Πολύ πλούσια η κινηματογραφική παραγωγή των Παλαιστίνιων σκηνοθετών τις τελευταίες δεκαετίες. Άντρες και γυναίκες που είτε μεγάλωσαν στην εξορία είτε ζουν στα κατεχόμενα, γυρίζουν συνέχεια τη μία ταινία μετά την άλλη με κεντρικό θέμα αυτό που όλους τους καίει, είτε ζουν στην Παλαιστίνη είτε μακριά της: τη ζωή σε κατάσταση πολιορκίας, τη σχέση τους με τον ισραηλινό εισβολέα, την αντίσταση. Ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία: ο Ελία Σουλεϊμάν με την ποιητική ματιά του, με την επικεντρωμένη στο συναίσθημα προσέγγιση της Ανμαρί Γιασίρ ή την ξεκάθαρα πολιτική ματιά του πολυβραβευμένου Παλαιστίνιου της Διασποράς, Χάνι Αμπού-Ασάντ.

Με δύο του ταινίες (Όμαρ και Παράδεισος Tώρα) να έχουν φτάσει στην τελική πεντάδα των υποψηφίων για Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας, ο Αμπού-Ασάντ έχει καταπιαστεί κι άλλες φορές με το θέμα της αντίστασης αλλά και της προδοσίας. Προδοσία που πολύ συχνά δεν είναι προσωπική επιλογή αλλά αποτέλεσμα εκβιασμού των αρχών κατοχής, οι οποίες έχουν και το καρπούζι και το μαχαίρι. Στην Παγίδα προσπαθεί να συνδυάσει την αντίσταση και την προδοσία με τη θέση της γυναίκας στην παλαιστινιακή κοινωνία. Και το αποτέλεσμα είναι, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον.

Στην κατεχόμενη Βηθλεέμ η Ρημ φεύγει από το σπίτι της και πηγαίνει με τη μικρή της κόρη αγκαλιά στο κομμωτήριο της Χούντα για να φτιάξει τα μαλλιά της. Οι γυναίκες γνωρίζονται από πριν και μιλούν φιλικά, η Ρημ αισθάνεται άνετα και εξομολογείται στη Χούντα τα προβλήματά της με τον άντρα της, με τον οποίο δεν μπορεί να επικοινωνήσει και την έχει κουράσει η παράλογη ζήλια του και οι συνεχείς του υποψίες. Σε ανυποψίαστο χρόνο, η Χούντα ρίχνει στον καφέ που ετοιμάζει για τη Ρην μια ναρκωτική ουσία και καλεί έναν άντρα. Μαζί μεταφέρουν τη Ρημ μέχρι το κρεβάτι, τη γδύνουν και τη φωτογραφίζουν σε υποτιθέμενες ερωτικές πόζες μαζί με τον άντρα.

Όταν η Ρημ ξυπνάει αργότερα γυμνή σε ένα ξένο κρεβάτι με το μωρό της στο πλάι, το δίλημμα που της θέτει η Χούντα είναι απλό: ή θα συνεργαστεί με τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ή η Χούντα θα δείξει στον παθολογικά ζηλιάρη σύζυγο τις φωτογραφίες. Η Ρημ φεύγει τρομοκρατημένη από το κομμωτήριο με το τηλέφωνο ενός ισραηλινού πράκτορα στην τσέπη. Λεπτά αργότερα, άντρες της παλαιστινιακής αντίστασης εισβάλλουν στο κομμωτήριο και παίρνουν μαζί τους τη Χούντα. Και οι δυο γυναίκες, η καθεμιά από την πλευρά της, ανεβαίνει το γολγοθά της.

Ο Χάνι Αμπού-Ασάντ, που έγραψε, σκηνοθέτησε και έκανε την παραγωγή της ταινίας, θέλει να δώσει χαρακτηριστικά θρίλερ στη συνέχεια της ταινίας. Και σε κάποιο, μάλλον μικρό βαθμό, τα καταφέρνει. Δεν βρίσκεται εκεί όμως το ενδιαφέρον της.

Παράλληλα με την παρουσίαση της βίας που παράγεται από τη βία, η ταινία επικεντρώνεται στον τρόπο που οι δυο γυναίκες βιώνουν και αντιμετωπίζουν η καθεμία το δράμα της (που η μία προξένησε στην άλλη βέβαια, αλλά αυτό στην εξέλιξη της ιστορίας παύει να έχει τόσο καθοριστική σημασία). Και τις «ζευγαρώνει» με ορθόδοξο ή ανορθόδοξο τρόπο: η Ρημ ζει με τη θανάσιμη αγωνία πως, τώρα που η Χούντα πιάστηκε από την αντίσταση, η φωτογραφία της θα φτάσει στα χέρια τους και, παρόλο που η ίδια δεν έχει κάνει τίποτα, δεν έχει δώσει καμία πληροφορία, θα χαρακτηριστεί προδότρια και η μοίρα της θα είναι ο θάνατος. Προσπαθώντας να στραφεί στον άνθρωπο που διάλεξε να περάσει μαζί του τη ζωή της, ανακαλύπτει για μία ακόμα φορά πως ούτε και τώρα, που η ζωή της παίζεται κορόνα-γράμματα, δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί για τίποτα, πως πάντα ήταν πολύ λίγος. Πως θα πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της.

«Πώς διάλεγες τα θύματα σου;», ρωτάει τη Χούντα ο Χασάν, ο ανακριτής της. «Προτιμούσα αυτές που είχαν κακούς συζύγους». Γιατί ήταν πιο μόνες, πιο ανυπεράσπιστες.

Η Ρημ είναι αθώα, δεν φταίει σε τίποτα και η ζωή της απειλείται για κάτι που δεν έχει πράξει. Η Χούντα όμως κουβαλάει ένα μεγάλο μέρος ευθύνης και ενοχής. Αυτή ήταν που οδήγησε πολλές γυναίκες στο τραγικό αδιέξοδο της Ρημ, που μετέτρεψε πολλές από αυτές σε συνεργάτιδες του μισητού εχθρού. Η Χούντα ξέρει τι έχει κάνει και ξέρει πως κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της να πληρώσει. Και εκείνη τη στιγμή θα σταθεί απέναντι στον θάνατο με αξιοπρέπεια. Της το κάνει ο Αμπού Ασάντ αυτό το δώρο.

Και κάτι παραπάνω. Στις τελευταίες της στιγμές της «χαρίζει» τον Χασάν. Τον μαχητή που θα βρεθεί κι αυτός τη συγκεκριμένη στιγμή δίπλα στη συγκεκριμένη γυναίκα για να απαλύνει τις εντυπώσεις του θεατή για τη σκληρότητα του άγραφου νόμου της αντίστασης, που στην αρχή θυμίζει αντίστοιχες κινηματογραφικές αναμνήσεις από ταινίες για τη Βόρειο Ιρλανδία και τον ΙΡΑ.

Τις τελευταίες ώρες που της απομένουν η Χούντα θα τις περάσει δίπλα σε έναν άντρα που με τον τρόπο του θα πάρει στους ώμους του την τιμή της φυλής και του φύλου του. Αυτό που αρχίζει ως ανάκριση θα καταλήξει σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση και των δύο για τους λόγους που τους οδήγησαν στις επιλογές τους. Οι γωνίες του χαρακτήρα της Χούντα αμβλύνουν καθώς αφηγείται τους λόγους που την οδήγησαν στο να συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής, αποδίδοντας μεγάλο μέρος από τις επιλογές της στη θέση της γυναίκας στην παλαιστινιακή κοινωνία, φτάνοντας μάλιστα να υποστηρίξει πως βοηθούσε τις γυναίκες που παγίδευε γιατί αποκτούσαν έτσι μια δύναμη απέναντι στον σύζυγο που τις καταπίεζε. Και προσπαθεί να τις υπερασπιστεί μέχρι το τέλος.

Η Χούντα, τη δέκατη τρίτη ώρα, θα βοηθήσει με τον τρόπο της την αντίσταση και θα φύγει με το κεφάλι ψηλά. Η ταινία θα έχει ένα λίγο ως πολύ αναμενόμενο τέλος. Δεν πειράζει όμως, γιατί δεν είναι η έκπληξη που προσδοκούσαμε αλλά το αποτύπωμα της ιστορίας στη μνήμη.

Huda's Salon - Official Trailer