Δάφνη Πατακιά: «Το σινεμά είναι ένα όνειρο που σου ανοίγει φανταστικούς κόσμους»

Η ηθοποιός Δάφνη Πατακιά μίλησε στον Κωνσταντίνο Βρεττό για την συμμετοχή της στην ταινία Οι πέντε διάβολοι που προβλήθηκε στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την επίδραση της Τέχνης στα άδυτα του εαυτού της και για τον μαγικό και θεραπευτικό κόσμο του σινεμά.

Δάφνη Πατακιά: «Το σινεμά είναι ένα όνειρο που σου ανοίγει φανταστικούς κόσμους»
ΠΡΟΒΟΛΗ

Ο Τάκης Κανελλόπουλος, φέρνοντας ως παράδειγμα την ταινία του Χένρι Κινγκ Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο, παρομοιάζει το σινεμά με ένα ταξίδι, για να εξηγήσει τη μαγική αυτή ιδιότητα του σινεμά να σε οδηγεί στην απόδραση. Αρκετά χρόνια μετά, ο αστερισμός του μεγάλου κινηματογραφιστή φωτίζεται στις μέρες των Φεστιβάλ, με διάφορους ομοϊδεάτες του να φιλοξενούνται στην αίθουσα που πήρε το όνομα του, στο Μουσείο Κινηματογράφου στο Λιμάνι. Άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την Τέχνη του σινεμά όπως κι εκείνος. 

Αν άκουγε ο Τάκης Κανελλόπουλος τον ορισμό που έδινε η Δάφνη Πατακιά στον ιδιαίτερο αυτό όρο του κινηματογράφου, σίγουρα θα χαμογελούσε. «Το σινεμά ανοίγει ένα φανταστικό κόσμο, όπως τα όνειρα που μπορείς να πας όπου θέλεις. Έτσι και μέσω της Τέχνης μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω. Ανοίγει έναν παράλληλο κόσμο, ακόμα και στις ταινίες ωμού ρεαλισμού. Η ζωή μου δεν έχει τρελό ενδιαφέρον από μόνη της. Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα, τις έντονες εμπειρίες. Αυτό που με σώζει είναι το σινεμά επειδή μπορώ να ζω πράγματα που δεν αφήνω τον εαυτό μου να ζήσει. Τα ζω μέσω κάποιου άλλου. Πηγαίνω σινεμά μόνη μου συνήθως. Έχει κάτι πολύ τελετουργικό όλο αυτό. Μπαίνεις σε μια αίθουσα σαν σπηλιά σκοτεινή. Μοιράζεσαι μια εμπειρία με ανθρώπους που δεν ξέρεις. Χάνομαι πολύ μέσα σε αυτό. Λειτουργεί πολύ θεραπευτικά και για μένα να ταυτιστώ με άλλες ιστορίες. Να καταλάβω τη δική μου μέσα από τις ιστορίες των άλλων. Να ξεκλειδώσω κομμάτια δικά μου» μου εξηγεί η Δάφνη, με τα μάτια της να φωτίζονται. 

Συζητάμε για την δυνατότητα των ηθοποιών να εναλλάσσονται ανάμεσα σε διαφορετικούς ρόλους, να ενσαρκώνουν διάφορα είδη ανθρώπων και να μπορούν να ζουν πολλές ζωές. Μια διαδρομή, ωστόσο, που μπορεί να οδηγήσει και σε δύσβατα μονοπάτια. Η Δάφνη πάντα προσέχει το κενό μεταξύ του εαυτού της και του ρόλου που υποδύεται. «Σε κάθε ταινία σκέφτομαι τι τυχερή που είμαι και μπορώ να ταξιδεύω με τη δουλειά μου σε μέρη φοβερά και σε διαφορετικά σύμπαντα. Όπως το σύμπαν της Léa (Mysius), που είναι πολύ διαφορετικό από την ταινία που κάνω τώρα. Δουλέψαμε πολύ. Τώρα κάνω μια ταινία που πρέπει να μάθω ιππασία, ξιφασκία, να πάρω πολλή μυϊκή μάζα για να παίξω έναν άντρα. Δε μπορώ να μπω και να μείνω σε ένα χαρακτήρα και να είμαι συνέχεια εκεί. Με το που τελειώσει το γύρισμα πρέπει να βγω. Με ξεκουράζει ψυχικά και σωματικά η απόσταση και γεμίζει τις μπαταρίες μου. Τώρα έκανα μια ταινία στην οποία υποδύομαι μια κοπέλα με διπολική διαταραχή. Στην προετοιμασία για να καταλάβω τι είναι η διπολική διαταραχή πέρασα πολύ καιρό να διαβάζω πάνω σε αυτό και να βλέπω ντοκιμαντέρ. Όλοι μέσα μας το έχουμε αυτό, σε κάποιους ανθρώπους είναι πιο έντονο. Τα όρια σε κάποιους δεν είναι ξεκάθαρα για το τι είναι τρέλα, σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή, μανιοκατάθλιψη. Πέρασα πολύ καιρό να διαβάζω για πράγματα με τα οποία μπορείς να ταυτιστείς και φοβήθηκα λίγο. Σαν τον φοιτητή Ιατρικής που αυθυποβάλλεται. Το ζητούμενο ήταν να τα κατανοήσω για να τα παίξω και συνειδητά κάπου μετά το σταμάτησα γιατί είχε μεταφερθεί αλλού. Για αυτό είναι αναγκαία και η απόσταση. Πήρα ό,τι ήταν να πάρω. Στο γύρισμα ανακαλείς κάτι πιο ενστικτώδες για να μη σκέφτεσαι, εμπιστεύεσαι τον σκηνοθέτη και τον αφήνεις να σε χειριστεί αυτός». 

Γυρίζουμε το χρόνο πίσω στις πρώτες στάσεις στο ταξίδι της ζωής της. Ένα ταξίδι που είχε από πολύ νωρίς για οδηγό την Τέχνη. «Ήμουν τυχερή επειδή μιλούσα γαλλικά και μεγάλωσα στο Βέλγιο. Πάντα μου άρεσε ο γαλλικός κινηματογράφος. Άρεσε πολύ στους γονείς μου το θέατρο, ειδικά στη μητέρα μου. Βλέπαμε πολλές παραστάσεις. Είχαν και μια μικρή ερασιτεχνική ομάδα και μικροί παίζαμε στην ομάδα όλοι μαζί. Κάναμε πρόβες κάθε Κυριακή και ανεβάζαμε παραστάσεις. Ήμουν συνέχεια μέσα σε αυτό και το να συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτό φαινόταν σαν την λογική συνέχεια των πραγμάτων. Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό κατευθείαν με το που τελείωσα το σχολείο, δούλεψα λίγο στην Ελλάδα. Ήθελα πολύ να κάνω θέατρο αλλά στη σχολή ανακάλυψα λίγο παραπάνω το σινεμά, έβλεπα ταινίες και παθιάστηκα με αυτό. Στη Γαλλία έχουν πολύ καλό σινεμά. Στην αρχή δεν ήξερα κανέναν, ήμουν μόνη, έπρεπε να βρω έναν ατζέντη. Δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω. Το γαλλικό κράτος ίσως φροντίζει πιο πολύ την Τέχνη και τους ανθρώπους της. Είναι ένα σύστημα που σου επιτρέπει να ζήσεις από αυτή τη δουλειά».

Στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η Δάφνη συμμετείχε στην ταινία της Lea Mysius, Οι πέντε διάβολοι. Ένα έργο που παρουσιάζει διάφορες εκφάνσεις της αγάπης, από εκείνη του παιδιού προς τη μάνα, έως την ομόφυλη αγάπη και τον έρωτα. «Με αγγίζει πολύ σε αυτή την ταινία ότι η Αντέλ καταλαβαίνει πράγματα για τον εαυτό της μέσω της κόρης της. Μέσω του παιδιού της αναλύει την ιστορία της και ανακαλύπτει τι της συνέβη. Ευτυχώς που γίνεται πιο συμπεριληπτικό το σινεμά. Άνθρωποι που μέχρι στιγμής δεν είχαν χώρο στον κινηματογράφο αποκτούν τη σημασία που τους αρμόζει, δεν είναι πια αόρατοι. Οι ταινίες ανοίγουν την συζήτηση για τέτοιου είδους θέματα».

Στα βλέμματα των παιδιών στο κοινό, συχνά καθρεφτίζεται μια φλόγα για το σινεμά. Παιδιά που ονειρεύονται μια μέρα να αλλάξουν θέση, από θεατές σε συντελεστές. Μια γενιά που διψάει για σινεμά. «Μου άρεσαν πολύ τα Μπάσταρδα του Πάστρα. Όλα τα παιδιά είναι το ένα πιο ενδιαφέρον από το άλλο και είναι σίγουρο ότι θα δουλέψουν και θα κάνουν πράγματα. Μια γενιά που ξεκίνησε στην κρίση και κάνει την δική της επανάσταση. Είναι πολύ ενεργά τα νέα παιδιά και δεν κάθονται».

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Λιτσαρδάκης

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ