίζει ένας επαγγελματίας ηθοποιός από έναν ημιεπαγγελματικό θίασο σε σχέση με έναν θίασο επαγγελματιών;

Μ.Α.: Δεν μπορώ να διαχωρίσω. Συγκινούμαι όταν βλέπω κάτι να γίνεται αλήθεια.

Π.Ρ.: Δεν γνωρίζω, είναι η πρώτη μου παράσταση. Πάντως αν δείτε την παράσταση δεν ξεχωρίζετε ποιος είναι ηθοποιός και ποιος όχι.

Η επιτυχία της παράστασης είναι μεγάλη και έχει έρθει στο «ξεκίνημα», θα μπορούσαμε να πούμε, της καριέρας σας. Πώς βιώνετε αυτή την εμπειρία και τι σκέψεις σας δημιουργεί για τα επόμενα βήματά σας στο θέατρο;

Μ.Α.: Δεν σκέφτομαι τα επόμενα βήματά μου. Έχει ανοίξει η ψυχή μου κι όλο ανοίγει, κι ό,τι βγαίνει από αυτό. Για τώρα, πάντως, έτσι θέλω να δουλεύω. Με αγάπη.

Π.Ρ.: Ότι θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω έτσι και κυρίως να μαθαίνω.

Ποια είναι η σπουδαιότητα της παράστασης του συγκεκριμένου έργου αυτή τη χρονική στιγμή, που όλοι μας παλεύουμε να διατηρήσουμε κεκτημένα όπως ο βασικός μισθός ή ακόμα και να εξασφαλίσουμε αυτονόητα δικαιώματα, όπως η απόδοση δικαιοσύνης, ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε τα γυναικεία κινήματα σε πολλές χώρες του κόσμου να αγωνίζονται κατά του φονταμενταλισμού και των πατριαρχικών στερεοτύπων;

Μ.Α.: Το έργο είναι σπουδαίο γιατί μιλάει για ψυχές, μιλάει για ανθρώπους, μιλάει για όλη την ύπαρξη και ακόμα φτάνει στο μεδούλι της, σε χτυπάει στη ρίζα της καρδιάς, σε αυτό που δεν ξέρεις ή σε αυτό που μόνο ξέρεις, είναι τόσο ανοιχτό γιατί είναι ένα ποίημα. Το ποίημα τα χωράει όλα και όλες τις χρονικές στιγμές. Μακάρι να χωράει κανείς και το ποίημα. 

Π.Ρ.: Σίγουρα η ιστορία του κοριτσιού που ήθελε να θάψει τον νεκρό αδερφό της και για αυτό τιμωρήθηκε, εμπεριέχει παρόμοιες ιστορικές στιγμές που γίνονται ή έχουν γίνει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η παράσταση μιλάει για αυτές αλλά ότι η ποίηση, όπως είναι και αυτό το κείμενο, μιλάει για ανθρώπινες ψυχές και χωράει πολλές οπτικές που η ερμηνεία, αν υπάρχει, έγκειται στον καθένα μας μεμονωμένα. Στο τέλος ανθίζει μια κουτσουπιά*.

* Η κουτσουπιά είναι φυλλοβόλο δέντρο της μεσογειακής και ελληνικής υπαίθρου που ξεχωρίζει την άνοιξη με τα πυκνά μοβ άνθη της.

INFO

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη 

Θέατρο «Αμαλία»

Από Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2022 έως Κυριακή 09 Οκτωβρίου 2022

Εισιτήρια για την παράσταση ΕΔΩ.