«Δηλαδή έχετε ακόμα άγχος προτού βγείτε στη σκηνή;», ρωτάω με φανερή απορία τη Ρίτα Αντωνοπούλου με το που συναντιόμαστε. Έχουμε δώσει ραντεβού στο Πάρκο «Μίκης Θεοδωράκης», έναν καταπράσινο χώρο στην καρδιά των Βριλησσίων. Τη συνοδεύουν δυο κορίτσια, η κόρη της Φαίδρα και μια φίλη της. Μια εκδήλωση με δημοτικά τραγούδια, όπου άνθρωποι χορεύουν και τραγουδάνε κάτω από τον ήλιο, θα μας αναγκάσει να περπατήσουμε λίγο πιο κάτω, σε ένα πιο μικρό και ήσυχο παρκάκι, ώστε να μπορούμε να ακούμε ευκολότερα ο ένας τον άλλον. Πριν ξεκινήσουμε, θα μου πει πως ναι, ορισμένες φορές την παραλύει το άγχος πριν βγει πάνω στη σκηνή, κι ας ξέρει πως το όπλο με το οποίο μπορεί να πολεμήσει απέναντι σε κάθε αμφιβολία, είναι πέρα για πέρα ισχυρό.

Μετά από μια πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία με τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη, ετοιμάζεστε τώρα για δύο παραστάσεις στο Σταυρό του Νότου, μαζί με τους Ρεβάνς. Πείτε μου λίγα λόγια για το πώς ανταμώσανε οι δρόμοι σας και πώς ξεκίνησε η προετοιμασία αυτής της συνεργασίας.

Έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένη από την περιοδεία του καλοκαιριού, κυρίως από τον τρόπο που ο κόσμος ήθελε τόσο πολύ να ακούσει αυτά που είχαμε να πούμε. Έχοντας αυτό κατά νου, μας μπήκε η ιδέα να κάνουμε κάτι μαζί το χειμώνα μαζί με τους Ρεβάνς. Είναι ένα group το οποίο εκτιμώ βαθιά, γιατί τους ξέρω κυρίως ως ανθρώπους. Είναι εξαιρετικά παιδιά, έχουν έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να γράφουν και είμαστε κοντά στο πώς βλέπουμε την πραγματικότητα και τον άνθρωπο. Αυτό από μόνο του είναι παρηγορητικό και ανακουφιστικό. Οπότε έτσι προήλθε η απόφαση για αυτή τη συνεργασία, κρατώντας ένα βασικό κορμό της παράστασης που δοκιμάσαμε το καλοκαίρι, την οποία εγώ λόγω θεματικής δεν ήθελα να αποχωριστώ. Μπήκα στη διαδικασία να το φέρω πιο κοντά σε αυτό που συμβαίνει, να το εμπλουτίσω και έχω την αίσθηση ότι πάμε να κάνουμε κάτι πολύ δυνατό.

Στο δελτίο Τύπου διαβάζουμε για «μια παράσταση που αφυπνίζει, ξεσηκώνει, εμψυχώνει, συγκινεί και γιατρεύει». Τι πιστεύετε ότι έχει να προτείνει η παράσταση αυτή σήμερα;

Είναι μια παράσταση που ως κεντρικό θέμα έχει την ενότητα των ανθρώπων. Θέλει να μας θυμίσει ότι μαζί έχουμε τη δύναμη να καταφέρουμε ό,τι θέλουμε, ότι μαζί είμαστε πιο δυνατοί, ότι μπορούμε να πάμε μακριά. Με βάση αυτή την ιδέα, έχουν επιλεγεί τραγούδια, γνωστά και αγαπημένα, τα οποία βοηθούν νοηματικά προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και συναισθηματικά. Στόχος είναι στο τέλος της παράστασης να είμαστε όλοι ένα, μια αγκαλιά. Η ουσία κρύβεται στην πρόθεση από πίσω και στο ποια είναι η αλήθεια σου.

Ποιες ήταν οι μουσικές σας αναφορές μεγαλώνοντας; Πού εντοπίζετε τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα;

Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα έχουν να κάνουν με τους γονείς. Θυμάμαι να με πηγαίνει η μαμά μου στο «Αττικόν» για να ακούσουμε τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το Γιώργο Νταλάρα. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τον μπαμπά μου να φέρνει ένα δίσκο της Γλυκερίας στο σπίτι. Θυμάμαι κασέτες στο αυτοκίνητο. Θυμάμαι να ακούω Αλεξίου, Γαλάνη, Βιτάλη. Αργότερα, βέβαια, όταν άρχισα να ακούω μουσική πιο υποκειμενικά και να επιλέγω, άκουγα κυρίως ξένη μουσική. Γι’ αυτό και τα πρώτα χρόνια τραγουδούσα σε ροκ μπάντες. Υπήρχε και ένα ελληνικό ρεπερτόριο, αλλά ομολογώ ότι με έβρισκα περισσότερο στην ξένη μουσική. Μέχρι και σήμερα ακούω πολλή ξένη μουσική, αλλά αυτό που βιώνει κανείς με τον ελληνικό στίχο δεν εντοπίζεται αλλού.

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σας σας οδήγησαν στο να επιλέξετε το τραγούδι έναντι του θεάτρου και της υποκριτικής;

Νομίζω ότι ήταν μάλλον η εγγενής ανάγκη. Καταλάβαινα ότι δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς το τραγούδι. Περνούσαν κάποιες μέρες χωρίς να τραγουδήσω και είχα πρόβλημα. Ήταν ανάγκη μου να κλειστώ σε ένα χώρο, να εκφραστώ τραγουδώντας και να συνεχίσω τη μέρα μου. Μάλλον με οδήγησε η ζωή σε αυτό, γιατί το μικρόφωνο ερχόταν συνέχεια μπροστά μου κι έτσι το ένα έφερε το άλλο. Το θέατρο νομίζω πως το είχα πάντα μέσα μου λίγο καταπιεσμένο σαν επιθυμία, γιατί ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός και δεν ήθελα να προκαλέσω δράματα στην οικογένεια. Γι’ αυτό και βγαίνει τόσο πολύ στην τραγουδιστική ερμηνεία μου, γιατί είναι κάτι που υπάρχει και δεν έχει ολοκληρωθεί, δεν έχει εκφραστεί, δεν έχει καλλιεργηθεί, οπότε βγαίνει έντονα σε αυτό που κάνω.

Πείτε μου για ένα κομβικό άνθρωπο στη ζωή σας.

Στην καλλιτεχνική μου ζωή είναι, φυσικά, ο Θάνος Μικρούτσικος. Η γνωριμία μου μαζί του ήταν σταθμός, γιατί από εκεί και μετά άλλαξαν όλα. Μέχρι τότε δούλευα πρωί και το έκανα πιο πολύ σαν χόμπι. Εκείνος ήταν ο άνθρωπος που μου είπε «τα παρατάς, είσαι γεννημένη τραγουδίστρια». Οπότε η ζωή μου έγινε τελείως διαφορετική, αφού με έπεισε να ακολουθήσω το όνειρο και γι’ αυτό θα του είμαι αιώνια ευγνώμων, όπως και για όλα όσα ζήσαμε πάνω στη σκηνή.

Παρ’ όλα αυτά, σίγουρα ξεχωρίζετε και τους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαστήκατε, όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης, για παράδειγμα.

Δεν το συζητώ. Οι υπερταλαντούχοι άνθρωποι, θέλουν δεν θέλουν, είναι δάσκαλοι. Αν καθίσεις δίπλα τους, θα κερδίσεις. Ο Σταμάτης ήταν ανεπανάληπτο σχολείο σε πάρα πολλά επίπεδα. Με βοήθησε να βγάλω από μέσα μου αυτό που είχα, γιατί εκεί ήταν πολύ ελεύθερα τα πράγματα - χρειαζόταν να το κάνω. Μετά έπρεπε να μαζευτώ κιόλας. Όταν ξεκίνησα αργότερα με τον Θάνο, έπρεπε να μαζευτώ, γιατί είχε παραγίνει. Ο Σταμάτης έχει έναν πολύ δικό του τρόπο να βουτάει μέσα σου και να βγάζει κάτι πολύ κρυφό, που ενδεχομένως εσύ να μην άφηνες να φανεί.

Και μετά τους ανθρώπους, πάμε στα τραγούδια. Πείτε μου για ένα τραγούδι που σας άλλαξε τη ζωή. Εγώ, ας πούμε, σκεπτόμενος τη Ρίτα Αντωνοπούλου, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον «Μικρόκοσμο» και στο πόσο με συγκινεί όταν το τραγουδάτε.

Είναι το πρώτο που μου έρχεται και εμένα στο μυαλό. Θυμάμαι την πρώτη φορά που το είπα, όταν παίζαμε πιάνο-φωνή με τον Θάνο εδώ στην Αθήνα και ξεκινούσαμε το πρόγραμμα με αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα και δεν είχα αίσθηση του τι θα μου προκαλέσει. Θυμάμαι ότι μέχρι να τελειώσει το τραγούδι δεν ήξερα τι να κάνω. Ήταν τόση η ένταση -και εγώ συγκινούμαι τώρα που σου το λέω- στο σώμα μου από αυτό που ένιωθα και έπαιρνα από κάτω, που τελείωσε το τραγούδι και γύρισα την πλάτη μου και ήθελα απλά να ουρλιάξω πάνω στη σκηνή. Δεν ήξερα τι να το κάνω όλο αυτό που είχε γεννηθεί μέσα μου. Και φυσικά δεν σταμάτησα να το λέω έκτοτε. Με συγκινεί βαθιά, είναι διαχρονικό, μιλάει για κάτι που ζει η ανθρωπότητα από τη γέννησή της μέχρι σήμερα και έχει αυτή την δύναμη του ξεσηκωμού - είναι μαγικό.

Το άλλο τραγούδι που έχω αγαπήσει βαθιά είναι ένα τραγούδι που μου χάρισαν οι Δημήτρης και Αντώνης Παπαβομβολάκης, σε στίχους της Ειρήνης Τσαγκαράκη, το «Θα μεγαλώνω». Θεωρώ ότι είναι ένα τραγούδι από αυτά που γίνονται μία στο τόσο. Είτε έχεις παιδί, είτε δεν έχεις, δεν γίνεται να μη σε αγγίξει, με την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του, την απλότητά του στιχουργικά και μουσικά. Είμαι πολύ τυχερή που το έχω κι αυτό στις αποσκευές μου και όταν το λέω έχω πάντα τη Φαίδρα απέναντί μου, είναι πάντα δικό της.

Διάβασα σε μια συνέντευξή σας για ένα τραυματικό γεγονός που σας συνέβη σε μικρή ηλικία και το μοιραστήκατε δημόσια. Επειδή μεγαλώνετε μια κόρη, τη Φαίδρα, πώς σας κάνει αυτό να στέκεστε απέναντί της, ώστε να είναι η ίδια ευτυχισμένη και ασφαλής;

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να έχεις μιλήσει στο παιδί σου. Να το έχεις υποψιασμένο, χωρίς να το έχεις τρομοκρατημένο. Να ξέρει ποια είναι τα όρια και να μπορεί να σου μιλήσει με το παραμικρό. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, σε αυτό τον κόσμο ζούμε όλοι. Έχοντας μιλήσει με πάρα πολλές γυναίκες, είναι πλέον τόσο συχνό που δεν σου πάει το μυαλό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς ότι έχουμε τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε προτού φανεί, ώστε να ξέρει κάποιος πώς να το χειριστεί.

Είχατε επίσης αναφέρει πως μοιραστήκατε το περιστατικό αυτό στα πλαίσια της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Αυτό ήταν για εσάς λυτρωτικό κατά κάποιον τρόπο;

Είχα μιλήσει για αυτό και πιο πριν, απλά στην ομαδική ψυχοθεραπεία συνειδητοποιείς ότι ανάμεσα σε 7 γυναίκες, οι 5 έχουν περιστατικό. Και αναρωτιέσαι «Τι γίνεται, ρε παιδιά, τι ποσοστό είναι αυτό;». Εγώ μέσα από αυτή τη διαδικασία πήρα τη δύναμη να το αντιμετωπίσω και ευθέως με τον άνθρωπο που συνέβη, και μάλιστα μπροστά στην κόρη μου. Ήταν μια τεράστια νίκη, την οποία την κουβαλάω με πολλή περηφάνια. Ακόμα και αν δεν το θυμάται η ίδια, γιατί ήταν πολύ μικρή, είμαι σίγουρη ότι έχει μείνει μέσα της. Η ψυχοθεραπεία, όμως, ήταν δώρο για εμένα και θεωρώ ότι αν πετύχεις τον σωστό άνθρωπο είναι απαραίτητη διαδικασία για όλους μας. Θα ήμασταν όλοι πολύ καλύτερα.

Αλλάζοντας θέμα, θα έλεγε κανείς πως το έργο του Θάνου Μικρούτσικου ήταν το ιδανικό σπίτι μέσα στο οποίο μπορέσατε να εκφράσετε ερμηνευτική γνώμη. Ούσα η βασική ερμηνεύτριά του τα τελευταία χρόνια, φαντάζομαι πως τα τραγούδια αυτά τα νιώθετε πια δικά σας. Όταν έφυγε από τη ζωή, νιώσατε άραγε ότι χάνετε κάτι, μια ασφάλεια στο πώς στέκεστε απέναντί τους;

Όχι, δεν ένιωσα αυτό για να είμαι ειλικρινής. Γιατί; Γιατί το έργο του είναι μέσα μας. Αυτό που δεν θα ξαναγίνει ποτέ, είναι αυτή η μαγική σύμπραξη πάνω στη σκηνή. Το πάθος του, η τρέλα του, η θεατρικότητά του. Αυτά είναι που δεν θα έχουμε ξανά. Ακόμα κι αν αναπαράγουμε τα τραγούδια του και τα παρουσιάζουμε με άλλο τρόπο, αυτό που λείπει είναι το ότι δεν θα είναι εκείνος εδώ.

Άρα, μου λέτε ότι δεν είναι πια το ίδιο.

Ναι, δεν είναι ίδια η αίσθηση που παίρνεις πια, όσο ωραία και αν παιχτούν τα τραγούδια.

Τι θυμάστε περισσότερο από τον τελευταίο καιρό μαζί του, όταν πλησίαζε το τέλος; Πώς το διαχειριστήκατε και εσείς η ίδια;

Αυτά δεν θέλω να τα θυμάμαι. Είναι κάτι εικόνες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν μπορείς να τις ταιριάξεις στο προφίλ του ανθρώπου που ήξερες όλα αυτά τα χρόνια. Η αποδυνάμωση μιας τέτοιας προσωπικότητας, τόσο καταλυτικής και δυναμικής, δεν σου ταιριάζει. Προτιμώ να τον έχω στο μυαλό μου όπως ήταν πριν, με τη δύναμη, το πάθος, την παιδικότητα, την όρεξη για πλάκα, το ότι δεν σταύρωνες κουβέντα όταν ήταν εκείνος μπροστά, γιατί ήταν ο αρχηγός. Φαντάσου ότι μέχρι το τέλος πάντα του μιλούσα στον πληθυντικό. Η μόνη στιγμή που μου βγήκε να του μιλήσω στον ενικό ήταν στο νοσοκομείο, δεν το είχα καταφέρει ποτέ μέχρι τότε. Και μπορεί να έχει να κάνει με αυτή την αποδυνάμωση και δεν θέλω καθόλου να το φανταστώ αυτό.

Ήταν ίσως η πιο ανθρώπινη στιγμή του.

Ήταν απλά ο Θάνος στο κρεβάτι. Ήταν πιο ανθρώπινο πια, είχε φύγει η αίγλη αυτής της προσωπικότητας, οπότε μάλλον ήταν πιο άμεση και η δική μου αντιμετώπιση στο διάλογο.

Όταν τραγουδάτε είστε ένας άνθρωπος που φλέγεται και το εννοεί. Πώς κερδίζεται αυτό;

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να μείνεις πιστός στα ένστικτά σου, σ’ αυτό που σε κινητοποιεί. Μέχρι τώρα έχω προσπαθήσει να μην λαϊκίσω, να μην πω κάτι που θα ήθελε ο κόσμος να ακούσει ή να παίξουν τα ραδιόφωνα. Λειτουργώ πάντα με βάση αυτό που θέλω να πω και με ανατριχιάζει. Μόνο έτσι μπορεί να βγει αυτή η φλόγα που λες, αλλιώς θα ήταν ένα πράγμα κομποστοποιημένο. Για να βγαίνει η φλόγα πρέπει να είμαι εγώ, για να είμαι εγώ πρέπει να λέω αλήθεια και για να λέω αλήθεια πρέπει να εκθέτω το μέσα μου. Και εκεί θα βρεθεί και το αντίστοιχο κοινό που θα νιώσει το ίδιο.

Μέχρι τώρα βρίσκεται πάντοτε το αντίστοιχο κοινό;

Ναι και πιστεύω ότι θα γίνει και μεγαλύτερο. Νιώθω ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αλήθεια σε όλα τα επίπεδα. Αυτό προσπαθώ και εγώ να χτίσω μέσα στα χρόνια, την αληθινή επαφή και επικοινωνία.

Πώς κατακτιέται ο τίτλος του «μεγάλου τραγουδιού»; Είναι ο στιχουργός, ο συνθέτης, αυτό που θέλετε εσείς να πείτε την κάθε στιγμή; Είναι ένας συνδυασμός όλων αυτών;

Κάποια πράγματα δεν εξηγούνται ακριβώς. Πάρε, για παράδειγμα, το έργο του Μικρούτσικου στον Καββαδία. Έχουμε να κάνουμε με έναν «δύσκολο» ποιητή, γιατί χρησιμοποιεί ορολογία και μιλάει για ταξίδια και ναυτικούς. Γιατί να σε ακουμπήσει εσένα αυτό; Γιατί να ακουμπήσει έναν δεκαπεντάχρονο σήμερα, γιατί έναν μεγάλο άνθρωπο πιο παλιά; Κι όμως γίνεται. Δεν μπορείς να εξηγήσεις γιατί είναι μεγάλα τραγούδια το «Καραντί» και οι «7 νάνοι». Δεν ξέρουμε, αλλά είναι. Και έτσι μπορεί ένας ποιητής να μπει στα στόματα όλων, κι ας μην ξέρεις τι σημαίνει το «καραντί» ή το «παλινώριο». Αυτά είναι μαγικά πράγματα. Υπάρχουν τραγούδια που είναι άχρονα.

Το επάγγελμά σας είναι τέτοιο που πολλές φορές παρατηρούμε να οδηγεί τους ανθρώπους στη ματαιοδοξία και στο ναρκισσισμό. Εσείς έχετε πέσει ποτέ σε αυτή την παγίδα;

Ναι, θυμάμαι κάτι που είχε συμβεί στις πρώτες εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου με τον Θάνο Μικρούτσικο. Τότε έλεγα μόνο 4-5 τραγούδια σε όλο το πρόγραμμα και στην πρεμιέρα δεν περίμενα την αποδοχή από τον κόσμο. Όταν έγινε και τη δεύτερη φορά, αναθάρρησα. Κατέβαινα τα σκαλιά για να πάω στο αυτοκίνητο μετά το τέλος της παράστασης και περνούσα ανάμεσα από τον κόσμο που είχε έρθει να μας δει και ένιωσα ότι περπατούσα διαφορετικά. Θυμάμαι όμως ότι το συνειδητοποίησα απευθείας, μπήκα στο αυτοκίνητο, κατέβασα το καθρεφτάκι του οδηγού, μου έριξα ένα χαστούκι και είπα «Ποτέ ξανά». Και κάπου εκεί τελείωσε.

Δηλαδή ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι πάντα προσγειωμένος;

Ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένας απλός άνθρωπος. Δεν έχουμε τίποτα το εξωπραγματικό, επειδή ανεβαίνουμε πάνω σε μια σκηνή και μπορεί να τραγουδάμε καλύτερα από εσένα. Το μόνο που οφείλω να κάνω, εάν μπορώ, είναι να κάνω κάτι καλύτερο για αυτό τον κόσμο. Να μας φέρω κοντά, να  νιώσουμε την κοινή λύτρωση που νιώθεις όταν έχεις παρακολουθήσει κάτι που σε έχει εμψυχώσει και σου έχει δώσει δύναμη. Αυτό. Όλο το υπόλοιπο, το σταριλίκι και το ντιβιλίκι, εγώ τα θεωρώ από αχρείαστα έως και βέβηλα για το χώρο της μουσικής που υπηρετώ.

Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να έρθει κάποτε η στιγμή που αυτό που προσφέρετε δεν θα βρίσκει ανταπόκριση, ακριβώς επειδή δεν είναι αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εσάς;

Ναι, το σκέφτομαι. Και μπορεί να είναι και μια φυσική ροή πραγμάτων. Όταν μεγαλώνεις χάνεις και αυτή την επαφή με το σήμερα, οπότε μπορεί να μην μπορείς να μιλήσεις την ίδια γλώσσα με έναν άνθρωπο σημερινό και να μην μπορεί να σε ακούσει με τον ίδιο τρόπο. Λογικά έρχεται αυτή η στιγμή. Θέλω να πιστεύω ότι θα το αντιμετωπίσω ψύχραιμα και με τα πόδια γειωμένα όπως και τώρα. Όπως μεγαλώνουμε, έτσι πιθανότατα έρχεται μια φθορά και στο φυσικό σώμα, στην ενέργειά σου, στην διάθεσή σου να κάνεις πράγματα και στην επιρροή που μπορείς να έχεις στους ανθρώπους μέσα από την τέχνη. Δεν πειράζει, αρκεί να είσαι ικανοποιημένος με ότι έχεις κάνει και να συνεχίσεις να είσαι δημιουργικός και πλήρης με άλλους τρόπους.

Παρ’ όλα αυτά βρίσκετε τον εαυτό σας να βιάζεται να προλάβει το χρόνο και να καταφέρει περισσότερα πράγματα;

Δεν βιάζομαι. Για εμένα προτεραιότητά μου είναι να είμαστε καλά εγώ και η μικρή μου, να είμαστε υγιείς και να περνάμε όμορφα στη ζωή. Και στο τραγούδι θα είμαι όσο είμαι καλά και όσο δεν κάνω εκπτώσεις. Εάν δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλω όπως το θέλω, δεν θα είμαι στο τραγούδι. Θα ψάξω να βρω κάτι άλλο να κάνω.

Πείτε μου μια έκπτωση που δεν θα δεχόσασταν να κάνετε στο τραγούδι.

Το πρώτο που μου έρχεται έχει να κάνει με το ρεπερτόριο. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να τραγουδήσω κάτι το οποίο θα ήταν καλό μόνο γιατί πουλάει. Ούτε θα πήγαινα να τραγουδήσω κάπου που δεν θα ένιωθα ότι είμαι εγώ ή να κάνω κάποια συνεργασία απ’ την οποία θα ένιωθα ότι δεν έχω κάτι να κερδίσω καλλιτεχνικά και ψυχικά.

Θα αυτοχαρακτηριζόσασταν ως πολιτική τραγουδίστρια;

Είμαι και πολιτική τραγουδίστρια. Σίγουρα δεν είμαι μόνο αυτό. Είναι ένα ρεπερτόριο το οποίο με αγγίζει και με συγκινεί, αλλά είναι ένα μέρος μου.

Προς τα πού κλίνετε περισσότερο; Είναι όλα τα είδη μουσικής εξίσου μοιρασμένα μέσα σας;

Σκέψου πώς είσαι στη ζωή σου. Υπάρχουν περίοδοι που μπορεί να σε απασχολεί πάρα πολύ αυτό που συμβαίνει τριγύρω σου, ή να κυριαρχεί το ερωτικό στοιχείο, η θλίψη σου ή ο θυμός σου. Όλα αυτά είναι μέσα στα τραγούδια. Αφού στην καθημερινότητά μας είμαστε πολυμορφικά πλάσματα, έτσι και ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να εκφέρει μόνο ένα δρόμο και ένα λόγο.

Πολιτική σκέψη είχατε διαμορφώσει από νωρίς;

Δεν θα έλεγα ότι έχει να κάνει με πολιτική σκέψη, αλλά με το τι είναι άνθρωπος και για το λόγο που βρισκόμαστε εδώ. Πάντα πίστευα ότι είμαστε εδώ για το καλό, για την εξέλιξη, για να κοιταζόμαστε με νοιάξιμο και με αγάπη. Γιατί είμαστε ίσοι και πρέπει να μάθουμε να ζούμε έτσι. Οπότε αν υπάρχει πολιτική σκέψη, είναι αυτή. Αυτή είναι η πιο καθαρή πολιτική σκέψη που έχω: ο άνθρωπος, η μαγεία της ψυχής του και το τι μπορεί να καταφέρει εάν στ’ αλήθεια έρθει σε επαφή με τον ανθρωπισμό του και την αλήθεια του.

Γενικά παρακολουθείτε τις ειδήσεις και την επικαιρότητα; Σας ενδιαφέρει το να ενημερώνεστε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας;

Δεν θέλω καθόλου να ενημερώνομαι για ό,τι συμβαίνει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το αποφεύγω κατά κόρον. Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι. Δεν βλέπουμε ποτέ κανένα δελτίο ειδήσεων. Ενημερώνομαι για τα σημαντικά. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να ψάξω, θα έρθει άλλωστε η ώρα που θα το μάθεις.

Τι προκαλεί αυτή την άρνηση; Γιατί δεν θέλετε;

Γιατί μέσα μου είναι εντελώς απαξιωμένο όλο αυτό το σύστημα. Δεν με αφορούν οι κινήσεις αυτών των ανθρώπων. Δεν τους έχω επιλέξει να με εκπροσωπούν, δεν είναι τίποτα για μένα. Με αφορά το αποτέλεσμα, κάτι δηλαδή που μπορεί να φέρει πάρα πολύ κόσμο μπροστά σε μια άσχημη συνθήκη. Αυτό ναι, και θα το πολεμήσω και θα βγω να μιλήσω  για αυτό και θα βοηθήσω όσο μπορώ. Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτούς.

Τι σας σοκάρει σήμερα, τι σας ανατριχιάζει;

Υπάρχει μια κάστα ανθρώπων, οι οποίοι είναι τόσο αποκομμένοι από οτιδήποτε ανθρώπινο, από οποιαδήποτε χαρά, αλήθεια και σύνδεση. Δεν ξέρω τι τους έχει συμβεί. Δεν τους αγαπούσε η μανούλα τους, μάλλον. Δεν έχουν πάρει αγάπη, οι καημένοι, στη ζωή τους κι έχουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Δυστυχώς όμως αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι κατέχουν θέσεις και επιλέγουν να ασχοληθούν με την πολιτική ανά τον κόσμο. Από εκεί ξεκινάνε όλα τα δεινά. Δεν υπάρχει καμία επίκληση σε κανένα θετικό συναίσθημα, σε κανένα φιλότιμο. Έχεις να κάνεις με ανθρώπους που το μόνο που τους νοιάζει είναι το κέρδος και η εξουσία. Και νομίζω πως αν ασχολείσαι σπαταλάς πολύτιμο χρόνο και ενέργεια σε κάτι που δεν το αξίζει. Δεν τους αξίζει. Προτιμώ να πάω στο πάρκο, να ακούσω μουσική και να σκεφτώ τα τραγούδια μου. Και δεν το θεωρώ αυτό άρνηση του να ζήσω μες στην πραγματικότητα. Μου αρέσει ο μικρόκοσμός μου και τον επιλέγω. Είναι πολύ συνειδητή απόφαση.

Πότε θα πάμε στα βουνά; Τι βάρος έχει αυτό το αίτημα στο τραγούδι σας; Είναι, πιστεύετε, μια ανάγκη, μια ευχή;

Είναι ένα τραγούδι το οποίο μας παρακινεί να έρθουμε ξανά σε επαφή με πράγματα και αλήθειες που έχουμε ξεχάσει. Μας έχει πάρει η κατρακύλα στην καθημερινότητά μας να ασχολούμαστε με πράγματα τα οποία δεν μας αντιπροσωπεύουν. Μόνο μέσα από την επαφή με τη γη, τον ήλιο, τη φύση μπορούμε να αντιμετωπίζουμε οτιδήποτε άλλο.

Η θρησκεία τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Εξαρτάται πώς το εννοούμε αυτό. Η θρησκεία με την έννοια των θρησκευτικών που κάνουμε στο σχολείο, ή του θεού με τη γενειάδα πάνω στο σύννεφο όχι, δεν με αγγίζει. Πιστεύω ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, ένα ανώτερο καλό που μας έχει καθορίσει και όλοι εκπορευόμαστε από αυτό. Είναι βαθιά μου πεποίθηση, ίσως ανάγκη. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. «Ζούμε σε έναν κόσμο μαγικό», όπως λέει και ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος στην «Ελένη», με την έννοια ότι δεν έχουμε ανακαλύψει τίποτα για αυτό που στ’ αλήθεια ισχύει. Και επιλέγω να δω τα πράγματα μαγικά, σαν κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Είστε πολύ νέα και γεμάτη ζωή. Το υπαρξιακό ζήτημα του θανάτου σας απασχολεί;

Σε σχέση με τη Φαίδρα μόνο. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θέλω να είμαι εδώ μέχρι το τέλος για εκείνη. Το υπόλοιπο δεν με απασχολεί και δεν με αγχώνει ιδιαίτερα. Θέλω να πιστεύω ότι αν πορεύομαι στη ζωή μου με χαρά και ειλικρίνεια, κάνοντας αυτό που αγαπάω, θα είμαι υγιής.

Για το μέλλον ποια είναι τα σχέδιά σας; Τι να περιμένουμε μετά τις 2 παραστάσεις στον Σταυρό του Νότου;

Ετοιμάζουμε χειμερινή περιοδεία. Θα πάμε σε μέρη που δεν καταφέραμε να επισκεφθούμε το καλοκαίρι, σε μουσικές σκηνές που στερηθήκαμε τα προηγούμενα 2 χρόνια. Ετοιμάζουμε και τις επόμενες δισκογραφικές μας κινήσεις. Αυτό που θα ακούσετε σύντομα και είναι, ενδεχομένως, απρόσμενο, είναι 2 τραγούδια που κάναμε διασκευή με 2 εκ των παιδιών των Ρεβάνς, με κιθάρα και κλαρίνο. Αποφάσισα να διασκευάσουμε το “Majesty” των Madrugada, το οποίο θα κυκλοφορήσει σχετικά άμεσα, το «Τι περιμένεις πια» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ενώ μπορεί να κάνουμε κι άλλα. Έχω την αίσθηση ότι ο ελληνικός ήχος, σε σχέση με τον ξένο στίχο έχει κάτι πολύ όμορφο στο αποτέλεσμά του.

Αφού την ευχαριστήσω θερμά, θα περάσουμε λίγο περισσότερο χρόνο μαζί. Λίγες όμορφες ηλιόλουστες πόζες για τον φακό του ταλαντούχου Άκη Χρήστου, και μετά θα περπατήσουμε παρέα ως το αυτοκίνητό της. Στη διαδρομή μέχρι το σταθμό του μετρό, όπου επέδειξε όλη την καλοσύνη με αφήσει, τη ρωτάω για το πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο της. Μου μιλάει για τη ζωγραφική, τις σπουδές που σκέφτεται να ακολουθήσει, για τους μαθητές της στη φωνητική, την κόρη της, για το πώς θέλει να έχει πάντα η ίδια τον πρώτο λόγο κατά την προετοιμασία των μουσικών προγραμμάτων της. Μετά θα ακούσει τις ανησυχίες μου και θα τις αντικρούσει με τον πιο όμορφο τρόπο, λέγοντάς μου πως πρέπει να πιστεύω σε αυτό που θέλω να κάνω και να το προσεγγίζω πάντα με σιγουριά. Ως παράδειγμα θα μου φέρει τη συνεργασία της με τον Θάνο Μικρούτσικο, για την οποία η ίδια ήταν σίγουρη προτού καν τον γνωρίσει. Συμπέρασμα: Η Ρίτα Αντωνοπούλου την έχει στο τσεπάκι τη ρεβάνς για το φετινό χειμώνα, κι εμείς δεδομένη την πίστη μας απέναντί της. Καλή επιτυχία!

Φωτογραφίες: Άκης Χρήστου

Επικοινωνία: zuma communications

Χορηγός Επικοινωνίας: 2020mag.gr

ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ & ΡΕΒΑΝΣ

Σάββατο 22 Οκτωβρίου & Σάββατο 5 Νοεμβρίου

Σταυρός του Νότου Κεντρική Σκηνή

Γενική Είσοδος: 13 €  ( Αφορά την είσοδο στον χώρο ) 

Ώρα Έναρξης: 22.30

Ώρα Προσέλευσης: 22:00

Προπώληση εισιτηρίων ΕΔΩ.