Πρόκειται για ένα έργο γραμμένο στα 1951. Διαδραματίζεται στο νησί της Ρόδου στα 305 π.Χ. και έχει ως αφορμή το ιστορικό γεγονός της πολιορκίας του νησιού από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, διάδοχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το έργο παραστάθηκε για πρώτη φορά από το Κ.Θ.Β.Ε. το 1987, ενώ τα τελευταία χρόνια -και φυσικά φέτος- δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες και οι θεατρικές εταιρείες που καταπιάνονται με τη σκηνική του παρουσίαση. Η παράσταση ξεκινάει in medias res, καθώς βλέπουμε δύο άντρες να κουβαλούν ανήμπορο ένα λερωμένο λευκό περιστέρι (Ειρήνη), που στο τέλος της παράστασης φτερουγίζει ανάμεσα σε πεσμένα σώματα.

Τα σκηνικά με τα έντονα χρώματα, που εξυπηρετούν την απόδοση της προοπτικής επάνω στη σκηνή και θέτουν σε λειτουργία πολλές από τις σκηνικές δυνατότητες που προσφέρει η αίθουσα (ανακλινόμενο δάπεδο) και οι φωτισμοί που μοιάζουν να υπαγορεύουν κάθε φορά την ατμόσφαιρα, της ταλαντούχας Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη και τα εκκεντρικά, πολλές φορές ή ακόμα και στερεοτυπικά (ο μάγειρας Μέντης - Παναγιώτης Παπαϊωάννου φέρει τατουάζ στους βραχίονες όπως «είθισται») κοστούμια της νεαρής, δραστήριας και πολλά υποσχόμενης Σοφίας Τσιριγώτη, δημιουργώντας Τύπους, αλληλοσυμπληρώνονται και σατιρίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας γύρω από τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, τον τουρισμό, υπηρετώντας τέλεια ένα έργο που σχολιάζει χωρίς δισταγμούς, τα ρουσφέτια («ο μπαμπάς μου γνωρίζει καλά τον διευθυντή»), την επίρριψη μα και την απέκδυση των ευθυνών από κάθε διοίκηση της χώρας και την αδιαφορία, τελικά, της Αρχής για τους πολίτες ακόμα και όταν εκείνοι «θυσιάστηκαν» για αυτή και «νουθετεί» τους θεατές λέγοντας πως «αγαπώ την πατρίδα μου σημαίνει διατίθεμαι να τα δώσω όλα στους ξένους».

Μια παράσταση με σύμβολα που μιλούν στο υποσυνείδητο του θεατή, όπως η μηχανή που δημιούργησε και περιγράφει ο Δημήτριος, ως φαλλικό σύμβολο, με δηλώσεις για τη λειτουργία της τέχνης που δεν είναι να εξυπηρετεί και να εκθειάζει αλλά να κρίνει, μέσα από τον γλύπτη Χάρη τον Λίνδιο (Δημήτρης Καρτόκης) και τα σχέδια για τα αγάλματα των δύο πολεμιστών, με τη μεταμόρφωση ενός υποτακτικού και πάντα πρόθυμου ξενοδόχου, του Φιλόξενου (Δημήτρης Διακοσάββας) σε δικτάτορα, με «αγνώστους» που πωλούν όπλα σε κυβερνήσεις και με το λευκό περιστέρι της Ειρήνης (Δέσποινα Ντικούλη) να βιάζεται. Μια σάτιρα που όχι μόνο παρουσιάζει τις αδικίες και τα κακώς κείμενα ενός κράτους -ή Κράτους- αλλά δεν διστάζει να δώσει και τη λύση στα πάθη του λαού, όταν εκείνος παίρνει τα όπλα και οδηγεί σε ανακωχή τις δύο αντίπαλες δυνάμεις.

Η υποκριτική, χωρίς να κάνει κάποιο μεγάλο άλμα, δεν αφήνει τις άλλες τέχνες να την υπερκαλύψουν και οι ηθοποιοί στέκονται επάξια, με ρεαλισμό και ήθος στο ύψος των ρόλων τους. Εκτός από τους προαναφερθέντες, παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί: Πάρης Αλεξανδρόπουλος (Φρίξος), Χαρά Γιώτα (Ουρανία), Άννα Ευθυμίου (Λάμια), Αλέξανδρος Ζαφειριάδης (Άγνωστος έμπορος όπλων, Χιλίαρχος), Πάνος Καμμένος (Καλλικράτης), Κωνσταντίνος Καπελλίδης (Δίδυμος), Νίκος Καπέλιος (Πάμφιλος), Άννα Λουϊζίδη (Κορνηλία), Νίκος Μήλιας (Νεοκλής), Δημήτρης Μορφακίδης (Ευελπίδης), Χρυσή Μπαχτσεβάνη (Βουτία), Στέφανος Πίττας (Δημάδης), Θανάσης Ρέστας (Πυθίας), Σπύρος Σιδέρης (Λούκιος Τερέντιος Πίκουλος), Κωνσταντίνος Χειλάς (Δίδυμος), Γλυκερία Ψαρρού (Ποππαία), Χρήστος Γκρόζος, Ηλέκτρα Καζάκου, Νίκος Μανωλάς, Βασίλης Μπόγδανος, Στέλλα Παπανικολάου, Ελίζα Χαραλαμπογιάννη (Παραθεριστές, Φρουροί, Αιχμάλωτοι, Ροδίτες).

Μια παράσταση ευχάριστη και αστεία, για όλη την οικογένεια, που όμως δεν δείχνει να γεμίζει τη θεατρική αίθουσα, γεγονός που πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε τόσο για την ανταπόκριση του κοινού της Θεσσαλονίκης στον δεύτερο μεγαλύτερο Θεατρικό Οργανισμό της χώρας όσο και στη διάθεση του Κ.Θ.Β.Ε. για προσπάθεια (επανα)προσέγγισης αυτού του κοινού.